ตามปกติทั่วไปแล้วการตั้งชื่อร้านหรือชื่อบริษัทในบ้านเราโดยมากมักจะคำนึงถึงเรื่องโชคลาง ต้องตั้งชื่อแล้วรู้สึกมีกำลังใจ หรือตั้งแล้วรู้สึกได้ถึงความเจริญรุ่งเรืองที่จะเกิดขึ้นกับกิจการของตัวเอง แต่ไม่ใช่กับอู่ Harley-Davidson ของ คุณพัลลภ จำเนียรกาล หรือ “โนล (อ่านว่าโนน เพราะเจ้าตัวสะดวกแบบนี้ ฮ่า ๆๆๆ)” ที่ตั้งชื่อให้กิจการของตัวเองสุดกวนบาทาว่า “บรรลัยการาจ พังพินาศการช่าง” ซึ่งตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสวนสาธารณะและสวนพฤกษชาติ ศรีนครเขื่อนขันธ์ หรือที่ใครหลายคนรู้จักกันในชื่อบางกระเจ้า

เรามาทำความรู้จักกับผู้ชายอารมณ์ดีคนนี้ กับการให้บริการภายใต้คอนเซปต์ “แพงและนานคือมาตรฐานของเรา!”

เริ่มต้นด้วยชีวิตนักดนตรี

เดิมทีคุณโนลไม่ได้มีอาชีพเป็นช่างมาตั้งแต่ตอนแรก เพราะสมัยก่อนเขาใช้ชีวิตในฐานะนักดนตรีกลางคืนด้วยการเล่นเบสมาก่อน และก็เป็นช่วงนี้เองที่เขามีจักรยานยนต์เป็นของตัวเองคันแรก ซึ่งจะว่าไปมันก็น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของการเริ่มได้ศึกษาการซ่อมรถด้วยเช่นกัน

“ตอนนั้นผมเล่นดนตรีกลางคืนอยู่ ผมจะซื้อรถมอเตอร์ไซค์ทั่วไปแต่พ่อไม่ให้ซื้อ ผมก็เลยเอาเงินไปซื้อรถโบราณมาเลยโดยยังไม่บอกเขา พอซื้อมา พ่อออกมาเห็น คำแรกที่พ่อพูดคือ ‘ซื้อมาทำไมรถจับกัง’ รถที่ผมซื้อคือ MZ ทรงหยดน้ำ ตอนนั้นผมก็งงทำไมพ่อพูดอย่างนั้น พ่อเลยขึ้นบ้านไปเอารูปสมัยก่อนตอนขี่รถอังกฤษมาให้ผมดู

คือผมก็รู้นะว่าพ่อผมเคยขี่มอเตอร์ไซด์ เคยฟังจากลูกน้องพ่อผม พวกทหารจะเรียกรถพ่อผมว่าเป็นชอปเปอร์ แต่ผมก็ไม่รู้ ผมก็นึกว่าพ่อขี่ชอปเปอร์ทั่วไป แต่จริง ๆ มันคือพวกรถอังกฤษที่พ่อผมขี่สมัยวัยรุ่น ทีนี้ก็ค่อย ๆ ศึกษามาเรื่อย ๆ เลย

ช่วงนั้นประมาณอายุ 18 ได้ คือรถพวกนี้มันหาร้านซ่อมยาก เราก็เลยลองทำเองดู ขี่ไปซ่อมไปประมาณนี้ครับ ค่อย ๆ ศึกษาไปเรื่อย ๆ ตอนซ่อมครั้งแรกคือขับรถไปลุยน้ำท่วมแล้วรถดับ มันก็เริ่มมาจากตรงนั้นเลย”

อย่างไรก็ตามความฝันในการเป็นนักดนตรีต้องจบลง เพราะคุณโนลประสบอุบัติเหตุเกี่ยวกับนิ้วมือ ทำให้ต้องยุติบทบาทดังกล่าวไปในที่สุด แม้อีกหนึ่งเส้นทางต้องจบลงไป แต่ในทางกลับกันมันก็มีเส้นทางใหม่ที่ปรากฏขึ้นมา

ลงลึกกับสิ่งที่รัก

หลังจากที่ได้หัดซ่อมรถจักรยานยนต์เอง นั่นก็ทำให้ตัวเขาได้สะสมประสบการณ์และความรู้ไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัวจนสุดท้ายมันก็ได้ต่อยอดกลายมาเป็นอาชีพ

“ผมไม่ได้ตั้งใจทำอู่ตั้งแต่แรกหรอกครับ ผมแค่เล่น ๆ เฉย ๆ ซ่อมขี่ไปแบบนี้ ขี่ไปหาเพื่อน ไปหารุ่นพี่ หาความรู้ไป ใครรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องรถผมก็ไปหาไปเที่ยวคุยหมด

แต่ตอนเรียนจบผมก็ยังไม่ได้เปิดรับซ่อม ผมก็ทำงานบริษัท แต่ก็ยังเล่นรถอยู่ตลอด ทำรถเองตลอด ทำให้เพื่อนบ้าง ทำให้ญาติพี่น้องบ้าง จนบริษัทปิดตัวไปแล้วจ้างผมออก นั่นแหละเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมได้มาทำงานจริงจังกับรถ เพราะตอนนั้นจะไปสมัครงานใหม่เราก็หมดไฟในการทำงานบริษัทแล้ว แล้วเราก็รู้สึกเราถลำลึกเรื่องรถมาเยอะแล้ว ก็คิดว่าเราทำรถดีกว่า”

