เวลาที่ผ่านไปปีแล้วปีเล่า ตั้งแต่วัยหนุ่มเลือดร้อน เราอาจจะมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ พอแยกย้ายกันไปทำงาน อาจจะหล่นหายจนเหลือคนที่เจอหน้าประจำอยู่ไม่กี่คน เปลี่ยนที่ทำงานไปก็ต้องเปลี่ยนเพื่อนกลุ่มใหม่ไปด้วย กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ เพื่อนหล่นหายไประหว่างทางไม่รู้เท่าไหร่ นั่นทำให้เราพอจะรู้สึกตัวแล้วว่ายิ่งอายุมากขึ้น เรายิ่งมีเพื่อนน้อยลง แถมการสานสัมพันธ์กับเพื่อนใหม่ ๆ ยิ่งเป็นไปได้ยากมากขึ้น มาดูเหตุผลของเรื่องเหล่านี้กันว่าทำไมยิ่งแก่แต่เพื่อนกลับน้อยลง เพื่อที่เจอสาเหตุแล้วจะได้หาทางแก้กันได้ทัน ทุกคนต่างทุ่มเทเวลาให้กับครอบครัว สุดท้ายแล้วการมีครอบครัวคือฝั่งฝันของชีวิตคนเรา เราต่างทุ่มเทเวลา พัฒนาตัวเอง มีหน้าที่การงานที่ดี วางรากฐานชีวิตให้พร้อม เมื่อมีถึงเวลาที่ต้องมีครอบครัวทุกอย่างจะได้ออกมาสมบูรณ์แบบ และเป็นครอบครัวที่ไม่มีจุดบกพร่อง เรื่องของเรื่องคือจะชี้ให้เห็นว่าทุกคนต่างก็ทุ่มเทกับครอบครัวของตัวเองกันทั้งนั้น เพราะพวกเขาคือคนที่จะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต จนบางทีหลายคนอาจทุ่มเทเวลากับครอบครัวมากจนไม่เหลือเวลาให้กับความสัมพันธ์อื่นอย่างเพื่อน เพื่อนร่วมงาน อะไรทำนองนั้นเลย ยิ่งคนไหนที่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ซะจนไม่จำเป็นต้องมีอย่างอื่นมาเติมเต็มแล้ว ทำงานเสร็จก็คงอยากกลับบ้านไปพักผ่อน ไปกินข้าวฝีมือแม่บ้านคนสวยที่รออยู่ Cuddle กันให้หายเหนื่อย หรือไปทำหน้าที่สามีที่ดี พ่อที่ดี เพราะนั่นก็คืออีกหน้าที่หลังเลิกงานเหมือนกัน เท่านี้ชีวิตก็แทบจะไม่เหลือเวลาให้อย่างอื่นแล้ว ความสัมพันธ์ของเพื่อนจึงอาจถูกลดบทบาทลงไปบ้างนั่นเอง More than one thing to make friends ในตอนที่อายุยังน้อย เรามีเพื่อนเยอะแยะไปหมด เพื่อนสนิท เพื่อนห่าง ๆ เพื่อนของเพื่อน เดินเข้าร้านเหล้าทีทักกันตั้งแต่โต๊ะหน้าร้านไปยันโต๊มุมมืด หรือมีเพื่อนที่เล่นดนตรีเหมือนกัน เล่นบอลเหมือนกัน แค่คอเดียวกันก็พร้อมจะกอดคอเป็นเพื่อนกันได้แล้ว