“คูณคลัง เค้าภูไทย” ผู้กำกับแนวหน้าของเมืองไทย กับชีวิตที่ Inspired มาจาก “ความกลัว”

วันนี้เรามีโอกาสได้คุยกับผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นคนที่มีความน่าสนใจ และมีความพิเศษหลายอย่างอยู่ในตัว แค่คำแรกก็รับรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ มันเป็นเรื่องของผู้ชายคนนีงที่มี  Lifestyle ในการใช้ชีวิตแบบที่น้อยคนนักจะกล้าทำ รวมไปถึงผลงานและความคิดสร้างสรรค์สุดล้ำ ที่ได้รางวัลเป็นเครื่องยืนยันมาแล้วมากมาย แม้จะดูสะดุดตาจากรอยสักทั่วร่างกาย แต่พี่คลังคนนี้ เป็นทั้ง Graphic Designer, ผู้กำกับ MV, อาจารย์ และที่สำคัญที่สุดเค้าเป็นแรงบันดาลใจให้กับคนอีกมากมายอีกด้วย

“คลัง” หรือ คูณคลัง เค้าภูไทย หนึ่งในสมาชิกของกลุ่ม  “B.O.R.E.D.”   กลุ่มของ  Graphic Designer  ฝีมือระดับแนวหน้าของวงการที่มีสมาชิกอย่าง “รักกิจ ควรหาเวช” ศิลปิน  Street Art  ระดับหัวกระทิของเมืองไทย,  “ตั้ม Mamafaka” พฤษ์พล มุกดาสนิท ศิลปินนักออกแบบที่ฝากผลงานมากมายเอาไว้ให้พวกเราได้จดจำ, “กบ Kor.Bor.Vor.” พงษ์ภาสกร กุลถิรธรรม สุดยอด  Visual Mapping  ที่มีชื่อเสียงโด่งดัง และสร้างงานเจ๋งๆ ออกมาให้เราได้เห็นกันอยู่ตลอด ซึ่งถ้าหากใครที่อยู่ในวงการนี้ก็คงจะรู้จักฝีไม้ลายมือของพวกเค้าเป็นอย่างดี

เมื่อเรามีโอกาสได้นั่งพูดคุยกับ พี่คลัง ในครั้งนี้ เราได้เรียนรู้อีกมุมมอง และแนวคิดอีกด้านนึงที่น้อยคนนักจะเห็นมัน และหยิบเอามาประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวัน เราจึงอยากที่จะแชร์สิ่งนี้ให้ชาว UNLOCKMEN ได้ลองนำไปคิด และประยุกต์ใช้กับตัวคุณเองดู เพราะคุณเชื่อหรือไม่ว่า? ทุกสิ่งที่ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นผลงาน หรือการใช้ชีวิตที่มี Lifestyle แบบสุดขั้ว แถมยังเป็นคนที่กล้าคิด กล้าทำ กล้าที่จะแตกต่าง จากผู้ชายในวัยเกือบจะ 40 ปี ที่มีเคล็ดลับการใช้ชีวิตได้สุดๆ ขนาดนี้ได้ก็เพราะ “ความกลัว” ของตัวเอง

พี่คลังยกตัวอย่างเรื่องของ “ความกลัว” อย่างนึงให้เราได้ฟัง พร้อมทั้งเล่าถึงเหตุผล และที่มาของ “ความกลัว” ที่เค้ากลัวที่สุดให้เราฟังว่า