แต่จริง ๆ แล้วก่อนมาทำอู่ คุณโนลได้เสริมให้ฟังว่าเขาเคยเปิดร้านทำพ่นสีฝุ่นมากับซ่อมรถไปพร้อมกัน แต่ดันโดนไฟช็อต ได้รับอันตรายจากเครื่องมือ และฝุ่นมันอันตรายจนคุณพ่อบอกให้เลิกทำ

“ตอนนั้นก็คิดแล้วว่าคงต้องเริ่มทำรถจริงจัง ก็เลยเริ่มศึกษาหาความรู้เพิ่มอีกหาหนังสืออ่าน ผมชอบอ่านหนังสือ ชอบศึกษาในอินเตอร์เน็ต ในยุคนั้นอินเตอร์เน็ตบ้านเราก็เฟื่องฟูแล้ว ผมหาความรู้จากคนที่มีประสบการณ์ด้วย 

แต่ถ้าถามว่ามีความมั่นใจอะไร ก็บอกได้ว่าตอนนั้ยังไม่มีเลย แต่คนอื่นคงเห็นว่าเราทำรถแล้วขี่ไปนู่นไปนี่ได้ เมื่อก่อนมันจะมีเว็บไซต์คนเล่นรถเก่าในไทย พอออกทริปก็เอารูปมาโพสต์กัน หลายคนก็เห็นผมโพสต์บ่อยเขาเลยรู้ว่าผมทำรถพอไปเที่ยวได้แล้วกัน ก็เลยไปถึงจุดที่ผมคิดว่าเราตั้งใจทำรถให้ออกมาดีกว่า

ผมคิดมาตลอดว่าเวลาทำรถคนอื่นก็ทำเหมือนรถตัวเองแล้วกัน ผมเป็นคนไม่ชอบทำงานสองรอบ ไม่ใช่เผา ๆ ส่งไปอาทิตย์หน้ากลับมาเคลม สุดท้ายงานเคลมมันคิดเงินเขาไม่ได้ ผมก็ทำรอบเดียวให้จบดีกว่า ไม่เสร็จคือไม่เสร็จ ผมก็บอกว่าไม่เสร็จ เพราะบางทีมันไม่ทันจริง ๆ ถ้านัดไว้ ขอทำต่ออีกหน่อยแล้วกันอะไรประมาณนี้”

คุณโนลได้เล่าให้ฟังเพิ่มเติมว่าสมัยก่อนใช้วิธีจดเอาว่าถอดอะไหล่อะไรออกมาจากรถบ้าง แต่ถ้าเป็นยุคนี้คงใช้การถ่ายรูปเก็บไว้แทน

เข้าสู่โลกของ HARLEY-DAVIDSON

หลังจากเริ่มอิ่มตัวกับรถฝั่งอังกฤษ ความสนใจของคุณโนลก็โยกย้ายมายังฝั่งอเมริกากับรถจักรยานยนต์ระดับตำนาน Harley-Davidson และเป็นอีกครั้งที่เจ้าตัวได้ศึกษาโครงสร้างของรถจนสามารถซ่อมแซมด้วยตัวเองได้

“10 กว่าปีที่แล้ว ผมเล่นรถอังกฤษ ผมทำมันเสร็จทุกอย่างจนไม่รู้จะทำอะไรกับมันแล้ว ขี่ไปเยอะมาก ผมก็มีความคิดว่าอยากจะได้รถเพิ่ม แต่อยากได้อีกฟีลนึง จริง ๆ ผมอยากได้ Triumph นั่นแหละ แต่เทียบกับ Norton ก็คล้าย ๆ กันเพราะเครื่องยนต์การทำงานมันคล้าย ๆ กัน ทีนี้จะไป BMW ในยุคนั้นก็ค่อนข้างจะแพง ก็เลยไม่เอาดีกว่า ก็มาคิดว่ามา Harley ดีกว่าเพราะเครื่อง, เกียร์, คลัทช์ มันแยกเหมือนรถอังกฤษทุกอย่างเลย

แล้วผมเป็นคนชอบรถที่เฟรมท้ายเป็นฝาแข็ง ไม่ค่อยชอบรถที่มีโช๊คหลังสักเท่าไร แล้ว Harley ทรงมันได้ก็เลยเริ่มซื้อเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แล้วโชคดีตอนที่ซื้อรถมา เจ้าของเก่าเขาให้หนังสือคู่มือมาด้วย ผมก็เลยมาอ่านหนังสือตัวนี้ทำรถดู ลองหัดทำบ้าง ถามคนรู้บ้าง จนมันขี่ไปได้”

ใช้เวลาศึกษา Harley-Davidson นานขนาดไหน?

