“Live fast, die young, and make a beautiful corpse” แต่ละคนต่างก็มีคติในการใช้ชีวิตที่แตกต่างกันไป สำหรับเหล่านักซิ่งฝรั่งเศสในยุค 1970 ก็มีคติเป็นของตัวเองเช่นเดียวกัน พวกเขาไม่กลัวความตาย หลงใหลการขับขี่บนมอเตอร์ไซค์ที่เป็นเหมือนเพื่อนคู่ใจ และแตกสลายยากจะเยียวยา ด้วยเรื่องราวที่น่าสนใจและไลฟ์สไตล์อันเป็นเอกลักษณ์ของกลุ่ม Biker วัยรุ่นชายขอบของปารีส UNLOCKMEN จะพาย้อนเวลาไปยังวันเก่าก่อน กลับไปสู่ยุค 70 เพื่อสัมผัสความเท่ของสิงห์นักบิดผู้มีความคิดเป็นของตัวเอง เรื่องราวทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นในปี 1970 ที่มหานครปารีสอันเต็มไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นที่มีความคิดเป็นของตัวเอง เมื่อช่างภาพชาวฝรั่งเศสนาม Yan Morvan สนใจวิถีชีวิตของเหล่านักบิดหนุ่มสาวที่ส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่กับครอบครัวในย่านชานเมืองปารีส เขาจึงมุ่งหน้าไปยังชายขอบของเมืองหลวงเพื่อสัมผัสความคิดและวัฒนธรรมของเหล่าวัยรุ่นที่ฝากชีวิตไว้บนมอเตอร์ไซค์ กลุ่มวัยรุ่นที่ชอบขี่มอเตอร์ไซค์ถูกผู้คนทั่วไปเรียกว่าแก๊ง Biker พวกเขาจะชอบออกมารวมกลุ่มกันในคืนวันเสาร์พร้อมกับออกตะลุยไปตามเส้นทางต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นถนนสายประวัติศาสตร์ชื่อก้องโลกอย่าง Champs-Elysees ที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นถนนที่สวยที่สุดในโลก หรือขี่รถเล่นกันเป็นกลุ่มรอบย่าน Bastille เมืองที่มีคุกบัสตีย์อันโด่งดัง เพื่อสัมผัสบรรยากาศของปารีสยามค่ำคืน Yan Morvan ใช้เวลาเกือบสามปีเข้าไปคลุกคลีอยู่ในแก๊งนักบิด บันทึกทุกเรื่องราวผ่านภาพถ่ายให้ได้รับรู้ถึงไลฟ์สไตล์และการใช้ชีวิตของพวกเขา ว่านอกจากจะขี่รถไปทั่วแล้วเวลาว่างที่เหลือเหล่าวัยรุ่นทำอะไรกันบ้าง และก็ได้รู้ว่ากิจกรรมในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่นอกจากออกไปซิ่งรถคือการต้มเหล้ากินเอง ปาร์ตี้ เสพยา ตีกับแก๊งคู่แค้น และเดินเล่นรอบเมืองพร้อมกับพกมีดสวิตช์ไปไหนมาไหน เหล่านักบิดที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนมักมีงานอีเวนต์หรือปาร์ตี้ครั้งใหญ่เรียกว่า BFF Party

