ตอนนี้อายุ 29 แล้วทำอะไรอยู่ล่ะ ? เราพบว่าตลอดขวบปีก่อนเข้าเลข 30 ของตัวเอง จะมีวันที่คำถามนี้ถูกกระซิบเบา ๆ ด้วยเสียงที่ดังมาจากตรงไหนสักแห่งภายในหัวของตัวเองอยู่เสมอ ทั้งวันที่ดื่มโค้กซีโร่สองกระป๋องจนนอนไม่หลับ หรือแม้กระทั่งวันที่กำลังน้ำตาไหลกับหนังเรื่องโปรดของโคเรเอดะเมื่อวานก่อนเสียงนี้ก็โผล่มาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ เรารู้ดีว่าคำถามนี้มีต้นตอมาจากไหน และทำไมยังคงอยู่  เมื่อหลายปีก่อนเคยให้สัญญากับเพื่อนที่เรียนมหาลัยคณะดนตรีด้วยกันเอาไว้ ว่าถ้าอายุ 30 แล้วเพลงที่ทำด้วยกันยังไม่ดังก็จะขอเลิกนะ คำพูดติดตลกในวันนั้น ส่งผลรุนแรงกว่าที่คิดเยอะเลย พอกระดาษสัญญาที่เซ็นเอาไว้ด้วยชื่อ-นามสกุลของเราคนเดียวด้วยปากกาลมปากกำลังจะถูกฉีกทิ้งในอีกไม่ช้า  ถ้าไม่มีฝันนี้แล้วจะเอายังไงต่อ .. เราถูกตัวเองถามอีกครั้งในขณะที่นับถอยหลังอีกไม่กี่วันก็จะอายุครบ 30 และคำตอบของเราส่วนหนึ่งอาจจะอยู่ในมังงะเล่มของอาจารย์ Keigo Shinzo ในโพสต์นี้ล่ะมั้ง ก็เลยอยากเขียนถึงหน่อย มังงะที่ตัวเอกของเรื่องบังเอิญอายุเท่ากัน แล้วยังเคยบ้าบอวิ่งไล่ตามความฝันแบบมองไม่เห็นความจริงเหมือนกันอีก   Hirayasumi เล่าเรื่องของ ‘อิคุตะ ฮิโรโตะ’ เด็กหนุ่มอายุ 29 ที่ได้รับมรดกเป็นบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่งจากคุณยายที่บังเอิญสนิทกันด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาทำงานเป็น Freeter (คำที่คนญี่ปุ่นใช้เรียกฟรีแลนซ์ที่ทำงานนู่นนั่นนี่ไปเรื่อย ๆ) ในกรุงโตเกียวแบบมีความสุขดี และอยู่บ้านหลังนี้กับลูกพี่ลูกน้องชื่อ ‘โคบายาชิ นัตสึมิ’ ผู้ที่ออกจากบ้านเกิดเพื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัยศิลปะตามฝันของตัวเองไม่ต่างจากฮิโรโตะตอนมาถึงโตเกียวใหม่ ๆ วันแสนธรรมดาของทั้งคู่ประกอบไปด้วยน้ำตา รอยยิ้ม ความสุข

นี่เป็นคนฟังเพลงที่โชคดีมาก ๆ ย้ำว่ามาก ๆ มาเสมอ ตรงที่เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังเบื่อกับเพลย์ลิสต์โปรดหรือ Track เก่งที่เปิดฟังซ้ำ ๆ ทุกวันขึ้นมาเมื่อไหร่ ขอแค่ได้บ่นกับถอนหายใจแปปเดียวเท่านั้นแหละ หน้า Youtube หรือ Streaming จะสลับอัลกอริทึมบางอย่าง เพื่อจูงมือวงหรือเพลงซึ่งเราไม่เคยฟังมาก่อนมาให้ โดยที่จะเป็นเพลงแบบโคตรถูกใจทุกครั้ง   “แน่นอนว่า Balming Tiger เป็นหนึ่งในวงนั้น นั้น นั้น นั้น .. (โปรดอ่านด้วยเสียงเอคโค่กังวาลที่สุด)” ขออุทานให้กับวันแรกที่รู้จักกันเมื่อปีที่แล้วก่อนเลย โอ้โห เพลง SEXY NUKIM แม่งระเบิดความเบื่อที่อยู่เต็มสมองของเรากระจุยเหมือนถูกลูกซองบรรจุความคิดสร้างสรรค์อันวายป่วยยิงแบบลากหัวคม ๆ นี่มันใช้คำว่า Hip-Hop มานิยามชองร่า (กระแดะปะ) ได้อยู่มั้ย แล้วอะเรนจ์ให้เมนแรปของวงสุดแมสที่สุดในโลกนี้อย่าง BTS ให้เท่ขนาดนั้นได้ไงอะ ที่สำคัญอีกคำถาม เอ็มวีต้องเท่เกินไปทุกตัวแบบนี้เลยเหรอไง ? ทุกคนที่แสดงคือศิลปินรึเปล่า มันเหมือนตัวละครจากหนัง Art เวียร์ด ๆ มากกว่าเยอะเลย วงอะไรไม่รู้แต่โคตรเบียวเลยเว้ย !!!   นี่คือเหตุผลส่วนหนึ่งที่ Geesuch

