ดูหนังควบที่ ‘ไชน่าทาวน์รามา’ โรงหนังชั้นสอง ประสบการณ์ชั้นหนึ่ง ราคา 60 บาท บนถนนเยาวราช

ช่วงที่ลิโด้ปิด เราเห็นพลังความโหยหาของผู้คนที่มีต่อโรงหนังตำนานอายุ 51 ปีท่วมท้นทุกช่องทาง ก่อนที่วันนี้จะกลับมาปรับปรุงเปิดใหม่อย่างอลังการด้วยชื่อ “ลิโด้ Connect”

แต่ไม่ใช่แค่ลิโด้และสกาล่าเท่านั้นที่เราผูกพัน มานึกดูดี ๆ “โรงหนังควบ” หรือโรงหนังชั้นสอง ฉายหนัง 2 เรื่องควบวนต่อกันก็เป็นหนึ่งในความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิตของเรา วันนี้เราเลยถือโอกาสไปรียูเนียน ตีตั๋วเข้าโรงหนังควบที่อยู่ใกล้เราที่สุดอย่าง “ไชน่าทาวน์รามา” ถนนเยาวราชแทน

“เฮ้ย! เคยไปโรงหนังควบที่เยาวราชไหม ไปกันไหม?”

“เยาวราชมีโรงหนังด้วยเหรอ?”

“เออ มี อยู่ตรงที่มีร้านขายกวยจั๊บอ้วนโภชนา”

“แล้วมันยังเปิดอยู่อีกเหรอ”

“เปิดดิ ไปดูกัน”

เป็นการชวนดูหนังง่าย ๆ ที่ตัดสินใจแล้วไปเลยทันที ตั้งใจว่าจะนั่งดูหนังแบบวัดดวง เพราะเราไม่รู้โปรแกรมล่วงหน้าที่จะฉายเหมือนโรงอื่นที่สามารถเช็กรอบได้ และไม่เคยเข้าโรงหนังควบที่นี่มาก่อน แต่คิดเอาไว้ว่า ได้ดู 2 เรื่องก็ถือว่าอยู่ตัวแล้ว คุ้มค่าตั๋ว

ถ้าไปพูดกับเด็ก Gen ใหม่ ๆ โรงหนังชั้นสองหรือโรงหนังควบที่พวกเขาสัมผัสคงมีแต่ภาพเก่าซอมซ่อ ดูสกปรกในสายตา หรือโรงแรมราคาถูกสำหรับมั่วสุม แต่สำหรับเราที่ครั้งหนึ่งเคยมีโอกาสเข้าไป จำได้ดีว่าโรงหนังเหล่านี้ก็เป็นโรงหนังชั้นหนึ่งดี ๆ มาก่อน เป็นแหล่งบันเทิงที่คนตั้งแต่ยุค 90 ขึ้นไปน่าเคยเข้าไปใช้บริการกันทั้งนั้น จนกระทั่งระบบมัลติเพล็กซ์ เสียง surround หรือระบบที่วันนี้เราเข้าไปซื้อตั๋วหลักร้อยดูเป็นประจำเข้ามาตีตลาดบ้านเรา บทบาทของโรงหนังชั้นประหยัดเริ่มเลือนราง มีลูกค้าน้อยลงเรื่อย ๆ หลายแห่งจึงค่อย ๆ ทยอยปิดไป

บรรยากาศจากข้างนอก ถ้าไม่ได้ยืนอยู่ถนนฝั่งตรงข้ามแทบดูไม่ออกเลยว่าที่นี่คือโรงหนัง เพราะพื้นที่ด้านหน้าขายของไว้เต็มไปหมด กระทั่งป้ายผ้าดิบที่เขียนโปรแกรมหนังก็ยังถูกร่มผ้าใบร้านค้าบังจนเห็นได้ไม่ชัดเจน