“แป๊บเดียว 3-4 เดือนเอง จริง ๆ ผมค่อนข้างขยันหาความรู้ ยุคนั้นอินเตอร์เน็ตมีแล้ว รถคันนั้นผมซื้อจากเท็กซัส ในปีนั้นยังไม่มีกฎหมายห้ามนำเข้ารถเก่าจากเมืองนอก ผมก็เลยนำเข้ามาได้มาแบบมี Invoice นำเข้าทุกอย่างถูกต้องครบ”

ความเท่และความสง่างามของ HARLEY-DAVIDSON

สเน่ห์ที่ทำให้คุณโนลหลงใหล Harley-Davidson ก็มาจากระบบ Manual ของมัน ซึ่งทำให้การดูแลเครื่องยนต์ต่าง ๆ ง่ายขึ้น นอกจากนั้นแล้วมันยังเกี่ยวข้องกับท่านั่งอีกด้วย

“ผมชอบท่านั่งมัน นั่งแล้วเหมือนเรานั่งเก้าอี้ตัวใหญ่ ๆ เหมือนนั่งโซฟา ขาเราไปข้างหน้าเหมือนเราเป็นราชายังไงไม่รู้ ก็เลยชอบ”

เหมือนนั่งอยู่บนบัลลังก์?

“ใช่ ๆ จนบางทีผมก็ด่าตัวเองว่าขี่รถอังกฤษมาได้ตั้งนาน ขี่ตัวหนีบ ๆ งี้ไม่เห็นบ่นอะไรเลย ฮ่า ๆๆๆ พอมานั่ง Harley หน่อยทำ act บ่นว่ารถอังกฤษเมื่อย ผมก็ด่าตัวเองอยู่เรื่อย ๆ แหละ เหมือนแรด ๆ ยังไงไม่รู้เหมือนได้ใหม่แล้วลืมเก่า แต่สุดท้ายผมก็ยังเก็บรถอังกฤษผมอยู่ ผมไม่ได้ขายรถอังกฤษทิ้งเพื่อไปซื้อ Harley มาขี่ ผมก็หมุนเก็บเงิน ทำงาน จนได้มาเพิ่มครับ

ผมว่ามันเป็นรถที่ขี่สนุก ถามว่าขี่ดีไหม? ก็ขี่ไม่ดีนะ มันกระเทือนมากผมบอกให้ แต่ด้วยระบบมัน Manual ทุกอย่าง สองมือสองเท้าต้องใช้หมดเหมือนตีกลองชุด แยกประสาทอะไรพวกนี้ให้หมดซึ่ง Harley มันเหมือนกัน ต้องบิดสองข้าง ขาขวาเป็นเบรกขาซ้ายเป็นคลัทช์ เข้าเกียร์ที่มือ อะไรพวกนี้อีก

ผมว่ามันรู้สึกสนุก มันไม่น่าเบื่อเวลาขี่ ไม่ใช่ว่ากำคลัทช์บิดมือ ปรืดไปเลย คอยเชนเกียร์คอยกำคลัทช์อย่างเดียว แต่ Harley มันต้องเร่งเบาไฟหน่อยตามระยะ แต่มันก็อยู่ที่เทคนิคการขับแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอกครับ”

ขี่แล้วรู้สึกเท่ด้วยไหมครับ?

“ก็เวลาผมขี่ออกไป ถ้าเป็นตึกข้าง ๆ ที่มีกระจกผมก็จะเหล่ไปดูว่าท่านั่งเป็นยังไงวะ ฮ่า ๆๆ ผมเชื่อว่าหลายคนเป็นไม่ใช่ผมคนเดียวหรอก ถ้าเป็นตึกที่เป็นกระจก เวลาติดไฟแดงหรือขี่ผ่าน แน่นอน ขอเหล่ดูหน่อย ดูว่าหลังงอ หลังตรง แขนตึงแขนงอ ท่าสวยไหม อะไรอย่างนี้ แล้วตัวแฮนด์มันกว้างผมเลยชอบ แล้วผมไม่ชอบขี่รถแขนตึง พอขับ Harley เหมือนผมได้งอข้อศอกมันไม่เมื่อยไหล่ ผมเลยชอบ”

สำหรับรถ Harley-Davidson คันแรกของคุณโนลคือรุ่น “WL” หรือที่ใครหลายคนเรียกว่า “Forty-Five” 

เปิดอู่ “บรรลัยการาจ พังพินาศการช่าง”

จริง ๆ แล้วอู่แห่งนี้มีมานานนับสิบปีแล้ว ส่วนชื่อสุดกวนเพิ่งได้มาเมื่อประมาณ 4-5 ปีก่อน ซึ่งใครได้เห็นชื่อนี้ต่างต้องเผลอหัวเราะหรือเผลอยิ้มกันออกมาแทบทุกคน

“ชื่อนี่ได้ซัก 4-5 ปีนี้เอง คิดได้ผมก็รีบไปจดทะเบียนพาณิชย์ไว้ก่อนเลย เพราะตอนนั้นผมก็ต้องกู้ซื้อบ้านด้วย ผมใช้ชื่อมาโดยไม่มีใบสักพักหนึ่งแหละ พอจะกู้ซื้อบ้าน ทางธนาคารก็แนะนำว่าเราต้องมีเงินรันในบัญชี ต้องมีเป็นชื่อเจ้าของกิจการ ผมก็เลยไปจด ตอนจดเจ้าหน้าที่เขตก็หัวเราะ เขาก็ยิ้มว่าเอาจริงเหรอ ผมก็บอกเอาจริงครับ ฮ่า ๆๆๆ”

ได้แรงบันดาลใจชื่อนี้มาจากไหน?