เมื่อพูดถึงช่วงกลางของยุค 2000s ช่วงเวลาที่ซีนดนตรีอันเดอร์กราวด์ Emo / Screamo / Metal เบ่งบานในไทย มันเป็นไปไม่ได้เลยถ้าหากคุณถามผู้คนที่ทันใช้ชีวิตอยู่ในตอนนั้น แล้วไม่มีใครพูดชื่อ Sweet Mullet ออกมา และการไม่พูดถึงเพลงตอบ / หลับข้ามวัน / เพลงของคนโง่ ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่  ตั้งแต่ที่อัลบั้มแรก Light Heavyweight (2007) ของ Sweet Mullet ปล่อยออกมา เวลาก็เลยผ่านมาเกินกว่า 10 ปีแล้ว มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ผ่านการสร้างความทรงจำต่อวงและแฟนคลับ จนมาถึงปี 2023 คงไม่มีเรื่องไหนสำคัญต่อแฟนคลับและวงเองได้เท่ากับการที่พวกเขาตัดสินใจว่าจะประกาศยุบวงผ่านการหายไปเงียบ ๆ อีกแล้ว  ไม่ว่าจะเป็นโชคดีหรือว่าอะไรก็ตาม การที่เราได้นั่งคุยกับพวกเขาเพื่อเขียนเป็นบทความนี้อยู่ นั่นแสดงว่ามันไม่เกิดขึ้นจริง และพวกเขาไม่ได้หายไป หนำซ้ำเรายังสามารถใช้คำว่า “Sweet Mullet กลับมาแล้ว” ได้อีกด้วย    เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับการกลับมาของ Sweet Mullet เท่าที่เด็กซึ่งโตในยุค

เราทุกคนล้วนมีซีรีส์ที่จัดอยู่ในหมวดค่อย ๆ ดูเพราะไม่อยากให้จบเร็วเกินไปของตัวเองกันทั้งนั้น และเชื่อว่านี่คือซีรีส์ประเภทหนึ่งซึ่งหายาก มาไม่บ่อย ใช้จำนวนนิ้วบนมือนับได้เลย สำหรับเรา One Night Morning (2022) เป็นประเภทของซีรีส์ทำให้เราต้องเสียโควต้านิ้วของตัวเองอีกครั้งหนึ่งล่ะ ซีรีส์ญี่ปุ่นจำนวน 8 ตอน ที่เราใช้เวลา 8 วันกว่าจะดูจบเรื่องนี้ เล่าความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยรูโหว่ข้างในจิตใจ ของหนุ่มสาววัยมัธยมไปจนถึงพนักงานออฟฟิศวัยเกือบ 30 ทั้งคู่จะเติมเต็มส่วนที่หายไปให้กันและกันในช่วงเวลา 1 คืน ก่อนที่จะตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับ ‘อาหาร’ หนึ่งอย่าง ซึ่งบันทึกความทรงจำระหว่างทั้งคู่เอาไว้ ประหนึ่งเป็นตัวแทนว่าเรื่องทั้งหมดไม่ใช่แค่เพียงฝันไป และพวกเขาได้ก้าวผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายของชีวิตไปได้เรียบร้อยแล้ว ทั้ง 8 ตอนประกอบไปด้วย – เรื่องราวของหนุ่มออฟฟิศที่แอบชอบเพื่อนคนหนึ่งตั้งแต่ตอนมัธยม แต่ไม่เคยบอกออกไปจนกระทั่งได้พบกันอีกครั้งในงานเลี้ยงรุ่น / ความรักของหนุ่มมหาลัยสุดเนิร์ดกับสาวไร้บ้านที่ตอนแรกแค่ต้องการจะบอกลาเวอร์จิ้นของตัวเอง ก่อนจะพบว่ารู้สึกดีกับอีกฝ่ายไปแล้ว / หญิงสาวออฟฟิศที่มองว่าฐานะทางสังคมเป็นส่วนสำคัญที่สุดในการใช้ชีวิตหรือรักใครสักคน เพราะปมบางอย่างในอดีตของตัวเอง  ความฝังใจของเด็กสาวผู้ขี้กลัวที่เชื่อว่าตัวเองได้ทำร้ายเด็กหนุ่มผู้เขร่งขรึม จนเป็นต้นเหตุให้เขาถูกไล่ออกจากโรงเรียน / เรื่องราวของเพื่อน 2 คน เด็กสาวซอฟต์บอลกับเด็กหนุ่มสุดเด๋อที่แข่งกันแย่งซื้อแซนวิชไข่ทุกพักเที่ยงในโรงเรียน / การไล่ตามความฝันที่สัญญากันเอาไว้ในวัยเยาว์ของเด็กสาวผู้อยากเป็นไอดอลกับเด็กหนุ่มผู้อยากเป็นนักวาดมังงะ / เซ็กเฟรนด์ของหนุ่มสาวออฟฟิศที่ต้องอดทนไม่บอกความรักในใจของกันและกันเพื่อไม่อยากให้อีกฝ่ายและตัวเองเสียใจ / เด็กหนุ่มพนักงานพาร์ทไทมซูเปอร์มาร์คเก็ตผู้ไม่กล้าคุยกับใครเพราะถูกมองว่าไร้ตัวตน