“เคยเห็นมั้ย? ผู้ชายพวกที่พออายุอยู่ที่เลข 3 แล้วชอบพูดว่า ‘เฮ้ยกูยังไม่แก่ กูยังหนุ่มอยู่’   ไอ้คนพวกนี้ก็จะมีแบ่งออกไปอีกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกก็คือพวกที่ไม่แก่จริงๆ ยังเต็มที่กับชีวิตจริงๆ พวกคนเหล่านี้แม้ว่าอายุเค้าจะเยอะยังไงเค้าก็ยังดูเป็นวัยรุ่นอยู่ แต่อีกพวกนึงเนี่ยสิ! พวกที่แม่งดีแต่ปาก พวกนี้เป็นพวกที่น่าโดนตบกระบาลนะ เพราะอะไรรู้มั้ยครับ? เพราะไอ้คนพวกนี้ปากมันพูดว่า ‘ใจพี่ยังหนุ่มเว้ย มาดิลุยอยู่แล้ว’ แต่ลองสังเกตดูได้เลย ไอ้ที่เป็นประเภทนี้นี่แม่งวันๆ ไม่ทำอะไรนะ เพื่อนชวนไปไหน จะไปเที่ยวลุยๆ หรือชวนไปทำนู่นทำนี่ มันจะอ้างนู่นอ้างนี่ สุดท้ายก็ไม่ทำอะไร วันๆ ทำไรเดิมๆ เสร็จก็กลับบ้านนอน เพราะมันกลัว จริงๆ มันคิดว่าตัวมันแก่ กลัวป่วย กลัวนู่นนี่ บ้าบอคอแตก”

“คือจริงๆ แล้ว เข้าใจนะว่าไม่มีใครอยากแก่ แต่ถ้าคุณไม่อยากแก่ คุณต้องย้อมใจคุณเองก่อน โอเค! ร่างกายมันก็เป็นส่วนนึงที่มันจะต้องชราภาพไปตามเวลา แต่เรื่องของเรื่องที่คุณต้องจำไว้เลยนะ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม จิตใจแม่งสำคัญที่สุด เพราะถ้าจิตใจคุณไม่แก่ซะอย่าง ไม่ว่าร่างกายหรืออะไรภายนอกมันจะไปยังไงก็แล้วแต่ คุณก็ยังคงสนุกสนาน และเต็มที่กับชีวิตคุณได้อยู่ตลอด ‘มันเป็นเพราะจิตใจอย่างเดียว’”

พอเราได้ฟังที่ พี่คลัง พูดจบเราก็รู้สึกว่า มันก็จริงอย่างที่เค้าพูด ใจคือสิ่งที่ทุกคนต้องรักษามันเอาไว้ให้ได้ ให้ใจคุณมีพลังมีไฟตลอดเวลา มันต้องกล้าไป กล้าทำ กล้าสนุก กล้าที่จะวัดกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เราจะเกิดขึ้น พี่คลังยังเน้นกับเราอีกทีว่า  “ลองสิ! ปล่อยให้หัวใจเราแก่ เผลอแปปเดียวไม่กี่ปี คุณจะเห็นตัวเอง นั่งบื้อๆ อยู่บ้านเฉยๆ เหงาๆ ง๋อยๆ ทำไรก็เหนื่อย เกิดมาเป็นคนทั้งทีเราต้องทำอะไรที่มันสนุก และมีความสุขสิ ถึงจะถูกต้อง”

เราเริ่มพอที่จะเข้าใจ Point ของ คำว่า “ความกลัว” ที่ พี่คลัง ได้ยกขึ้นมาคุยกับเราในวันนี้อยู่บ้างแล้ว แต่ก็มีสิ่งนึงที่เรารู้สึกขัดแย้ง และสงสัยว่าทำไมคนที่บอกว่าตัวเค้าเองคิดถึง “ความกลัว” อยู่ตลอดเวลาอย่าง พี่คลัง ถึงได้คลั่งไคล้การเล่นกีฬาที่มีความเสี่ยงสูง และอันตรายอย่าง Extreme ได้?