“ประเทศไทยก็ดัดจริตในระดับหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเราต้องเอาไฟแช็กไปแขวนไว้กับบุหรี่ตลอด” มันคงจะจริงอย่างที่ว่า เพราะสำหรับในประเทศไทยไฟแช็กถูกจับคู่อยู่กับบุหรี่มาตลอดทุกยุคทุกสมัย แต่ในช่วงวัยเด็กเราเห็นคนรุ่นพ่อจำนวนไม่น้อยที่ไม่สูบบุหรี่แต่ก็พกไฟแช็ก Zippo ติดกระเป๋าไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ถือเป็นหนึ่งในตัวแทนความเท่ของผู้ชายที่อยู่มาทุกยุคทุกสมัย เพราะ Zippo เป็นไฟแช็กที่เท่ด้วยตัวของมันเอง  UNLOCKMEN เคยเขียนเกี่ยวกับไฟแช็ก Zippo อยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยมีโอกาสได้พูดคุยกับคนวงในที่คลุกคลีกับ Zippo อย่างจริงจัง จนเราได้มีโอกาสได้นั่งสนทนากับคุณ “รังสรรค์ จันทร์วรวิทย์” หรือคุณแต๋น ประธานและผู้ก่อตั้งชมรม Zippo Club Thailand  สิ่งที่ UNLOCKMEN อยากรู้เกี่ยวกับ Zippo มีมากมายหลายหัวข้อนับไม่ถ้วนรวมถึงเรื่องราวของคุณแต๋นที่ทำให้ความชอบกลายเป็นธุรกิจแถมพอเมื่อทำแล้วก็ประสบความสำเร็จอีก เพราะไม่ใช่ทุกคนทำได้ และไม่ใช่ทุกคนมีความสุขกับการนำความชอบมาเป็นธุรกิจ เราจึงเริ่มต้นบทสนทนาด้วยการถามว่า อะไรที่ทำให้คุณแต๋นสนใจไฟแช็ก Zippo ? ผมเริ่มสนใจ Zippo มาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นประถมเพราะเห็นลุงใช้แล้วมันเท่มาก แถมสิ่งที่ทำให้เริ่มสนใจจริงจังเป็นเพราะไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็จะเห็นลุงใช้ไฟแช็กอันเดิมเสมอ มันทนมาก มีเอกลักษณ์มากโดยเฉพาะเสียงเวลาเปิด-ปิด แต่กว่าจะมาสะสมจริง ๆ ก็ตอนทำงานมีเงินเป็นของตัวเองครับ เสน่ห์ที่แตกต่างระหว่างไฟแช็กอื่นกับ Zippo ในมุมของคุณแต๋นมีอะไรบ้าง ? อย่างแรกเลยคือเสียงคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ เป็นไฟแช็กที่กันลมได้ จุดแล้วไม่ดับง่าย ๆ แถมเล่นทริคได้อีกด้วย แต่สิ่งที่เป็นจุดแข็งทำให้

ในยุคที่ผู้ชายเราไม่ได้มีหน้าที่แค่ล่าสัตว์เหมือนยุคหิน แต่ต้องทำ Multi-Tasking หลายอย่างพร้อม ๆ กัน เปลี่ยนจากการใช้แค่แรงกายไปให้น้ำหนักกับแรงสมองมากกว่า ภาวะความกดดัน การตัดสินใจมากมายที่รออยู่ รวมทั้งการลงมือสะสางทุกอย่างให้จบลงในแต่ละวันมักทำให้พวกเราหมดไฟไปดื้อ ๆ เหมือนกัน “อยากมีเวลาคิดให้มากกว่านี้” ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่คุณได้แต่คิดกับตัวเองมาหลายหนแต่ไม่มีโอกาสทำกับเขาสักที ลองหาวันตัดขาด วางมือจากทุกอย่าง จัดเวลาเพื่อ “คิด” เพียงอย่างเดียวสักครั้งดู เพราะนี่เป็นเทคนิคที่เจ้าพ่อ Microsoft อย่าง Bill Gates ใช้อยู่สม่ำเสมอช่วงที่เขาทำงานเป็น CEO ของ Microsoft และเรียกวิธีการนี้ว่า “Think Week” Think Weeks คือเทคนิคที่ Gates คิดค้นและลงมือทำในปี 1980 เพื่อสร้างประสิทธิภาพด้านการตัดสินใจ ต่อกรกับความกดดันที่พุ่งเข้าใส่แทบทุกวันจากความรู้สึกหมดพลัง หมดไฟ และหมดใจ ด้วยการลี้เข้าถ้ำไปอยู่ลำพัง 1 อาทิตย์ เดินทางไปยังกระท่อมลับส่วนตัวในแปซิฟิกตะวันตกเฉียงเหนือ หรือที่เรียกว่า Cascadia และลงมืออ่านเอกสารต่าง ๆ ที่ได้มาจากพนักงาน Microsoft ในภาวะที่ตัดขาดจากทุกคน เมื่อสิ้นสุดการปลีกวิเวกเข้าถ้ำไปใช้เวลากับการใช้ความคิดช่วง Think Weeks แล้ว ผลลัพธ์ที่ได้กลับมาคือการเปิดตัวของ

ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์แต่ละคนต่างก็มีกิจกรรมแตกต่างกันไป บางคนอาจนอนดูหนังอยู่บ้านเฉย ๆ บ้างตีรถออกต่างจังหวัดไปยังริมทะเลเพื่อเล่นเซิร์ฟ หรือแค่ออกไปที่ใกล้ ๆ อย่างพาหมาไปเดินเล่น ออกไปเล่นสเกตกับกลุ่มเพื่อน จนถึงพาคนรักไปขับรถเล่นกินลม  จะเห็นได้ว่ามีกิจกรรมเยอะแยะมากมายให้ผู้ชายอย่างเราได้มีอะไรทำช่วงสุดสัปดาห์ และ UNLOCKMEN ก็จะพาไปดูกิจกรรมสุดระห่ำของกลุ่มนักขับทางตอนใต้ของเมือง Los Angeles กับวัฒนธรรมที่เรียกว่า Lowriding Car และการนัดเจอกันในวันอาทิตย์ของคนคอเดียวกัน เรื่องราวผ่านภาพเกิดขึ้นได้เพราะ Jason Cordova ช่างภาพผู้ชื่นชอบการถ่ายรูปแบบสตรีต ถนน ผู้คน รถยนต์ ได้พบเพื่อนที่พาเขาไปยัง Los Angeles เพื่อเปิดประสบการณ์ใหม่ที่เหมือนเป็นโลกอีกใบของเขา เพราะ Jason ได้พบกับกลุ่มคนรักรถยนต์ที่จะนัดรวมตัวกันในคืนวันเสาร์ ซึ่งกลุ่มคนเหล่านี้เรียกรูปแบบการรวมตัวว่า Car Clubs นอกจาก Car Clubs ในวันเสาร์ ถัดมาอีกวันอย่างวันอาทิตย์จะเล่นใหญ่และจัดเต็มกว่าเดิม โดยจะเรียกการรวมกลุ่มในวันอาทิตย์ว่า LA Sunday พวกเขาจะนัดเจอกันในสวนสาธารณะที่มีชื่อเล่นว่า Lowrider park ที่พร้อมให้เหล่านักแต่งรถได้อวดโฉมรถคันเก่งของตัวเอง บ้างก็มาเพื่อวัดกันว่ารถของใครเจ๋งกว่ากัน  สำหรับนักขับและนักแต่งรถใน Los Angeles ความเป็นกลุ่มเป็นก้อนของคนรักรถแน่นแฟ้นกว่าที่หลายคนคาดคิด เมื่อมีคนหน้าใหม่เขามาในกลุ่ม พวกเขาจะส่งต่อข้อความกันทันที แถม Jason ยังสะดุดตากว่าหน้าใหม่คนอื่นเพราะเขามักไปไหนมาไหนพร้อมกับกล้องโปรฯ ตัวใหญ่

