อยู่บ้านเหงาไหม? ยังไหวหรือเปล่า? “กรุงเทพฯในวันว่างเปล่า”เราต่างเฝ้ารอทุกสิ่งคลี่คลาย

เสาสีแดงชะลูดขึ้นไปในอากาศ ตัดกับฟ้าสีสดปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า เรานัดกันที่ “เสาชิงช้า” แลนด์มาร์กสำคัญของกรุงเทพมหานครที่เป็นภาพจำในโฆษณาการท่องเที่ยวอยู่บ่อย ๆ แต่กับเราคนไทยเอง เสาชิงช้าอาจไม่ใช่สถานที่ท็อปฮิตนัก อย่างมากก็ขับรถผ่านมาในวันที่มีนัดจิบเบียร์กับใครบางคนที่ถนนข้าวสาร

รู้ตัวอีกทีเราก็พาตัวเองมาถึง “ปากคลองตลาด” ตลาดดอกไม้ที่เคยคึกคัก หนาแน่นไปด้วยคนไทยที่ซื้อหาดอกไม้ไปขายต่อ พอ ๆ กับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่หวังจะได้ยลความงามของตลาดดอกไม้แบบไทย ๆ สักครั้งในชีวิต เสียงโหวกเหวกเรียกลูกค้าแข่งกันของบรรดาแม่ค้าสร้างสีสันไม่แพ้สีสดใสของดอกไม้ที่พวกเธอขาย

คอแห้ง ไปข้าวสาร คติประจำใจเราในยามปกติผุดขึ้นมาพร้อม ๆ กับเหงื่อที่ผุดจนเสื้อชุ่มไปด้วยกระไอเค็ม ๆ ไม่ได้หวังจะไปหาเบียร์ฉ่ำ ๆ ดับกระหายอย่างเคยแต่อย่างใด เพียงอยากแวะไปหา ตามประสาคนคุ้นเคยที่นัดเจอกันเป็นประจำ “ถนนข้าวสาร” ไม่ถึงขั้นว่างเปล่าอย่างหลาย ๆ ที่ แต่จะพูดว่าเหมือนเดิมก็เป็นไปได้ คนที่เหลืออยู่คือพ่อค้าแม่ขายที่ดิ้นรนทุกวิถีทางเพื่อทำมาหากินต่อไป