ตู้ขายตั๋วด้านในขนาด 1 ชีวิตนั่งได้วันนี้ไม่มีคนอยู่ แต่มีแมวหลายตัวต้อนรับระหว่างทาง ส่วนบริเวณช่วงกลางบันไดตอนนี้แปรสภาพเป็นชานพักไว้ซื้อและฉีกตั๋วขึ้นไปดู หรือเก็บค่าเข้าห้องน้ำแทน

รายชื่อหนังเข้าโรง คนที่เข้ามารู้กันดีว่าไม่ใช่หนังชนโรง แต่ก็ยังเป็นหนังฟอร์มดี เก๋า ๆ ในอดีตราคาสบายกระเป๋า ที่ใครก็ดูได้ ไม่ต้องเสียเวลาแปลเพราะเป็นพากย์ไทย อยากเก็บรายละเอียดซ้ำ ๆ แค่ไหนก็ได้จนกว่าจะปิดโรง

หลังจากจ่ายไป 60 บาท พวกเราก็เดินขึ้นไปด้านบน

มาถึงชั้นสอง ทั้งฟลอร์มีโรงเดียว เดินเข้าไปตามทางไม่มีวันหลง ทางเข้าโรงติดผ้าสีดำกั้นบังแสงแต่มีช่องให้แหวกเข้าไป ตอนที่เราเข้าไปเป็นช่วงกลางเรื่องที่จอกำลังฉายหนังจีนพากย์ไทย มี หลิว เต๋อหัว สมัยยังหนุ่มเล่นอยู่

เรื่องมารยาทในหนังโรงใหญ่ไม่ใช่สิ่งจำเป็นสำหรับโรงหนังประหยัด เราจะเรียกมันว่าเป็นซิกเนเจอร์ของโรงหนังชั้นสองก็คงไม่ผิดอะไร ที่นี่ก็เลยไม่มีพนักงานพุ่งมาห้ามหรือคอยหาจังหวะให้เราเดินเข้าแบบไม่รบกวนคนที่นั่งดูอยู่ก่อน กระทั่งการเดินส่องไฟนำทางก็ไม่มี เพราะตั๋วที่ปั๊มเลขที่นั่งไว้บนกระดาษเหมือนการรันเลขสมมติไม่ใช่จับจอง ใครใคร่จะนั่งตรงไหนก็ตามสบาย

ข้างในโรงค่อนข้างมืดแต่แสงจากจอที่สว่างทำให้พอเห็นด้านในว่าเก้าอี้ที่มีนับร้อยตัวสภาพไม่ค่อยสมบูรณ์นั้นบางที่ก็มีคนนั่ง แต่หลายที่ยังว่างอยู่ อากาศในโรงไม่ได้เย็บเฉียบเหมือนโรงหนังชั้นสองที่เราเคยไปอย่างธนบุรีรามา แต่ก็ถ่ายเทได้จากพัดลมตัวใหญ่ที่ติดตั้งไว้ตามจุดต่าง ๆ

สิ่งที่เคยเห็นจากโรงหนังในห้างเรียกได้ว่าคอนทราสต์จากที่นี่แบบกลับหัวกลับหางกันเลย เพราะที่นี่แม้ที่นั่งจะไม่เต็ม คนก็ยังเต็มใจยืนดูตามจุดต่าง ๆ ของโรงหนัง ทั้งด้านข้างและด้านหลัง บางคนพูดคุยกัน กดมือถือ และเท่าที่กวาดตามอง คนซื้อตั๋วของวันนี้เป็นผู้ชายทั้งหมด เหมือนเป็น Secret Mancave แปลก ๆ อีกที่ถ้าอยากจะมาดู แต่ถ้าให้แฟนมาด้วยก็แนะนำว่าที่อื่นน่าจะดีกว่า

พออากาศมันค่อนข้างอบอ้าว เราเลยเปลี่ยนอารมณ์พักจากดูหนังในโรงออกมาดูคนแทน เลือกมาคุยกับพี่ที่ฉีกตั๋วให้ ถึงได้รู้ว่าพวกเขาคือคนที่ดูแลไชน่าทาวน์รามา แห่งนี้