“ที่ผมชอบเล่นกีฬา Extream เนี่ย มันก็เชื่อมกับความกลัวอีกเหมือนกันนะ จริงๆ แล้วผู้ชายทุกคนมีความซนอยู่ในตัวเอง เพียงแต่อาจจะมีขีดจำกัดความซนไม่เท่ากัน บางคนอาจจะกลัวเจ็บ กลัวความสูง กลัวความเร็ว แต่กีฬา Extream เนี่ย ใครๆ ก็รู้ว่ามันเป็นกีฬาที่เจ็บตัวได้ง่ายๆ พลาดขึ้นมาถึงตายเลยก็มีเยอะแยะ แต่ผมคิดว่า Extreme เนี่ยแหละ เป็นกีฬาที่ตอบสนองแรงขับ และอารมณ์ของผู้ชายได้ดีที่สุดแล้ว”

พี่คลังยังอธิบายถึงกีฬา Extreme ซึ่งเป็นกีฬาที่ชื่นชอบให้ฟังเราได้เข้าใจมากขึ้นอีกว่า

“ที่พูดแบบนี้ไม่ใช่ว่ากีฬาอื่นไม่ดีนะ กอล์ฟก็ดี ปิงปอง บาส บอล ทุกกีฬาดีหมด เพียงแต่ว่า Extreme มีข้อดีอยู่อย่างนึง ผมเนี่ย เริ่ม Extreme ช้ามาก เริ่มจริงๆ ตอนอายุ 27 เนี่ยเห็นได้ชัดเจนเลย ไอ้พวกที่บอกตัวเองยังไม่แก่เมื่อกี้เนี่ย อายุ 27 มีใครมานั่งฝึกหัด Extreme กันบ้างมั้ยล่ะ? ก็อ้างกันไปเรื่อย แล้วอย่างผมนี่ล่ะกว่าจะเริ่มก็ 27 ที่เริ่มก็เพราะเพื่อนผมแม่งบอกว่า ‘คลัง อายุเท่านี้ จะไปเล่นสเก็ตบอร์ดมันไม่ได้หรอก แก่แล้วพลาดขึ้นมาเจ็บหนัก หายช้า ไม่คุ้มหรอก’  เหตุผลของเพื่อนผมก็คือ เพราะเราแม่งแก่แค่นั้นหรอ?”

“ตอนแรกก็เชื่อคำพูดมันนะ เออว่ะ จริงของมัน เล่นทำไมวะ เจ็บตัวก็หนัก รักษายาก แม่งพูดถูก!  แต่ใจผมมันกลับมองเห็นอีกมุมว่ะ ผมเลยรู้สึกว่ากูมีตัวเลือกอยู่แค่ 2 ทาง คือ 1 เชื่อเพื่อน แล้วก็ไม่ต้องเล่น จบ 2 เชื่อตัวเองแล้วเล่นแม่งซะ สุดท้ายผมเชื่อตัวเอง  เพราะคุณลองคิดดูดีๆนะ คนเรามันแก่ขึ้นทุกวัน นั่นหมายความว่าถ้าคุณตัดสินใจไม่ทำอะไรในวันนี้ ยิ่งด้วยเหตุผลในเรื่องของอายุด้วยแล้วนะ มันคือการบอกกับตัวเองเลยว่า ชีวิตนี้กูจะไม่ได้ทำส่ิงนี้อีกแล้ว”

“พอคิดว่าจะไม่ได้เล่นมันตลอดชีวิตเท่านั้นแหละ เดินออกไปซื้อแม่งเลย เอามาหัดเล่นเอง เล่นมาจนถึงตอนนี้ ถึงจะบาดเจ็บ เอ็นฉีก กระดูกหักอะไรก็ตามที่ผ่านมา ผมไม่กลัวเลยนะ เพราะผมกลัวที่จะไม่ได้ทำอะไรที่ผมอยากจะทำมากกว่า ทุกวันนี้ผมเล่นเกือบทุกอย่าง กลายเป็นว่า มีคนถามว่าทำไมเล่นแต่ Extreme ก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเสน่ห์ของ Extreme ก็คือ คุณไม่ต้องไปแข่งกับใครที่ไหน แต่คุณต้องแข่งกับตัวเอง คุณต้องแข่งกับความกลัว ถามว่าผมน่ากลัวมั้ย? กลัว แต่ถ้ากลัวก็ไม่ได้ทำ นั่นแหละเหตุผลที่ทำให้ผมชอบ Extreme”

