‘เสียงโทรศัพท์ข้ามเวลา’ รวมเรื่องสั้นของเหล่าวัยรุ่นผู้แตกสลายจากสิ่งที่เรียกว่าความรัก

ช่วงอาทิตย์สุดท้ายก่อนหมดปี 2023 ที่ผ่านมา เราทำงานแบบ WFH อยู่บ้านทั้งสัปดาห์ก็เลยได้โอกาสทองในการทำลายกองดอง (ส่วนหนึ่ง) ตั้งแต่ต้นปีให้พร่องลงเล็กน้อย และจากจำนวนเล่มที่เลือกมาทั้งหมด ก็มีนิยายญี่ปุ่นของโอตสึ อิจิ นี่ล่ะที่ติดอยู่ในใจเอามาก ๆ นักเขียนอะไรดังตั้งแต่อายุ 17 (ฤดูร้อน ดอกไม้ไฟ และร่างไร้วิญญาณของฉัน) และถูกเรียกว่าเป็นเครื่องจักรผลิตความเศร้ามาตั้งแต่ตอนนั้น 

Calling You (2007)

ตัวอักษรใน ‘เสียงโทรศัพท์ข้ามเวลา’ (Calling You) きみにしか聞こえない ทำงานของมันสำเร็จอีกครั้ง เอาน้ำตาของเราไปหลายลิตร รวม 3 เรื่องสั้นก็เอาน้ำตาไปทั้ง 3 ครั้ง ก็เพราะธีมของเรื่องสั้นทั้งหมดล้วนพูดถึง ‘ความรัก’ ในรูปแบบที่ต่างกัน ของตัวละครต่างวัย แต่ทุกคนเหมือนกันตรงที่ถูกความรักเหล่านั้นเป็นอาวุธทิ่มแทงใจจนปวดร้าว เกิดเป็นความรักที่ไม่สมหวัง / ความรักที่ทำร้าย และ ความรักที่ถูกกีดกัน 

‘เสียงโทรศัพท์ข้ามเวลา’ เล่าเรื่องของ เรียว เด็กสาวที่ฝันอยากมีโทรศัพท์มือถือเป็นของตัวเอง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีเพื่อนให้โทรหาเลยก็ตาม ความหมกมุ่นนำไปสู่จินตนาการถึงโทรศัพท์ในหัวของตัวเอง ก่อนจะพาเธอไปสู่เหตุการณ์ไม่คาดฝันเมื่อจู่ ๆ มีใครบางคนโทรเข้ามาในหัว และมันจะเปลี่ยนชีวิตของเรียวให้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป 

‘บาดแผลวัยเยาว์’ พูดถึงมิตรภาพเด็กประถมในชั้นเรียนพิเศษ 2 คน ที่เติบโตมาในครอบครัวที่ไม่เคยเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้พวกเขา นั่นทำให้ทั้งคู่มีเพียงกันและกันบนโลกโหดร้ายใบนี้ วันที่แสนสนุกที่มีร่วมกันผ่านไป จนวันหนึ่งพวกเขาพบว่าอีกคนมีพลังพิเศษสามารถย้ายบาดแผลของอื่นมาสู่ตัวเองได้ ความไม่เดียงสา และความโหยหาความรัก ทำให้ใครคนนั้นถูกความรักทำร้ายซ้ำอีกครั้ง

‘เพลงบุปผา’ เธอประสบอุบัติเหตุจนต้องเข้าโรงพยาบาลเป็นระยะเวลายาวนาน ก่อนจะพบว่าที่โรงพยาบาลแห่งนี้มีเรื่องของใครบางคนที่ผิดหวังเพราะความรักไม่ต่างกัน และอาจจะรุนแรงมากกว่าด้วยซ้ำ

“ทำไมเก่งแบบนี้ ?” เป็นคำถามที่ถามตัวเองทุกครั้งที่อ่านงานของโอตสึ อิจิ มันไม่ใช่แค่การผูกปมคลายปมของเรื่องในจังหวะที่ทำคนอ่านเกิดอาการตื้นตันขนลุกแบบสุดขีดได้ทุกครั้ง แต่เขาทำให้เหมือนตัวละครมีกายเนื้ออยู่จริงสักที่บนโลกของเรา แล้วเขาเข้าใจจิตใจของทั้งเด็กชายประถม เด็กสาวมัธยม ลึกซึ้งขนาดนั้นได้ยังไง ทั้งอารมณ์แอบปลื้มพี่สาวครับแล้วโดนหักหลังของเด็กประถม อารมณ์ของเด็กสาวที่เพิ่งรู้จักความรักเป็นครั้งแรก และอีกหลากอารมณ์ของมนุษย์ที่เราเชื่อว่าถ้าไม่เคยประสบเจอมาไม่น่าจะเขียนบรรยายได้ขนาดนี้

ปกติเราเป็นแฟนพาร์ทนิยายโรแมนติกของเขาที่ใช้นามปากกาว่า ‘เออิจิ นาคาตะ’ (หันมาทางนี้เถอะนะโมโมเสะ) ทุกครั้งที่อ่านพาร์ทนั้นจะรู้สึกเหมือนได้ตกหลุมรักใครอีกครั้งเป็นครั้งแรก หรือใจละลายจนขาอ่อนยืนไม่ไหวเพราะบางตัวละคร แต่พาร์ทของโอตสึ อิจิที่ให้ความมืดมนกว่าก็ให้รสชาติอีกแบบที่ดีไม่แพ้กัน เพราะบางครั้งชีวิตก็ต้องการรสขมของชีวิตวัยรุ่นอีกครั้งเหมือนกัน

บอกตัวเองว่าจะขอรับบทเป็นผู้สงสารตัวละครในนิยายโอตสึ อิจิตลอดไป แต่ถึงนักเขียนคนนี้จะใจร้าย เรารู้สึกได้เลยว่าเขาก็ทะนุถนอมตัวละครของตัวเองเอามาก ๆ ทุกสิ่งที่ทำไปมีเหตุผลเพื่อให้ทั้งเขาและเธอได้เติบโตในตอนสุดท้าย และเป็นคนใหม่ที่จะไม่ต้องกลับไปทำให้ตัวเองใจเจ็บอีกแล้ว 

“ความโดดเดี่ยวอันลึกลับ / ความเปลี่ยวเหงาแปลกแยกของวัยรุ่น” เป็นคำของสำนักพิมพ์ Biblio ที่ใช้อธิบายเหล่าตัวละครหลักในเรื่องสั้นทั้ง 3 ได้ดีที่สุด เริ่มเดือนแรกของปีนักอ่านสายนิยายญี่ปุ่นคนไหนที่ปริมาณรสหวานปนขมยังอยู่ในระดับพอได้ เล่มนี้ก็เหมาะที่จะเสียน้ำตากันตั้งแต่ต้นปีกันล่ะ

คำตามที่เขียนให้หนังสือเล่มนี้ตลกมาก – โอตสึ อิจิเล่าว่าแอบอู้ใช้เวลาตอนเรียนมหาลัยคณะวิทที่ต้องเข้าห้องแล็บทุกวันมาปั่นต้นฉบับ คือออกก่อนเวลาเรียนจนเพื่อน ๆ ในคลาสเขม่น แล้วใช้คอมในห้องแล็บตอบเมลล์สำนักพิมพ์อีก 555 นี่ขนาดเวลาไม่เอื้อให้ทำยังได้ขนาดนี้ถ้ามีเวลาจะได้ขนาดไหน