“แต่ก่อนไม่มีหรอกโรงหนัง ที่เยาวราชมีแต่โรงงิ้ว”

“เฉินหลงเคยมาแสดงโรงงิ้วที่นี่ตั้งแต่ยังไม่ดังเลย”

โรงงิ้วไซฮ้อ ก่อนจะเป็นไชน่าทาวน์รามาในปัจจุบัน (Credit photo: vintag.es)

พี่ศักดาและพี่แขก (ภรรยาพี่ศักดา) คือผู้ดูแลโรงหนังไชน่าทาวน์ รามาคนปัจจุบันเล่าให้ฟังเราอย่างเป็นกันเองว่าเขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ปี 2528 ตึกแห่งนี้มีทั้งหมดราว 5 ชั้น ด้านบนเหนือชั้น 2 ขึ้นไปเมื่อก่อนคือโรงแรมเก่าที่ครั้งหนึ่งเคยใช้เป็นโลเคชั่นแสดงภาพยนตร์เรื่อง Fast & Furious แต่ลิฟต์เสียมานานและตอนนี้ปิดตายไว้ (เจ้าของตึกคือเซ่งเฮงหลี แต่เจ้าของที่ดินไม่มั่นใจว่าของใคร) พวกเขารับช่วงต่อมาจากเตี่ย อยู่กันมาตั้งแต่ที่นี่ยังคงเป็นโรงงิ้วไซฮ้อแล้วค่อยเปลี่ยนมาเป็นโรงภาพยนตร์ศรีเมือง, โรงภาพยนตร์นิวแหลมทอง ก่อนจะมาใช้ชื่อว่า “ไชน่าทาวน์รามา” ฉายทุกวันและเปิดตั้งแต่เที่ยงถึง 3 ทุ่ม

ประวัติของที่นี่ในยุครุ่งเรือง เมื่อก่อนยังเป็นยุคที่รถรางวิ่ง ไม่ได้เป็นถนนอย่างทุกวันนี้ ส่วนคนที่จะได้มาจัดแสดงส่วนมากมีแต่คนดังทั้งนั้น ซึ่งครั้งหนึ่งสมัยที่ยังเป็นโรงงิ้วขายตั๋ว มีคณะตั้งชอหุย อุปรากรชื่อดังของจีนแต้จิ๋วมาแสดง เฉินหลงก็เคยแสดงตีลังกาในคณะงิ้วตั้งแต่ยังไม่โด่งดัง จนวันนี้เขากลายนักแสดงรุ่นใหญ่ที่ทุกคนต้องจดจำ

ประเด็นเรื่องโรงหนังรูปแบบเดียวกันทยอยปิดตัว เฮียศักดาพูดเล่าด้วยสีหน้าเรียบ ๆ ว่าเป็นธรรมชาติของโรงหนังประเภทนี้ที่นับวันจะมีคนดูน้อยลงไปเรื่อย ๆ เพราะหนังที่รับมาไม่ใช่หนังรอบแรกแต่เป็นหนังที่ออกจากโรงปกติก่อน บางทีฉาย 2 เรื่องควบ บางวันก็ฉายแค่เรื่องเดียว ถ้าหนังดีก็มีคนดูเยอะแต่ถ้าไม่ โอกาสก็ริบหรี่ ถึงเราจะไม่ได้รู้ว่าเม็ดเงินที่หมุนเวียนในอุตสาหกรรมฉายหนังแบบนี้ใช้เงินเท่าไหร่ แต่การขายตั๋วใบละ 60 บาท จ่ายค่าไฟทุกเดือนหลักหมื่นไม่รวมค่าเช่าและค่าซื้อหนังมาฉาย ก็ทำให้รู้ว่ามันไม่ได้กำไรเป็นกอบเป็นกำอะไรนักหนา