นอกจากแนวคิดการใช้ชีวิตที่มีความกลัวเป็นแรงขับเคลื่อนแล้ว เรื่องอื่นๆ อย่างการงานก็มี “ความกลัว” เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน โดยเฉพาะการเป็นอาจารย์

“ผมทำมาแม่งก็หลายอย่าง แต่แปลกที่สุดเลยคือ การเป็นอาจารย์ จริงๆ แล้วผมไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาทำอาชีพนี้ ถึงจะเป็นแค่อาจารย์พิเศษก็ตาม คือถ้าใครดูหน้ากู แม่งคงจะบอกว่ามึงเป็นอะไรก็ได้ยกเว้นเป็นครูบาอาจารย์แน่นอน ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่พอมีโอกาสได้ทำ ผมได้เรียนรู้ตัวเอง เรียนรู้จากเด็กๆ ได้สอน ได้ให้ และพวกเด็กก็ได้ให้เรากลับมา แต่ก็อย่าคิดว่ากูรักเด็ก กูไม่ได้รักเด็กหรอกเพียงแค่กูชอบที่จะได้เรียนรู้ประสบการณ์ใหม่ๆ จริงๆ”

“การเป็นอาจารย์ก็เป็นอีกสิ่งนึงที่ Extreme ไม่แพ้กับการกระโดดหน้าผาเลยสำหรับผม เพราะว่ากูต้องไปอยู่ในจุดที่คนส่วนใหญ่มองว่าคนอย่างกูเนี่ยเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยได้ยังไงวะ? ทั้งเรื่องรอยสัก ไว้ผมยาว ต่างๆ นาๆ ตอนแรกก็กลัวเหมือนกัน แต่พอคิดว่าทำไมต้องกลัว ทำไมจะสอนไม่ได้ กูนี่แหละสอนได้ เพราะกูอยู่ในฝั่งของเด็กมากกว่าฝั่งของผู้ใหญ่ ยิ่งเด็กยุคนี้กับยุคของเรามันไม่เหมือนกันเลย ทุกวันนี้รอยสักของผมกลายเป็นเรื่องตลกของเด็กๆ กลายเป็นว่าทุกคนเปิดใจหาเรา ไม่ใช่เพราะว่า เราดูแตกต่างหรือไรหรอกนะ แต่พอสอนไปหลายๆ ปีเริ่มเข้าใจว่าจริงๆ แล้วเค้ารู้สึกว่าเราเป็นเพื่อนเค้า กลับกลายเป็นว่าผมสอนพวกเค้าได้ง่ายขึ้น พวกเด็กก็เข้าใจสิ่ที่เราสอนเร็วขึ้น เพราะมันไม่มีกำแพงระหว่างครูกับนักเรียนอยู่แล้ว”

ในฐานะที่ พี่คลัง เป็นคนที่ใช้ชีวิต และทำงานอยู่กับงานออกแบบ งานศิลปะ แทบจะตลอดเวลา พี่คลังมีมุมมอง มีประสบการณ์รวมไปถึงแนวคิดอะไรดีๆ ที่อยากจะฝากให้น้องๆ หรือคนอื่นๆ ที่กำลังดำเนินรอยตามเส้นทางสายอาชีพเดียวนี้ให้ประสบความสำเร็จแบบพี่บ้างรึเปล่า?

“โดยส่วนตัวแล้วนะ มันต้องเริ่มจากความชอบก่อน  แต่ถ้าให้บอกว่ากูชอบศิลปะ หรือรักศิลปะในสเกลไหน? รู้แค่ว่าถ้าไม่ทำศิลปะให้ดี ชีวิตนี้ก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรให้ดีได้อีกแล้ว เพราะที่ผ่านมาตัวเราเองมีใจให้ศิลปะมาเสมอ มันก็เป็นสิ่งนึงที่ทำให้ตัวเองได้รู้ว่า ถ้าเราไม่ได้รักศิลปะตั้งแต่แรก ต่อให้เป็นคนวาดรูปเก่งมาก ต่อให้สร้างปฎิมากรรมที่ใหญ่มาก แต่ไม่ได้ทำด้วยความรู้สึกที่ดี หรือใจที่รัก และผูกพันกับศิลปะจริงๆ มันก็ไปไหนไม่ได้”