ทุกคนตอนนี้ต่างรู้กันดีว่าโลกของเรากำลังร้อนขึ้นทุกวัน แต่ใครจะคิดว่าสภาพอากาศย่ำแย่ ฝุ่น มลภาวะ และความร้อนที่พร้อมแผดเผาทุกอย่างจะส่งผลต่อความรู้สึกและความเศร้าของมนุษย์โดยที่เราทุกคนไม่ทันรู้ตัว แถมพอจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา สภาพอากาศก็ทำให้เราเศร้าจนแทบยืนไม่ไหวเสียแล้ว เมื่อสิ่งรอบตัวอาจทำให้เราป่วยใจ UNLOCKMEN จึงอยากพาทุกคนไปทำความรู้จักกับ Climate Despair หรือ ความสิ้นหวังจากสภาพภูมิอากาศ ว่ามันคืออะไร เกิดขึ้นได้อย่างไร และต้องแก้ปัญหาที่ตรงไหนหากรู้สึกเศร้าเพราะผลจากอากาศที่แปรปรวน กรณีตัวอย่างที่ชัดเจนของ Climate Despair เริ่มต้นขึ้นในฤดูร้อนปี 2015 ที่ถือว่าร้อนจนถูกบันทึกเป็นสถิติ หญิงวัยกลางคนรายหนึ่งนาม Ruttan Walker เป็นนักกิจกรรมสิ่งแวดล้อมอาศัยอยู่ในรัฐ Ontario เธอพบความผิดปกติทางจิตใจตัวเองที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนในช่วงฤดูร้อน ผลของอากาศร้อนระอุทำให้เธอเริ่มซึมเศร้าและเต็มไปด้วยความเครียด มันยากที่จะรู้สึกมีความสุขทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าโลกกำลังร้อนขึ้นและใกล้พังลงทุกวัน เวลาเธอมองหน้าลูกชายของตัวเองก็มีความรู้สึกผิดอยู่เต็มใจว่าตัวเองทำให้ลูกต้องมาพบกับจุดจบของโลก ซึ่ง Ruttan พยายามหาทางแก้โดยการไปพบแพทย์และรับการรักษาแต่ก็ไม่ดีขึ้นเท่าที่ควร “ฉันรู้ตัวดีว่าจะไม่มีวันทำร้ายตัวเอง แต่ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรเมื่อความกลัวกัดกินจิตใจอยู่ตลอดเวลา” สำหรับบางคนเมื่ออ่านมาถึงตรงนี้จะคิดว่าอาการ Climate Despair ที่เกิดขึ้นกับ Ruttan จะไม่มีวันเกิดขึ้นกับตัวเอง เพราะหล่อนอาจเป็นคนรักธรรมชาติและหลงใหลกับสิ่งแวดล้อมมากกว่าคนทั่วไป แต่แท้จริงแล้วความเศร้าจากสภาพอากาศสามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่กรณีของ Ruttan Walker อาจเรียกได้ว่าอยู่ในขึ้นรุนแรงและเป็นตัวอย่างที่ดีที่ทำให้ผู้คนทั่วไปรู้จักคำว่า Climate Despair มากขึ้น David Wallace-Wells นักข่าวและนักเขียนชาวอเมริกันเคยบอกเล่าเรื่องราวทำนองนี้ใน The Uninhabitable Earth หนังสือขายดีของเขาว่า ทุกคนเข้าใจถึงปัญหาและลึก ๆ แล้วต่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงความวิตกกังวลเกี่ยวกับวันสิ้นโลกได้

ในยุคโลกาภิวัตน์ที่การเชื่อมต่อและข้อมูลข่าวสารผูกโยงกันทั่วโลกอย่างไร้พรมแดน เศรษฐกิจ สังคม การเมือง หรือแม้แต่เทคโนโลยีก็เปลี่ยนแปลงไปรวดเร็วแทบทุกมิติ ในขณะที่มนุษยชาติกำลังก้าวหน้าและชาญฉลาดขึ้นเรื่อย ๆ สภาพสังคมและวิถีชีวิตในตอนนี้ก็เป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้ความคิด ความอ่าน และความฝันของเยาวชนรั้วของชาติผันแปรไปจากเดิม