“ผมเรียนบริหารการตลาดมา ผมเรียนการโฆษณามา ผมทำงานบริษัทโฆษณามาผมจะคุ้นเคยกับพวก creative เยอะ ผมมีหัวที่ชอบคิดอะไรพวกนี้เยอะเหมือนกัน ผมว่ามันเป็นอะไรที่ดูตลก คนฟังครั้งแรกก็ยิ้มแล้วข้อสองคือจำง่าย ทำไมขนมปังเว้ยเฮ้ย คนจำได้กันเยอะ ก็แบบนี้เลย อะไรที่เป็นชื่อแปลก ๆ ยังไงก็ติดหูง่าย 

ถ้าผมตั้งว่า ‘โนลบริการ’ แล้วใครจะมาจำ มันไม่มีอะไรน่าจำ ไม่มีอะไรกระตุ้นต่อมว่าอ๋อร้านนี้เองนะ แต่พอเป็นบรรลัยการาจฯ เขาก็จะอ๋อ ๆ จำได้ 

แต่ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ มีคนชอบ คนไม่ชอบ แต่ผมไม่รู้คนไม่ชอบเขาเดือดร้อนอะไรกับชื่อกิจการผมหรือเปล่า เพราะผมทำรถขายของเงินก็เข้าบัญชีผมเนอะ ผมไม่ได้เอาเงินเขามาลงทุนหรือเข้าหุ้นแล้วทำให้ยอดตกขายไม่ได้ ผมก็เลยเฉย ๆ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ฮ่า ๆๆ”

คุณโนลเราให้ฟังอีกว่าตอนโพสต์ชื่อนี้ใน Facebook ไป คนก็มาหระหน่ำกดอีโมจิหัวเราะกันเพียบ แต่ถ้าหากใครติดตาม Facebook ส่วนตัวของคุณโนลก็จะทราบว่าเจ้าตัวมีสกิลคิดคำคล้องจองตลก ๆ อยู่แล้ว

“บางคนมาตอบใน Facebook ว่าชื่อน่ากลัว ผมอยากบอกว่า ถ้าผมเอาจุดนี้มาเป็นจุดขายแล้วมันไม่ดีจริง ใครจะกล้ามาทำ แล้วยิ่งเขาไปเจอสโลแกนผมอีก ‘แพงและนานคือมาตรฐานของเรา เช้าโก้เย็นแก้อร่อยแท้เรายำ’ ซึ่งถ้าผมทำจริงใครจะมาซ่อมกับผม คิดแค่ตรงนี้พอ”

ช้าแต่ชัวร์ไม่มั่วแน่นอน

ด้วยมาตรฐานที่สูง รวมไปถึงความใส่ใจต่ออะไหล่กับรถที่มาตกแต่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรดารถ Harley-Davidson วินเทจ คุณโนลมีความตั้งใจจะต้องทำมันออกมาให้เหมือนรถดั้งเดิมมากที่สุด และที่สำคัญอะไหล่ต้องแท้เท่านั้น ดังนั้นทำให้การทำรถบางคันอาจจะต้องใช้ระยะเวลานาน แต่สิ่งที่ได้กลับไปคือความคุ้มค่าทุกบาททุกสตางค์

“น่าจะสักประมาณ 6-7 ปีที่แล้วมั้งครับ เริ่มมีคนนอกเข้ามาให้ทำรถ แต่พอเข้ามาปุ๊บจากคนไม่รู้จักกันเข้ามาผมจะชวนทะเลาะก่อนเลยว่านานนะ อย่ามาเร่งผม อย่ามากดดันผม ผมไม่ชอบทำงานโดยถูกกดดัน ถามว่าผมชอบให้งานเสร็จเร็วไหม อยากสิ! เสร็จเร็วผมก็ได้รับเงินถูกไหม 

แต่ถ้ามันไม่เสร็จ หรือติดนู่นติดนี่อย่าเพิ่งมาบีบผมให้มันไว เพราะอะไหล่พวกนี้ต้องสั่งจากนอก กว่าจะมาก็ตีประมาณ 1 เดือน พอมาถึงไม่ได้ใส่ได้เลยบางทีต้องแก้ ต้องไปโรงกลึง กลึงเสร็จแล้วต้องไปชุบ ซึ่งมันหลายขั้นตอนมากผมถึงบอกว่าจริง ๆ ค่าแรงมันไม่ได้คุ้มกับที่ผมวิ่งให้เลยนะ

แต่ผมทำด้วยว่าผมก็สนุกกับมัน เหมือนเอางานอดิเรกมาเป็นอาชีพจนได้ตังค์ใช้อะไรประมาณนี้”

หัวใจสำคัญของการทำรถ Harley?