“สำหรับเราไม่ได้มองว่าศิลปะเป็นแค่งานที่เราทำ ศิลปะมันไม่ใช่แค่งานออกแบบ งานถ่ายหนัง ถ่าย  MV  แต่มันเป็นมากกว่านั้น ศิลปะเป็นคำตอบสำหรับหลายๆ คำถามที่ผ่านมาในชีวิต แต่ก็คงไม่กล้าพูดว่าศิลปะมันอยู่ทุกที่ในชีวิตหรอก แต่มันกลายเป็นส่วนผสมของทุกๆ อย่างที่เราได้ทำในการใช้ชีวิตประจำวันไปแล้ว ยกตัวอย่างการทำอาหาร ผมเป็นคนชอบทำอาหาร ใครเห็นหน้าผมคงคิดว่าหน้าอย่างผมแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่า อันไหนกระทะ อันไหนหม้อ! แต่สำหรับผมการทำอาหารก็เป็นศิลปะอย่างนึง แต่มันเป็นศิลปะคนละแบบกับศิลปะที่ทำเป็นอาชีพ”

“ในฐานะที่ผมเป็นนักออกแบบคนนึงเช่นกัน บางทีนักออกแบบมันก็มีมุมไม่ดีอยู่เหมือนกันนะ ยกตัวอย่างง่ายๆ ถ้าให้นักออกแบบไปขายข้าวแกงล่ะจะเป็นยังไง มันก็คงจะไปใส่ใจเรื่องจาน เรื่องผ้าปูโต้ะ เรื่องบ้าบออะไรที่ไม่เกี่ยวกับรสชาติของข้าวแกงที่แม่งขายเลย นั่นคือนักออกแบบ นักออกแบบยังเป็นพวกที่มีสันดารชอบยึดติด และหวงแหนสิ่งที่ตัวเองผลิตขึ้นมา ทั้งๆ ที่ไอ้ที่มึงผลิตขึ้นมาก็หยิบยืมอันนู้นของสิ่งนี้ เอาอันนี้ของธรรมชาติมาใส่เสร็จแล้วก็บอกเป็น ‘ของมึง‘ พวกนักออกแบบพวกนี้ให้ไปปลูกข้าว ข้าวยังไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเป็นนักออกแบบก็ต้องฟัง ต้องดูคนรอบข้างด้วยเหมือนกัน นักออกแบบไม่ใช่ผู้วิเศษ”

“สุดท้าย ในเรื่องการทำงานมันก็จะมีคนหลายรูปแบบอีก แต่มีอยู่พวกนึงที่มันก็ทำงานเหมือนกับเราทุกคนเนี่ยแหละ แต่ทำแบบชุ่ยๆ ทำไปงั้นๆ ทำแต่งานอะไรก็ไม่รู้ ออกมาเป็นมลภาวะ แล้วมันยังหายใจอยู่กับมลภาวะของมันได้ มีกินมีใช้ไม่อดตายอีกด้วยนะ ที่จะพูดนี่ไม่ได้จะว่า หรือด่าอะไรกับคนแบบนี้นะ เพียงแต่จะบอกว่า บางทีไอ้คนประเภทนี้มันก็มีความเก่งของมัน จริงๆ นะ มึงลองคิดดูสิ มันสร้างขยะแล้วได้เงิน มันไม่ง่ายนะเว้ย ไอ้พวกนี้แม่งเหมือนเอาขี้ไปขายเลยนะ มีคนซื้อ มันขายได้ มีเงินด้วย ไอ้พวกนี้มันฉลาด เพราะฉะนั้นจำไว้เลยว่า โลกระยำแม่งอยู่กันแบบนี้ บางทีทำอะไรด้วยใจรักมันอาจจะไม่ได้รวยเหมือนพวกคนขายขี้พวกนั้นนะ แต่เราต้องสร้างสรรค์สิ่งดีๆ ที่ไม่ได้ออกมาเป็นมลภาวะให้กับสังคม และคนอื่นๆ”

ถึงตอนสุดท้าย เมื่อเราถาม พี่คลัง ว่ามีอะไรอีกมั้ยที่พี่รู้สึกว่ายังอยากที่จะ UNLOCK ในชีวิตตัวเองอยู่? ต้องบอกก่อนเลยว่าคำตอบของคนคนนี้ไม่ธรรมดา!