ยังจำวันนั้นได้ดีอยู่เลย วันหนึ่งของเมื่อ 3 ปีก่อน วันที่ฝนตกหนักจนเราเพื่อนต้องพากันไปหลบอยู่ที่แมคโดนัลสาขาลาดพร้าววังหิน บทสนทนามากมายลื่นไหลไปท่ามกลางเสียงเคี้ยวของเฟรนช์ฟรายล้อกับเสียงฝนข้างนอกที่กระทบหน้าต่างของร้าน จนบทสนทนามาถึงจุดที่ใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างนี้ “มึงว่าวงไหนจะเป็น Bodyslam ของยุคต่อไป” คำถามที่หากว่ากันตามประสาของคนอ่านหนังสือการ์ตูน มันคือคำถามระดับที่เรียกว่าว่า “ราชาโจรสลัดคนต่อไปจะเป็นใครกันนะ ?” และวันนั้นเราไม่ได้ตอบคำถามออกไป ถึงแม้คนอื่น ๆ จะโยนวงที่เป็นตัวเลือกมามากมาก็ตาม … เวลาของปี 2020 ผ่านไปจนเกือบจะปลายปี เร็วแบบกะพริบตาครั้งเดียวทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เราเองก็เปลี่ยนไป คำตอบของเราชัดเจนในแบบที่ถ้าถามคนอื่น (ในช่วงเวลานั้น) ก็น่าจะตอบเหมือนกันว่าคือวง Three Man Down     ถ้าอัลบั้มแรก This City Won’t Be Lonely Anymore ตอนปี 2021 เป็นการแล่นเรือ Going Merry เข้าสู่น่านน้ำของ Grand Line ในปี 2023 พวกเขาก็ได้ขึ้นเรือลำใหม่ Thousand Sunny ของตัวเอง ผ่านอัลบั้มที่มีชื่อว่า 28

ภาพยนตร์หรือซีรีส์ แน่นอนว่ากว่าจะเกิดขึ้นมาเป็นภาพที่เราได้รับชมมันจะต้องประกอบไปด้วยทีมงานหลายชีวิต ไม่ว่าจะเป็นนักแสดง, ผู้กำกับ, ช่างภาพ, ช่างไฟ และอื่น ๆ อีกมากมาย แต่ภาพเคลื่อนไหวที่ปรากฏออกมาจะไม่สมบูรณ์แบบเลย หากขาดซึ่งสกอร์หรือซาวด์ประกอบเพื่อช่วยเพิ่มบรรยากาศให้ภาพยนตร์หรือซีรีส์ ตอบโจทย์อารมณ์ของแต่ละฉากได้สมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น ซึ่งหลาย ๆ คนอาจจะเผลอมองข้ามความสำคัญของอีกหนึ่งตำแหน่งเบื้องหลังที่สำคัญไป  แต่ไม่ต้องห่วง เพราะวันนี้ Unlockmen จะพาทุกคนไปทำความรู้จักกับ “ต๋อย-เทิดศักดิ์ จันทร์ปาน” เจ้าของ อาณาจักร Banana Sound Studio ผู้ผลิตสกอร์ให้กับภาพยนตร์และซีรีส์ชื่อดังมาแล้วมากมาย ไม่ว่าจะเป็น เลือดข้นคนจาง, เด็กหอ, สี่แพร่ง, ห้าแพร่ง, วัยรุ่นพันล้าน, ขุนพันธ์ภาค 1 และ 2, 4Kings รวมไปถึงการร่วมงานกับ Jay Chou ซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังจากประเทศไต้หวันในภาพยนตร์เรื่อง “Secret”  การทำงานของผู้ผลิตสกอร์จะสนุกขนาดไหน มาติดตามไปพร้อม ๆ กันได้เลยครับ จากนักดนตรีกลางคืนสู่ผู้ทำสกอร์แบบไม่คาดฝัน “ต๋อย-เทิดศักดิ์ จันทร์ปาน” เดิมทีไม่เคยมีความคิด หรือแม้แต่มีความฝันในเส้นทางการผลิตซาวด์ประกอบอยู่ในหัวมาก่อน จนกระทั่งวันหนึ่งในขณะที่กำลังเรียนปี 2 ณ