“สำคัญคือผมชอบรถเก่า รถโบราณ ผมเชื่อว่าเราทุกคนอยากได้รถที่กลับไปเหมือนรถที่ออกจากโรงงานในยุคนั้น ส่วนผมทำรถตัวเอง อย่างคันนี้ปี 1938 ผมก็จะศึกษาแล้วว่าปี 1938 เนี่ย ชิ้นไหนไม่เหมือนชาวบ้านเขา แล้วต้องอะไรอย่างไร ผมก็จะพยายามหาอะไหล่ชิ้นนั้นกลับมาทำให้รถเหมือนออกมาจากโรงงานมากที่สุด สายไฟเส้นนี้เลี้ยวตรงไหน น็อตตัวนี้ใส่เข้าใส่ออกยังไง อะไรเรียงตรงไหนยังไง ผมพยายามทำให้เหมือนโรงงานมากที่สุด”

“หัวใจคือการชุบชีวิตขึ้นมาให้เหมือนเดิมมากที่สุด ผมชอบอย่างนั้นมากกว่าก็คือว่าเหมือนเราปลุกปู่ให้เดินได้เหมือนเดิม แต่ดีกว่าคนตรงที่ว่ารถมันซ่อมได้หมด คนซ่อมไม่ได้ รถมันมีอะไหล่ เหมือนที่เขาพูดกันแหละ ว่ามันไม่ตาย มันฟื้นขึ้นได้ตลอด”

ขั้นตอนหลัก ๆ ในการทำรถ

HARLEY-DAVIDSON

“ก็ต้อง set ขึ้นเป็นตัวก่อนแล้วเช็คว่าขาดอะไรบ้าง ตามมาด้วยสั่งอะไหล่ มันจะโชคดีหน่อยที่ผมเป็น Dealer ของบริษัท V-Twin ที่เขา re-product ผลิตอะไหล่ทดแทนขึ้นมาใช้ ผมก็จะดูได้ถูกกว่า และต้องดูว่ารถปีนี้จะใช้อะไหล่ชิ้นไหน ผมจะมีหนังสือหลายเล่มที่จะบอกดีเทลของแต่ละปีเลยว่าของปีไหนต้องเป็นอย่างไร ผมก็จะศึกษาและสั่งของได้ตรงเลย 

ผมไม่ชอบมั่ว ๆ ง่าย ๆ ต้องทำให้เหมือนโรงงานที่สุดผมชอบแบบนี้มากกว่า แม้บางชิ้นจะเป็นอะไหล่ใหม่ re-product ขึ้นมา ผมก็จะเลือกของให้ตรงปี แต่ถ้าเจ้าของรถไหวที่จะซื้อของแท้ ผมจะแนะนำให้เขาซื้อของแท้เลย ของแท้ใส่รถมายังไงก็สวย วันหนึ่งถ้าขายมูลค่าจะออกมาจากตัวมันเอง 

มันไม่มีทางที่ของเทียมจะราคาเท่าของแท้ทุกวงการ เสื้อยืด งานใหม่กับงานเก่า คนเล่นเสื้อก็จะรู้ว่าเสื้อเก่ายังไงก็แพง พระเครื่อง สมเด็จแท้กับสมเด็จท่าพระจันทร์ สมเด็จแท้ยังไงก็แพงกว่าท่าพระจันทร์ มันไม่มีทางที่ของทำใหม่ขึ้นมาจะสู้ของแท้ดั้งเดิมได้ 

ผมก็จะพยายามบอกว่าใครไหวซื้อของแท้เถอะ ของแท้ยังไงก็สวยกว่า ใส่ง่ายกว่าด้วย ใช้มือดันเข้าได้ทุกชิ้นเลย ไม่ต้องมางัดเหมือนของ re-product ของ re-product ผมสั่งมา ผมก็ต้องมาตบแต่งมาแก้นะกว่าจะใส่ได้บางชิ้น เช่น บังโคลนเคาะนู่นเคาะนี่ เก็บให้มันดูสวยกว่าเดิม”

DISCUSS กับลูกค้า

อย่างที่ได้บอกไว้ว่ารถที่นำมาทำ ณ ที่แห่งนี้ บางคันอาจจะต้องใช้เวลานาน ซึ่งคุณโนลก็มีวิธีที่ทำให้ลูกค้าได้เข้าใจเช่นกัน

“เวลาเขาเอารถมาผมจะรื้อรถต่อหน้าเขา จะคุยต่อหน้าเขาผมจะพยายามบอกว่าถ้าสะดวกเข้ามาเถอะ ผมจะได้ชี้ว่าต้องทำอะไรตรงไหนบ้าง ซึ่งหลายคนเข้าใจผมก็ดีใจนะ มันเลยกลายเป็นจุดหนึ่งที่ถ้าเขาเข้าใจเรา เราควรต้องทำกลับไปให้เขาแฮปปี้ ทำไปให้ดีที่สุด 

แต่ดีที่สุดสำหรับผมอาจจะไม่ได้ดีสำหรับคนอื่นก็ได้ มาตรฐานคนเราไม่เท่ากันอยู่แล้ว ผมบอกว่านี่ดีแล้ว อีกที่ก็อาจบอกว่าของเขาดีกว่า แต่ที่ผมทำไปผมคิดว่ามันดีแล้ว เพราะก่อนที่ผมจะส่งมอบรถให้เจ้าของผมจะลองขี่รถไปเป็น 100 กิโลเลยนะ ไม่มีขี่ไป 3-4 กิโลแล้วบอกเสร็จแล้วมาเอา

ถ้ารถมันไม่ดี ขี่ไป 20 กิโลอาการก็จะออกแล้ว ผมก็จะขี่ไปก่อน วนไปสะพานภูมิพล บางทีก็ขี่ไปชายทะเล ลองช่วงรถไม่ติด ถ้าอาการมันออกมันฟ้องเลย ถ้าไม่มีอาการก็โอเค ผมเคยลองรถไปสังขละบุรีน่ะ ผมเอาไปเขาใหญ่มารอบ สังขละบุรีมารอบ แล้วก็ขี่ไปสนามแข่งรถที่ปทุมธานี ขี่อยู่เป็นเดือนเลยจนมันนิ่ง เหมือนขี่รถตัวเองเลย พอเขาเอากลับไปเขาก็แฮปปี้ เพราะว่ารถมันดีหมดแล้ว ไม่มีปัญหา เขาอยู่ไกลผมด้วย เขาอยู่พิจิตร”

ใช่คุ้มกว่าเจ้าของ?