เชื่อว่าในวัยเด็กความคิดที่อยากเป็นหมอ ทหาร ตำรวจ หรือแม้แต่นักบินอวกาศคงแวบเข้ามาในหัวผู้ชายเราอยู่บ่อย ๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าวันที่โตขึ้น ได้รู้จักโลกกว้างขึ้น และค้นพบอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่เคยผ่านตาในวัยเยาว์ ก็ทำให้ความฝันในอาชีพและเป้าหมายในชีวิตของใครหลายคนเริ่มทิ้งห่างจากความคิดตอนเด็ก ๆ ที่เคยวาดไว้ เด็กไม่ได้อยากท่องอวกาศเหมือนดั่งวีรบุรุษ บริษัทผลิตของเล่น LEGO ได้สำรวจเด็ก 3,000 คน ที่มีอายุระหว่าง 5 ถึง 12 ปี ว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร ผลปรากฏว่าเด็ก ๆ อยากเป็นยูทูบเบอร์มากกว่านักบินอวกาศถึง 3 เท่า ขณะที่มีเด็กเพียง 11% เท่านั้นที่อยากเดินทางไปยังพื้นที่ไร้แรงโน้มถ่วงในฐานะนักบินอวกาศ เด็กชาวอเมริกันและอังกฤษใฝ่ฝันอยากเป็นวล็อกเกอร์และยูทูบเบอร์ ครู นักกีฬาอาชีพ และนักดนตรีตามลำดับ ส่วนที่อยากเป็นนักบินอวกาศมีเพียง 10% เท่านั้น แต่ความฝันที่ได้ล่องลอยในอวกาศอันไกลโพ้นยังไม่เลือนราง อย่างไรก็ตามเด็ก ๆ ทั่วโลกล้วนมีความคิดความอ่านและให้ผลการสำรวจต่างกันอย่างสิ้นเชิง เนื่องด้วยภูมิลำเนา

นอกจากการทำงานไปวัน ๆ สิ่งหนึ่งที่เวิร์กกิ้งแมนอย่างเราตั้งเป้าหมายเอาไว้เบื้องหน้าคงหนีไม่พ้น ‘ความสำเร็จ’ แม้มันจะเป็นเพียงคำนามนามธรรมที่ไม่มีรูป รส กลิ่น และเสียงที่แน่นอน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันคือฟันเฟืองทรงประสิทธิภาพที่คอยขับเคลื่อนผู้ชายเราให้ตั้งใจใช้ชีวิตและมุ่งมั่นกับงานที่ทำ เพื่อหวังว่าสักวันเราอาจประสบความสำเร็จอย่างใครเขา เป้าหมายที่เรียกว่า “ความสำเร็จ” ไม่ได้มีไว้แค่พุ่งชน หากยังคอยเตือนใจในวันที่หนุ่ม ๆ ท้อแท้ หมดหวัง และคิดจะเลิกล้มสิ่งที่ตรากตรำทำมาเกือบตลอดชีวิต วันนี้ UNLOCKMEN ขอเป็นอีกแรงที่ช่วยพิสูจน์อัตราความสำเร็จของพวกคุณทุกคน ด้วย 5 สัญญาณที่บอกว่าคุณเริ่มก้าวขึ้นบันไดความสำเร็จไปแล้ว (แม้คุณอาจไม่เคยรู้ตัวมาก่อน) เข้าใจนิยามความสำเร็จ หากพูดถึงความสำเร็จหลายคนมักจะถูกพรางตาด้วยการมีบ้านหลังใหญ่โต รถยนต์หรูจอดขนาบข้าง และมีกลุ่มเพื่อนผู้ทรงอิทธิพล แต่แท้ที่จริงแล้วฐานะและวัตถุนิยมหาได้เป็นคำจำกัดความของความสำเร็จแต่อย่างใด เนื่องด้วยแต่ละคนนั้นมีเป้าหมายและจุดสูงสุดในชีวิตที่ต่างกัน นิยามความสำเร็จจึงเป็นเรื่องปัจเจกที่ไม่เข้าใครออกใคร มีงานวิจัยจาก Strayer University เผยว่า 