** คิดว่าน่าจะสปอยล์ยับ ๆ ไปเลยนะ แต่เอาจริงส่วนตัวคิดว่าไปอ่านสปอยล์หนัง 100% แบบ 2 นาทีจบเลยก็ไม่พลาดอะไรหรอก **  ไม่ได้ตั้งใจจะรีวิวเกรี้ยวกราดเอายอดอ่านอะไรแบบนั้น แต่ถ้าทุกคนจะเอาเวลาเกือบ 8 ชั่วโมง นั่งตั้งใจดูซีรีส์เรื่องนี้อาจจะไม่คุ้มเท่าไหร่ (กันไว้ก่อนเผื่อมีคนดูที่ชอบซีรีส์เข้ามาอ่าน) เว้นแต่ว่าจะอยากเห็นรอยยิ้มโลกสดใสของคุณ Mei Nagano นั่นก็เป็นอีกเรื่องนึงล่ะ Burn The House Down เป็นซีรีส์ที่ดัดแปลงมาจากมังงะชื่อเดียวกันของอาจารย์ Moyashi Fujisawa ที่เขียนตอนปี 2021 ซึ่งเราเชื่อว่าดีกว่าฉบับซีรีส์แน่นอน ดูสิ เพียงแค่ 2 ปีก็ถูกเอามาทำเป็นซีรีส์ออริจินัลของเน็ตฟลิกซ์เลย เนื้อเรื่องของ Burn The House Down เริ่มต้นขึ้นด้วยเหตุการณ์เลวร้ายของครอบครัว Mitarai ที่บ้านหลังใหญ่ของพวกเขาถูกไฟไหม้จนไม่เหลืออะไร ท่ามกลางกลองเพลิงที่มีชาวบ้านรายล้อมอยู่นั้น Satsuki Mitarai แม่ของลูกสาวสองคนผู้เป็นเจ้าของบ้าน ได้แต่คุกเข่าขอโทษลูก ๆ และสามีตัวเอง เพราะเชื่อว่าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้บ้านถูกไฟไหม้จากการลืมปิดเตาแก๊สตอนทำกับข้าว …  เหตุการณ์ผ่านไป 13 ปีจากเหตุการณ์ไฟไหม้ที่เปลี่ยนหลายสิ่งอย่างจากหน้ามือเป็นหลังมือ อย่างแรกคือการที่

เข้าใจได้เลยว่าทำไมหนังเรื่องนี้มันถึงไวรัลทันทีที่ Netflix ปล่อยภาพนิ่งเมื่อต้นเดือนก่อน เอาจริง ๆ ถ้าแค่มีคนมาเล่าเรื่องย่อให้ฟังแบบยังไม่เห็นภาพอะไรเลย ประมาณว่า ‘ทราย’ สาวอีสานบ้านทุ่งที่ไปทำงานบัญชีในกรุงเทพ กับ ‘เอิร์ล’ ผัวฝรั่งในบริษัทเดียวกัน บึ่งรถกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดอีกครั้งในช่วงเวลาพายุใหญ่ประจำฤดูกำลังจะถล่มต่างจังหวัด แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันรอคอยพวกเขาอยู่ นั่นคือฆาตกรต่อเนื่อง กับศพของเกือบทุกคนในคืนนั้น จบ. อีพิคมาก !  อีสานกายะก็มีแล้ว อีสาน Hip-Hop ก็มาแล้ว มาคราวนี้บ้านเรามี ‘อีสานฆาตกรรม’ ที่หมายถึงหนังไทยชอง Mystery & Suspence แคปเจอร์ภาพวัฒนธรรมความเป็นคนอีสานเอาไว้ โดย ‘วิศิษฏ์ ศาสนเที่ยง’ ที่เซตติ้งคือทุกอย่าง  “Setting is god !” อย่าเรียกว่ารีวิวเลยละกันนะ เพราะคงไม่ได้ใส่ fact อะไรมากเท่าไหร่ ยิ่งความดีงามของผู้กำกับผู้ส่งหนังเข้าเทศกาลเมืองคานส์คนแรกของไทย การวิเคราะห์หนังเรื่องล่าสุดของเขาอ้างอิงกับหนังไอคอนิกเรื่องก่อน ๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เราขอพูดถึงสิ่งที่ชอบไม่ชอบเพียว ๆ ไปเลย ให้เข้าใจง่ายดีเด้อ   อีสานเซอร์เรียลสไตล์ เมอร์เด้อเหรอ คือหนังอีกเรื่องที่เป็นเหมือนสนามเด็กเล่นของผู้กำกับ ส่วนตัวเราชอบอารมณ์ของเรื่องนี้มาก บ้านไม้เก่า

