ตอนนี้อายุ 29 แล้วทำอะไรอยู่ล่ะ ? เราพบว่าตลอดขวบปีก่อนเข้าเลข 30 ของตัวเอง จะมีวันที่คำถามนี้ถูกกระซิบเบา ๆ ด้วยเสียงที่ดังมาจากตรงไหนสักแห่งภายในหัวของตัวเองอยู่เสมอ ทั้งวันที่ดื่มโค้กซีโร่สองกระป๋องจนนอนไม่หลับ หรือแม้กระทั่งวันที่กำลังน้ำตาไหลกับหนังเรื่องโปรดของโคเรเอดะเมื่อวานก่อนเสียงนี้ก็โผล่มาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ เรารู้ดีว่าคำถามนี้มีต้นตอมาจากไหน และทำไมยังคงอยู่ เมื่อหลายปีก่อนเคยให้สัญญากับเพื่อนที่เรียนมหาลัยคณะดนตรีด้วยกันเอาไว้ ว่าถ้าอายุ 30 แล้วเพลงที่ทำด้วยกันยังไม่ดังก็จะขอเลิกนะ คำพูดติดตลกในวันนั้น ส่งผลรุนแรงกว่าที่คิดเยอะเลย พอกระดาษสัญญาที่เซ็นเอาไว้ด้วยชื่อ-นามสกุลของเราคนเดียวด้วยปากกาลมปากกำลังจะถูกฉีกทิ้งในอีกไม่ช้า ถ้าไม่มีฝันนี้แล้วจะเอายังไงต่อ .. เราถูกตัวเองถามอีกครั้งในขณะที่นับถอยหลังอีกไม่กี่วันก็จะอายุครบ 30 และคำตอบของเราส่วนหนึ่งอาจจะอยู่ในมังงะเล่มของอาจารย์ Keigo Shinzo ในโพสต์นี้ล่ะมั้ง ก็เลยอยากเขียนถึงหน่อย มังงะที่ตัวเอกของเรื่องบังเอิญอายุเท่ากัน แล้วยังเคยบ้าบอวิ่งไล่ตามความฝันแบบมองไม่เห็นความจริงเหมือนกันอีก Hirayasumi เล่าเรื่องของ ‘อิคุตะ ฮิโรโตะ’ เด็กหนุ่มอายุ 29 ที่ได้รับมรดกเป็นบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่งจากคุณยายที่บังเอิญสนิทกันด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาทำงานเป็น Freeter (คำที่คนญี่ปุ่นใช้เรียกฟรีแลนซ์ที่ทำงานนู่นนั่นนี่ไปเรื่อย ๆ) ในกรุงโตเกียวแบบมีความสุขดี และอยู่บ้านหลังนี้กับลูกพี่ลูกน้องชื่อ ‘โคบายาชิ นัตสึมิ’ ผู้ที่ออกจากบ้านเกิดเพื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัยศิลปะตามฝันของตัวเองไม่ต่างจากฮิโรโตะตอนมาถึงโตเกียวใหม่ ๆ วันแสนธรรมดาของทั้งคู่ประกอบไปด้วยน้ำตา รอยยิ้ม ความสุข
นี่เป็นคนฟังเพลงที่โชคดีมาก ๆ ย้ำว่ามาก ๆ มาเสมอ ตรงที่เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังเบื่อกับเพลย์ลิสต์โปรดหรือ Track เก่งที่เปิดฟังซ้ำ ๆ ทุกวันขึ้นมาเมื่อไหร่ ขอแค่ได้บ่นกับถอนหายใจแปปเดียวเท่านั้นแหละ หน้า Youtube หรือ Streaming จะสลับอัลกอริทึมบางอย่าง เพื่อจูงมือวงหรือเพลงซึ่งเราไม่เคยฟังมาก่อนมาให้ โดยที่จะเป็นเพลงแบบโคตรถูกใจทุกครั้ง “แน่นอนว่า Balming Tiger เป็นหนึ่งในวงนั้น นั้น นั้น นั้น .. (โปรดอ่านด้วยเสียงเอคโค่กังวาลที่สุด)” ขออุทานให้กับวันแรกที่รู้จักกันเมื่อปีที่แล้วก่อนเลย โอ้โห เพลง SEXY NUKIM แม่งระเบิดความเบื่อที่อยู่เต็มสมองของเรากระจุยเหมือนถูกลูกซองบรรจุความคิดสร้างสรรค์อันวายป่วยยิงแบบลากหัวคม ๆ นี่มันใช้คำว่า Hip-Hop มานิยามชองร่า (กระแดะปะ) ได้อยู่มั้ย แล้วอะเรนจ์ให้เมนแรปของวงสุดแมสที่สุดในโลกนี้อย่าง BTS ให้เท่ขนาดนั้นได้ไงอะ ที่สำคัญอีกคำถาม เอ็มวีต้องเท่เกินไปทุกตัวแบบนี้เลยเหรอไง ? ทุกคนที่แสดงคือศิลปินรึเปล่า มันเหมือนตัวละครจากหนัง Art เวียร์ด ๆ มากกว่าเยอะเลย วงอะไรไม่รู้แต่โคตรเบียวเลยเว้ย !!! นี่คือเหตุผลส่วนหนึ่งที่ Geesuch