90% ของคนอเมริกันเชื่อว่าความสุขเป็นตัวบ่งชี้ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่าอำนาจทรัพย์หรือศักดิ์ศรี มี 67% คิดว่าความสำเร็จคือความสัมพันธ์อันดีต่อเพื่อนและครอบครัว ในขณะที่ 60% นิยามความรักในอาชีพที่เลี้ยงปากท้องว่าเป็นความสำเร็จ และมีเพียง 20% เท่านั้นที่เห็นว่าความมั่งคั่งทางการเงินเป็นตัวชี้วัดและกำหนดความสำเร็จ หากคุณเข้าใจความหมายของความสำเร็จในแบบฉบับของตัวคุณเองได้ นั่นแปลว่าคุณประสบความสำเร็จไปแล้วขั้นหนึ่ง มองโลกในแง่ดีและเต็มไปด้วยความหวัง ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องเลวร้ายเป็นอีกส่วนของชีวิต โลกอาจจะเหวี่ยงคนไม่ดีหรือเรื่องแย่ ๆ มากระทบไหล่เราอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่แค่ไหน หากหนุ่ม

เรื่องการทำความสะอาดบ้านก็เป็นอีกประเด็นที่ผู้ชายโดนสาว ๆ ก่นด่าเป็นประจำ แม้ปากเธอจะยังไม่ฉีกถึงรูหูดีแต่แค่นี้ก็เพียงพอจะทำลายโสตประสาทและสร้างความรำคาญใจให้เราได้ไม่น้อยเลย จริงไหม? แต่ก็นะ กลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ ไม่ว่าใครก็อยากพักผ่อนกันทั้งนั้น เกมก็ต้องเล่น บอลก็ต้องเชียร์ ซีรีส์ก็ต้องดู จะให้พวกผมไปเอาเวลาจากไหนมาทำความสะอาดห้องล่ะครับคุณผู้หญิง แม้ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะขี้บ่นจุกจิก แต่ก็ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนที่จะรักษาความสะอาดมากพอจนทำให้พวกเธอพอใจ ทำให้ในบางครั้งหลายคนมักคิดว่าผู้ชายชาตรีอย่างเราไม่รอบคอบและปราศจากความละเอียดอ่อนจนมองไม่เห็นร่องรอยของสิ่งสกปรก แต่จริง ๆ แล้วศักยภาพในการสังเกตสิ่งปฏิกูลของผู้ชายก็ทำได้ดีไม่แพ้ผู้หญิงเลย ความสามารถในการมองเห็นที่เท่ากัน มีงานวิจัยที่ตีพิมพ์ในวารสาร Sociological Methods & Research โดยนำผู้ชาย 327 คน และผู้หญิง 295 คน มาประเมินภาพห้องครัวและห้องนั่งเล่นว่าสะอาดหรือสกปรกในระดับใด ผลการสำรวจเผยว่าทั้งสองเพศต่างประเมินระดับความสะอาดและสกปรกได้ในระดับเดียวกัน นั่นแปลว่าผู้ชายเราก็มีดวงตาเฉียบคมทัดเทียมนกเหยี่ยวและทำเรื่องนี้ได้ดีไม่แพ้ผู้หญิง เพราะฉะนั้นที่บอกว่าผู้ชาย ‘ตาบอดต่อสิ่งสกปรก’ คงไม่ใช่เรื่องจริงนัก แต่ความขยันกลับมีไม่เท่ากัน ผลการสำรวจยังระบุว่าผู้หญิงนั้นทำงานบ้านหนักกว่าผู้ชายเสมอ เพราะผู้หญิงจะใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง 20 นาทีต่อวัน ซึ่งครอบคลุมทั้งการปรุงอาหาร ทำความสะอาด และซักรีด ในขณะที่ผู้ชายกลับใช้เวลาในฐานะพ่อบ้านเพียงครึ่งชั่วโมงต่อวันเท่า แม้ในสวีเดนจะมีการส่งเสริมความเท่าเทียมทางเพศอย่างหนัก แต่สาวสวีเดนก็ยังทำงานบ้านหนักกว่าผู้ชายถึงสองเท่าอยู่ดี ถูกสังคมตัดสินทั้งคู่แต่ให้ผลลัพธ์ที่ต่างกัน จริงอยู่ที่คนในสังคมติดภาพจำของ ‘ผู้ชายสกปรก’ มากกว่า ‘ผู้หญิงสกปรก’