นอกจากนี้ คนที่หวังเรื่องแรร์คิดว่าหนังที่ฉายในโรงหนังแบบนี้ต้องโป๊ เปลือย เฮียเขายืนยันว่า โอเค มันก็มีอยู่จริง ๆ แต่ไม่ใช่ที่นี่แน่นอนเพราะที่นี่ฉายหนังธรรมดา ส่วนจะรู้ได้ไงว่าโรงไหน 18+ เขาบอกเราว่า “พวกนี้มันอยู่ที่คนดูหนัง คนดูเขาจะบอกต่อกันว่าโรงนี้โป๊ โรงนี้ไม่โป๊ เขารู้กัน” ใครอยากรู้ก็จงไปถามคนที่รู้เอา เราขออนุญาตเก็บไว้เป็นความลับก่อน

โรงหนังฟิล์มในวันที่ดิจิทัลมาถึง

ความเปลี่ยนแปลงวันนี้ไม่ใช่แค่เรื่องสภาพแวดล้อมอย่างเดียว แต่ยังมีดีเทลอีกหลายเรื่องที่คุณอยากรู้ เราสรุปมาให้แล้วเป็นข้อ ๆ

• ทุกวันนี้ ไชน่าทาวน์รามามีรายได้ขายตั๋ว วันปกติขายตั๋วได้ประมาณ 30 ใบและมากกว่านี้ในวันหยุด
• ซื้อตั๋วรอบเดียว อยากจะเดินเข้าเดินออกกี่รอบก็ได้ เดินไปกินกวยจั๊บแล้วถือหางตั๋วเข้ามาก็โอเค
• หนังทุกเรื่องที่นำมาฉายเป็นหนังลิขสิทธิ์ทั้งสิ้น แต่ที่นี่จะนำมาแมตช์เรื่องเข้าคู่เอง
• ย้ำว่าไม่มีหนังโป๊ นักแสดงใส่เสื้อผ้าครบ
• หนังที่ฉายบนห้องฉายหนังวันนี้ไม่ใช่หนังฟิล์มแล้วแต่เป็นหนังที่ฉายจากฮาร์ดดิส เพราะฟิล์มดูแลยากและมีขนาดใหญ่ แค่เรื่องเดียวก็ต้องใช้ 5-6 ม้วน
• คนที่ดูหนังที่นี่ส่วนมากเป็นคนที่อยู่แถวเยาวราชเสียเป็นส่วนใหญ่และมีอายุแล้ว เข้าไปก็เจอได้ตั้งแต่วัยกลางคนถึงรุ่นกง (70 กว่า ๆ)
• ปกติผู้หญิงไม่มากัน และต่อให้เดินเข้าห้องน้ำหญิงก็อาจจะเห็นผู้ชายได้ในนั้น ดังนั้น ทางที่ดีผู้หญิงคนไหนจะมาควรพาคนมาด้วย
• ที่นี่ไม่ใช่แค่ที่ฉายหนัง แต่คนก็มาขอใช้เป็นพื้นที่ถ่ายทำหนังด้วย ตั้งแต่ผู้กำกับต่างชาติ คนไทย จนถึงนักศึกษา

ภาพทั้งหมดของบทความนี้มีทั้งหมด 24 ภาพ เล่าเรื่องราวโรงหนังชั้นสองจากสายตาช่างภาพผสมเรื่องเล่าของเราที่ไปเจอมาด้วยกันจริง ๆ แบบเฟรมหนัง 24 FPS (Frames Per Second) นี่คือมรดกอดีตที่ยังมีชีวิตและแฝงตัวอยู่ในเมืองร่วมกับเราอย่างแนบเนียนโดยที่เราไม่ทันสังเกต

เมืองไม่ได้มีแต่เรื่องเล่าใหม่ ๆ หลายที่ยังคงหยุดเวลาไว้แบบเดิม ไม่ได้รีโนเวต ไม่ต้องทำใหม่ และยังมีเสน่ห์ของมันเสมอ

Photographer: Krittapas Suttikittibut