“ผมขี่มากกว่าเจ้าของอีกตอนนั้นน่ะ ฮ่า ๆๆๆ”

มาริโอ้ เมาเร่อ

มาริโอ้ เมาเร่อ นักแสดงชื่อดังก็เป็นลูกค้าของบรรลัยการาจ พังพินาศการช่างด้วยเช่นกัน ซึ่งก็เพราะลูกค้าคนนี้ที่ทำให้อู่แห่งนี้เป็นที่รู้จักมากขึ้น

“ก่อนจะรู้จักโอ้ โอ้เขาเล่นรถเก่าอยู่แล้วเนอะ เล่นพวก vespa รถโฟล์กอะไรพวกนี้ แล้วก็มาขี่ Harley ใหม่ แต่เขาคงอยากได้ Harley เก่า แล้วมีวันหนึ่งเขามาฟอลไอจีผม ผมก็ฟอลกลับแต่ไม่ได้คุยอะไรกัน

อีกประมาณอาทิตย์สองอาทิตย์เอง ไปเจอในงานมอเตอร์ไซค์งานหนึ่ง ผมก็กินเบียร์กับเพื่อนอยู่เขาก็เดินเข้ามาบอก ‘พี่โนลสวัสดีครับ ผมฟอลพี่อยู่นะครับ’ ผมก็บอกว่า ‘จ้ะ ๆ พี่ฟอลกลับไปแล้ว’ แล้วโอ้ก็ขอเบอร์ผมเพื่อที่อยากจะซื้อรถ ก็เลยเป็นคอนแทคกัน จากตอนนั้นมาก็น่าจะสัก 5-6 ปีแล้ว โอ้ซื้อรถจากผมไปน่าจะ 4-5 คันแล้ว”

โอ้เป็นคนอัธยาศัยดี…

“ใช่ น้องเขาน่ารัก อยากได้อะไรก็บอก เขาบอก ผมว่าเขาเชื่อมั่นผมระดับหนึ่งน่ะ เพราะเวลาเขาอยากได้อะไรเขาจะบอกเลย ‘พี่โนล ผมอยากได้อันนี้ หาให้หน่อย’ ผมก็จะคัด หารถดี ๆ ให้เขาไป 

แล้วมีจุดหนึ่งที่ผมรู้เลยว่าคนภายนอกคงคิดว่าโอ้มาหาโนลเหรอ โนลหวดเละแน่นอน ผมบอกพวกนี้เลยว่าไม่จริง ผมคิดค่าแรงเท่าทุกคน

มีบางอย่างผมไม่คิดด้วยเวลาทำรถให้โอ้ สิ่งที่ผมได้จากโอ้มากกว่าค่าแรงคือเวลาผมเอารถไปส่ง ผมถ่ายรูปกับเขา ผมไม่เสียค่าพรีเซนเตอร์สักบาทเลย ผมได้คุ้มกว่าค่าแรงที่ผมคิดเขาอีก ผมทำรถให้เขาฟรียังได้เลย แต่ผมไม่ทำฟรีเพราะทุกอย่างมีต้นทุน แต่ผมก็คิดราคาเท่าทุกคนไม่ได้ว่าคนนี้มีตังค์แล้วไปหวดเขา 

“ผมมีข้าวกินทุกวันทุกมื้อดีกว่าเนอะ ดีกว่าผมกินมื้อเดียวอิ่มแล้วอนาคตไม่มีข้าวกิน ผมไม่เอาอย่างนั้น ผมขอดูแลกันไปตลอดดีกว่า เวลาน้องอยากได้อะไรก็ไลน์มาหาผมตลอด โทรมาหาผมตลอด ผมก็ทำให้บ้านไม่ไกลกันด้วย บางทีนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ไม่คิดเงินนะ”

คิดว่าพี่โนลหล่อกว่าโอ้ไหมครับ?

“ผมเท่กว่าแล้วกันครับ ฮ่า ๆๆๆ”

ประสบการณ์ออกทริปสุดฮา

คุณโนลได้เล่าให้ฟังถึงเรื่องฮา ๆ เกี่ยวกับการขี่รถ Harley-Davidson ออกทริปอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งทำให้คุณโนลถึงกับสตันท์ไป 3 วินาทีเลย

“อันนี้ตลก ผมไปเชียงคานกัน ไปกันเกือบ 10 คัน วันนั้นวันที่สองแล้ว วันแรกผมนอนเพชรบูรณ์ วันที่สองระหว่างเพชรบูรณ์ไปเชียงคานก็ไม่ไกลหรอก ผมออกจากเพชรบูรณ์ได้ไม่ไกล เข้าปั๊มกันได้สัก 6-7 คัน และมีรถยนต์ด้วย ช่วงนั้นเป็นช่วงเทศกาลใกล้ปีใหม่ คนเยอะมากในปั๊ม ก็มีน้าผู้ชายคนหนึ่งมาถาม

‘ไปไหนกัน รถสวย ค่าน้ำมันเป็นยังไง?’