ความเครียด เป็นสิ่งที่อาจเกิดขึ้นกับคุณโดยไม่รู้ตัว หากคุณมีอาการดังนี้ คุณกำลังจะเข้าสู่ภาวะความเครียดอย่างไม่รู้ตัว

เคยถามตัวเองไหมว่าทำไมเราถึงมีชีวิตอยู่ หรือถามตัวเองว่าทำไมเราถึงอยากตาย ? หลายคนอาจจะมีคำถามเหล่านี้แวบเข้ามาในหัว แต่สำหรับบางคนคำถามเหล่านั้นมักเป็นสิ่งที่เฝ้าถามอยู่ทุกวัน เพราะความต่างทางความคิด สภาพแวดล้อมและสังคมทำให้แต่ละคนมีความคิดที่ต่างกัน ด้วยเหตุนี้ที่ทำให้เอง UNLOCKMEN เกิดความสงสัยใคร่รู้ว่าแต่ละคนมีเหตุผลอะไรบ้างที่ทำให้ต้องมีชีวิตอยู่ การค้นหาคำตอบเริ่มขึ้นในเว็บไซต์ reddit ซึ่งเป็นเว็บไซต์พูดคุยยอดนิยมของคนอเมริกัน ภายในเว็บรวบรวม forum ต่าง ๆ และแยกแต่ละเรื่องให้เข้ากันโดยการจัดหมวดหมู่ กระทั่งเราได้เห็นกระทู้ตั้งคำถามที่น่าสนใจว่า “เหตุผลดี ๆ ที่ทำให้แต่ละคนอยากมีชีวิตอยู่คืออะไร ?”  คำตอบในกระทู้มีมากมายหลากหลายเกือบสองหมื่นคำตอบ โดยมีตั้งแต่เหตุผลของเรื่องส่วนตัวเล็ก ๆ แต่แสนสำคัญอย่าง “ไม่อยากสร้างความเจ็บปวดให้กับคนในครอบครัว ซึ่งครอบครัวที่ว่ารวมถึงน้องหมาที่เลี้ยงไว้ด้วย” หรือคำตอบที่ว่า “ก็แค่อยากใช้ชีวิต” ไปจนถึง “ตอนนี้ยังสนุกอยู่” หรือ “ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่หดหู่แต่ใช่ว่าจะมีความสุข ที่อยู่ต่อทุกวันนี้เป็นเพราะอยากใช้เวลาอยู่กับพ่อ” ส่วนคำตอบที่คนชื่นชอบมากที่สุดจนได้ Top Comment คือคำตอบที่ว่า  “ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้อยากมีชีวิตอยู่ แต่แค่มีเหตุผลที่ยังตายไม่ได้”  เมื่อลองคิดดูแล้วคำตอบของคนส่วนใหญ่มักเชื่อมโยงไปยังบุคคลอื่น ๆ เช่น ไม่อยากให้คนรู้จักต้องเศร้าไปจนถึงไม่อยากให้คนที่เกลียดขี้หน้าเราดีใจ จากนั้นจึงค่อยคิดถึงความสนใจของตัวเองอย่างการอยู่เพื่อไปฟังเพลงที่ชอบในคอนเสิร์ต หรือรอดูหนังภาคต่อเรื่องโปรด  ถัดจากการดูคำตอบไกลตัวของคนจากอีกซีกโลกหนึ่งที่พอจะทำให้เห็นอะไรชัดเจนขึ้นกว่าเดิม ผลที่ตามมาคือคำถามที่ชวนให้เราเกิดความสงสัยว่าหากเป็นคนใกล้ตัวอย่างสมาชิกของ UNLOCKMEN ล่ะจะมีคำตอบอะไรบ้างที่ทำให้ต้องมีชีวิตอยู่  Video Editor คนหนึ่งของ