เหตุการณ์เดิมวนซ้ำ ๆ กับมนุษย์สตริมมิ่ง Netflix ที่ต้องการจะหาหนังหรือการ์ตูนดูสักเรื่องหลังจากทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ไล่จากลิสต์รายการ (ดอง) โปรดก็แล้ว , อ่านรีวิวจากเพจ Neflix Review ก็แล้ว , คอลกลุ่มไปถามเพื่อนก็แล้ว ก็ยังไม่รู้จะดูอะไรดี โอเคนั้นต้องงัดไม้ตายมาใช้ คนอื่นทำไงไม่รู้ แต่เราใช้วิธีเข้าที่ช่อง ‘ค้นหา’ ซ้ายบนของจอ แล้วเลือกเรื่องค้นหายอดฮิตที่อยู่ซ้ายบนทุกรอบ และนั่นทำให้เราเจอกับ Nimona อนิเมชั่นหมวดเด็ก ที่ผู้ใหญ่ควรได้ดู (เนื้อหาหลักเริ่มบรรทัดต่อไปนะ ข้างบนไม่ต้องอ่านก็ได้) ก่อนจะเป็น Nimona ใน Netflix อนิเมชั่นเรื่องนี้เคยเป็นกราฟิกโนเวลมาก่อน เคยถูกวางเป็นโปรเจคต์ใหญ่ของ Blue Sky Studios แต่ถูกสั่งยกเลิกการถ่ายทำไปในวันก่อนจะเปิดกล้องไม่นาน … การที่ Nimona ได้สตรีมมิ่งให้เราดูอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแม้แต่นิดเดียว แต่เป็นเรื่องราวของเหล่าผู้คนที่ไม่ทิ้งความฝัน พร้อมกับต้องการมอบสิ่งที่ดีให้โลกใบนี้    ND Stevenson และนิโมน่าในชีวิตจริงของเธอ  ย้อนกลับไปในปี 2015 สำหรับสายนิยายภาพทุกคน ถ้าลองเสิร์ชหา Best Graphic Novel ประจำปีนั้นดู

ย้อนเวลากลับไป 1 เดือนก่อนหน้านี้ (ในความทรงจำนะไม่ใช่ไทม์แมชชีน) ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวงชื่อ 100 gecs เลย จริง ๆ ต้องบอกว่าไม่เคยได้ยินชื่อวงมาก่อนด้วยซ้ำ อาจจะเพราะว่าเพิ่งผ่านมา 1 เดือน ผมจึงจำวันแรกที่รู้จักคู่หู Laura Les กับ Dylan Brady สองสมาชิกของวงได้ไม่มีทางลืม มันเป็นวันที่หาเพลงฟังจากคอลัมน์ Albums Review ของเว็บไซต์ Pitchfork ซึ่งในตอนนั้นเอง อัลบั้มที่ใช้ชื่อแปลก ๆ ว่า 10,000 gecs ติดโผ Best Album ได้คะแนนรีวิวสูงถึง 8.2 แหน่ะ ! ผมก็เลยกดฟังอัลบั้มนี้ผ่าน Spotify โดยไม่อ่านรีวิวทันที แต่คะแนนไม่ได้เป็นเหตุผลหลัก แล้วเหตุผลหลักเป็นเพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะปกอัลบั้มไง ถ้าจะให้เขียนอธิบายเหตุผลคงยากเกินไปที่จะบอกความรู้สึก ดูภาพประกอบข้างล่างเอาเลยง่ายกว่า เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมถึงกดฟัง เชื่อว่าคุณก็ต้องกดฟังกันแล้วล่ะ มีใครไปตามดูเอ็มวีแล้วอ้วกบ้างรึยังครับ 555 เมื่อใช้เวลา 26 นาที 53