ผมก็บอกว่า ‘มันกินน้ำมันครับ รถพวกนี้กินน้ำมันหนักมากกินเบนซินอย่างเดียว กินพอ ๆ กับรถยนต์เลย’

เขาก็ถามกลับมาว่า ‘แล้วทำไมไม่นั่งรถยนต์กันมาล่ะ’

ผมก็แบบ อ้าว ไปไม่ถูกเลย อย่างไรดีนะ ฮ่า ๆๆๆ ก็ผมอยากขี่

เขาถาม ‘ทำไมไม่นั่งรถยนต์มาคันเดียว จะได้ประหยัดค่าน้ำมัน’ เขาคงหวังดีให้เราประหยัดค่าน้ำมัน แต่ผมอยากขี่มอเตอร์ไซค์เรื่องของเรื่อง อันนี้ตลกแล้วผมก็มองหน้ากับเพื่อนว่าตอบยังไงดี ก็เลยบอกเขาไปว่าผมอยากขี่มอเตอร์ไซค์กันครับ เขาก็เห็นว่ามาเยอะกันไงมารถยนต์คันเดียวก็ประหยัดกว่าแน่นอน แต่ผมอยากขี่มอเตอร์ไซค์ไง”

คุณโนลเล่าให้ฟังเพิ่มเติมว่าเวลาออกทริปชอบไปกันน้อย ๆ เพราะมากคันก็ยิ่งมากความ และได้ย้ำเตือนว่าการซ่อมแซมรถไม่ควรทำกันที่ข้างทาง เพราะอาจจะเกิดอันตรายจากรถเฉี่ยวชนจนถึงแก่ชีวิต ทางที่ดีเข้าปั๊มดีกว่า อีกอย่างหนึ่งคือต้องเตรียมอะไหล่รถให้พร้อมไว้ในยามฉุกเฉิน

“มันมีครั้งหนึ่งผมขี่ไปแค่สวนผึ้งเอง จากบ้านไป 200 กว่าโล ไม่ได้ไกลเลย แต่ผมพกสายพานไปเส้นหนึ่งด้วย แล้วสุดท้ายมันขาดจริง ๆ ขาดกลางทาง ซึ่งผมเชื่อว่าไม่มีใครพกสายพานขี่เหมือนผม ผมก็เปลี่ยนถ่ายรูป เพื่อแซวกันใหญ่ จนมีคนเข้ามาแซวว่าโห โนนพกสายพานไปเที่ยวด้วยเหรอวะ ผมก็บอกว่าของมันมีโอกาสเสียได้ ขาดได้ ผมก็พกไป”

อยู่กับอู่แห่งนี้ไปจนร่างกายไม่ไหว

ถ้าให้มองจากจุดเริ่มต้นมาจนถึงปัจจุบัน คุณโนลก็รู้สึกได้ว่าตัวเองมาไกลกว่าที่คิดไว้เยอะมาก และยังสามารถลบคำสบประมาทของใครหลาย ๆ คนได้อีกด้วย

“เคยมีคนดูถูกผมไว้ วันหนึ่งเราทำให้เขาเห็นว่าเราทำได้ ผมว่ามันสะใจลึก ๆ แต่ผมก็ไม่ได้ไปเย้ยหรือถากถางอะไร ผมแค่ทำให้เห็นเท่านั้นเอง ผมถึงชอบโพสต์ Facebook ไง มันเห็นตรงนี้แหละ ผมไม่โกรธเขาแต่ผมจำเท่านั้นเอง”

“ผมจะทำอู่นี้จนกว่าผมจะทำไม่ไหว ก็คือผมก็ไม่รู้จะทำอะไรกินแล้ว ก็คงต้องกินตรงนี้ ผมได้ทั้งค่าแรงด้วย ได้เปอร์เซ็นต์จากบริษัท V-Twin ด้วย มันก็เลี้ยงผมได้ ผมก็มีงานอย่างอื่นด้วยแหละ ผมก็มีงานรายได้อย่างอื่นด้วย อันไหนได้เงินเราก็ทำหมดแหละ เพราะว่าเราก็ต้องผ่อนบ้าน ผมเพิ่งจะมีลูกก็ต้องเลี้ยงลูก 

ผมจะเก็บของไว้เยอะ ช่วงไหนผมช็อต ไม่มีเงิน ผมก็ต้องขายอะไหล่ทิ้ง ช่วงไหนผมมีเงินผมจะซื้ออะไหล่ดี ๆ ไว้เยอะเลย แล้วอะไหล่พวกนี้ราคามันขึ้นตลอด วันไหนผมไม่มีเงินผมก็ขาย ซึ่งของที่ผมขายหลายคนจ้องอยู่แล้วด้วยเพราะเขารู้ว่าผมมี ผมก็จะเก็บของที่มันดี ของที่หายากหน่อย แต่เขาคงแช่งให้ผมช็อตตลอด ฮ่า ๆๆๆ แต่ผมก็กัดฟันเก่งนะ”

มันก็เหมือนซื้อทรัพย์สินเก็บไว้เหมือนกัน?