ไปเกาหลีเหนือ!! UNLOCK จริงๆ แม่งเป็นเรื่องที่ท้าทาย และน่ากลัว แต่เกาหลีเหนือเป็นที่ๆ กูอยากไป ฟังนะ นี่คือดินแดนที่มีลัทธิอะไรไม่รู้ มีถนนใหญ่ Hereๆ แต่ไม่ให้รถวิ่ง มีโรงแรมสร้างซะสูง แต่ไม่มีมนุษย์อยู่ มันประหลาดจนแบบกูรู้สึกชอบมัน! เพราะว่าธรรมชาติไม่ได้สร้างกฎเหล่านี้ รวมถึงตึก และถนนของมันด้วย คนบ้าแน่นอนที่สร้าง อยากไปดูว่าคนบ้าทำอะไร เราไปดูกันเถอะว่าคนบ้าทำอะไร แล้วทำไปทำไม? อย่างธรรมชาติสร้างแกรนด์แคนย่อน ทุกอย่างเกิดด้วยวิธีธรรมชาติ แต่สิ่งที่มนุษย์สร้างอันนี้แม่งทำไปทำไม แถมทำไปก็ไม่ให้ประชากรแม่งอยู่ ไม่ให้นักท่องเที่ยวหรือคนเข้าไป น่าสนใจมาก อยากรู้แม้กระทั่งว่าข้างถนนบ้านมันมีอะไรตกอยู่บ้าง”

“อีกประเทศเป็นอันดับ 2 ลองลงมา อันนี้ก็น่าสนใจแบบจริงจังก็คือ คิวบา ประเทศคอมมิวนิสแท้ๆ ประเทศคิวบาเหมือนถูกหยุดเวลาไว้ตั้งแต่ยุค 50 แล้ว เพราะฉะนั้นของในประเทศทุกอย่างจะเป็นยุคปี 50 มนุษย์ก็ยุคปี 50 รถแม่งคลาสสิคทั้งประเทศ ทุกอย่างถูกสตาฟไว้ตั้งแต่ปี 50 มันอัศจรรยย์มั้ยล่ะ? น่าไปมาก ที่อยากไป 2 ที่นี้จริงๆ ก็เพราะมันเป็นการดำรงอยู่ แม่งต่างกันกับไปดูปราสาทโบราณ ไปเมืองสวยๆ โบราณ นั่นมันคือสิ่งที่คงเหลือ มันคืออดีตแบบนี้มันจริงกว่า!! เพราะฉะนั้นชีวิตคนมันถึงต่างกัน เห็นมั้ยแค่นี้การแยกแยะแม่งก็ชัดละ ผมมองว่า เวียนนา กับ คิวบา ไม่ได้ต่างกันในแง่ของ  Design  แต่มันแตกต่างกันในทางบริบทอย่างชัดเจน เนี่ยแหละชีวิตง่ายๆ เกาหลีเหนือแม่งโคตรแฟนตาซียิ่งกว่าปราสาทแฮรี่พอตเตอร์อีกนะมึง ธรรมชาติสร้างมันคือธรรมชาติ เข้าใจได้ เห็นกันอยู่เพราะมันเป็นธรรมชาติ แต่ถ้ามึงไปประเทศที่คนบ้าแม่งสร้าง กูไม่รุ้เหมือนกันว่าแม่งจะเจออะไรบ้าง แต่กูว่า เกาหลีเหนือนี่แม่ง  UNLOCK  จริงๆ ทุกคนควรไป”

ขอบคุณสถานที่ถ่ายทำเจ๋งๆ  TUBA Design Furniture & Restaurant