“ซื้ออนาคตครับ แต่อนาคตตรงนั้นมันขี่ได้ มันใช้ได้ มันเล่นได้ มันเป็นของเล่นที่ผมไม่เคยขาดทุน ผมว่าเป็นทุกวงการของเก่าแน่นอน พระเครื่องไม่มีราคาตกหรอกของแท้ เสื้อยืด รองเท้า ไม่มีอะไรราคาตกหรอก ราคาขึ้นหมดของเก่าของโบราณ มีอย่างเดียวที่เป็นของเก่าราคาไม่ขึ้นและขายยากด้วยคือเมียครับ ทุกบ้านผมว่าเป็นหมด ฮ่า ๆๆๆ”

ความประทับใจลูกค้าส่งกลับมา

“มีหลายคนเอารถไปแล้วไลน์กลับมาหาผมว่าพี่ทำอะไรกับรถผม ผมก็จะถามว่าทำไม เขาก็จะบอกจอดทิ้งไว้ตั้งสามเดือนทำไมทีเดียวติด ผมก็จะแคปหน้าจอไว้เก็บไว้ดูเอง ผมจะไม่โพสต์หรอก โพสต์แล้วเหมือนยกหางตัวเองผมไม่ชอบ ดูแล้วเราก็แอบอมยิ้ม เขาดีใจเราก็แฮปปี้ เหมือนผมไปสร้างความสุขให้เขาได้ ผมชอบเวลาสร้างความสุขให้คนอื่น เขาก็สุขเราก็สุขด้วย วินวินมากตรงนี้”

ข้อคิดถึงคนที่ไม่กล้าทำในสิ่งที่รัก

“ถ้าชอบอะไรแล้ว และรู้ว่าตัวเองชอบจริง ๆ ควรจะทำให้มันจริงจัง ผมว่าสำเร็จหรือไม่สำเร็จอย่าเพิ่งไปคิด ทำก่อนดีกว่า สำเร็จหรือไม่สำเร็จเดี๋ยวค่อยไปดูผลตอบแทนปลายทางเอาแล้วกันว่าเป็นยังไง 

ถึงมันจะออกมาไม่ดี อย่างน้อยก็ขึ้นชื่อว่าได้ทำแล้ว เราไม่ได้นั่งอยู่เฉย ๆ ผมว่าถ้าเราชอบอะไรสักอย่างนะ ไม่ต้องเกี่ยวกับรถหรอก บางคนอาจจะชอบวาดรูป แต่ไม่มีเทคนิคในการวาดเลย แต่ชอบดูงานศิลปะ ผมก็ว่าลองทำดูก็ได้ ผมว่าถ้าไปได้ก็ไป

ผมก็ไม่เคยเรียนช่างยนต์ ผมใช้ความเข้าใจ อ่านหนังสือและได้จับ ผมว่าอะไรที่ได้ฝึกฝนบ่อย ๆ วันหนึ่งมันก็คุ้นไปเอง แต่ส่วนหนึ่งผมอาจจะมีเซนส์ตรงนี้หน่อยหนึ่งเลยทำขึ้นมาได้ แต่มันก็ดีกว่าไม่ได้ลอง ผมว่าลองแล้วพลาด ลองแล้วผิด ดีกว่านั่งหายใจทิ้งเฉย ๆ เสียเวลาเปล่าครับ”

ฝากบรรลัยการาจ พังพินาศการช่าง

“ก็ฝากชื่อที่จำง่าย ๆ นี้ไว้หน่อยก็ได้ครับ อาจจะไม่ค่อยมีสาระอะไรเท่าไรเกี่ยวกับการดำรงชีวิตประจำวัน แต่ถ้าหลาย ๆ คนได้เห็นโพสต์ผม ได้ติดตามผม ผมเชื่อว่าต้องมีรอยยิ้มกันบ้างแหละครับเวลาอ่านสิ่งที่ผมพิมพ์ไปหรือกับบางคลิปวิดิโอที่ผมลงไป 

ผมชอบนะ ผมชอบให้คนอื่นมีความสุข โลกจะได้น่าอยู่ขึ้น ไม่ใช่มาเครียดกันอย่างเดียวไม่สนุกหรอกครับ ผมก็เชื่อหลาย ๆ คนที่เล่นรถก็คงชอบรถพวกนี้แหละ ก็ลองดูผลงานที่ผมทำเรื่อย ๆ ก็ได้ครับ บางทีขี่ไปนู่นนี่ใกล้ ๆ ในละแวกกรุงเทพฯ ใกล้ ๆ เดินเจอกันตามท้องถนนก็ทักทายได้

ติดตามผมได้ใน Facebook : Punlop Jumniankal หรือแฟนเพจ : บรรลัยการาจ พังพินาศการช่าง แต่เพจผมจะนาน ๆ โพสต์ที แต่ก็ยังมีเคลื่อนไหวครับไม่ได้ปล่อยตายเลย”

ได้ทั้งสาระ ความรู้ และความฮาไปพร้อมกันจริง ๆ สำหรับการพูดคุยในครั้งนี้ ทาง Unlockmen ต้องขอขอบคุณพี่โนล ที่เปิดอู่ชื่อสุดกวนแห่งนี้ได้ให้พวกเราเข้าไปบุกถึงที่ รวมไปถึงรูปประกอบบางส่วนในบทความด้วยครับ

Photographer : Krittapas Suttikittibut