Hirayasumi มังงะ Slice Of Life ฟ้าหลังฝนกระหน่ำ ผ้าห่มหนาในคืนหิมะตก ฮีลใจทุกคนที่พยายามใช้ชีวิตอย่างสุดกำลัง

ตอนนี้อายุ 29 แล้วทำอะไรอยู่ล่ะ ?

เราพบว่าตลอดขวบปีก่อนเข้าเลข 30 ของตัวเอง จะมีวันที่คำถามนี้ถูกกระซิบเบา ๆ ด้วยเสียงที่ดังมาจากตรงไหนสักแห่งภายในหัวของตัวเองอยู่เสมอ ทั้งวันที่ดื่มโค้กซีโร่สองกระป๋องจนนอนไม่หลับ หรือแม้กระทั่งวันที่กำลังน้ำตาไหลกับหนังเรื่องโปรดของโคเรเอดะเมื่อวานก่อนเสียงนี้ก็โผล่มาให้ได้ยินเป็นระยะ ๆ เรารู้ดีว่าคำถามนี้มีต้นตอมาจากไหน และทำไมยังคงอยู่ 

เมื่อหลายปีก่อนเคยให้สัญญากับเพื่อนที่เรียนมหาลัยคณะดนตรีด้วยกันเอาไว้ ว่าถ้าอายุ 30 แล้วเพลงที่ทำด้วยกันยังไม่ดังก็จะขอเลิกนะ คำพูดติดตลกในวันนั้น ส่งผลรุนแรงกว่าที่คิดเยอะเลย พอกระดาษสัญญาที่เซ็นเอาไว้ด้วยชื่อ-นามสกุลของเราคนเดียวด้วยปากกาลมปากกำลังจะถูกฉีกทิ้งในอีกไม่ช้า 

ถ้าไม่มีฝันนี้แล้วจะเอายังไงต่อ .. เราถูกตัวเองถามอีกครั้งในขณะที่นับถอยหลังอีกไม่กี่วันก็จะอายุครบ 30 และคำตอบของเราส่วนหนึ่งอาจจะอยู่ในมังงะเล่มของอาจารย์ Keigo Shinzo ในโพสต์นี้ล่ะมั้ง ก็เลยอยากเขียนถึงหน่อย มังงะที่ตัวเอกของเรื่องบังเอิญอายุเท่ากัน แล้วยังเคยบ้าบอวิ่งไล่ตามความฝันแบบมองไม่เห็นความจริงเหมือนกันอีก  

Hirayasumi เล่าเรื่องของ ‘อิคุตะ ฮิโรโตะ’ เด็กหนุ่มอายุ 29 ที่ได้รับมรดกเป็นบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่งจากคุณยายที่บังเอิญสนิทกันด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาทำงานเป็น Freeter (คำที่คนญี่ปุ่นใช้เรียกฟรีแลนซ์ที่ทำงานนู่นนั่นนี่ไปเรื่อย ๆ) ในกรุงโตเกียวแบบมีความสุขดี และอยู่บ้านหลังนี้กับลูกพี่ลูกน้องชื่อ ‘โคบายาชิ นัตสึมิ’ ผู้ที่ออกจากบ้านเกิดเพื่อเข้าเรียนมหาวิทยาลัยศิลปะตามฝันของตัวเองไม่ต่างจากฮิโรโตะตอนมาถึงโตเกียวใหม่ ๆ วันแสนธรรมดาของทั้งคู่ประกอบไปด้วยน้ำตา รอยยิ้ม ความสุข และความทรงจำ 

ด้วยความที่มีเพื่อนสนิท 1-2 คนในชีวิต เราเลยอินการเล่าเรื่องของมังงะเล่มนี้ที่ใช้การจับคู่ความสัมพันธ์ของตัวละครที่มีเคมีและปูมหลังผ่านอะไรมาด้วยกันแบบที่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่จะเข้าใจ ก่อนจะค่อย ๆ ลากเส้นโยงให้เหล่าตัวละครทั้งหมดของเรื่องค่อย ๆ ได้มาเจอกันเป็น Circle Story ประมาณว่าทุกคนสามารถเป็นเพื่อนกันได้นะอะไรแบบนั้น แล้วทุกคู่จะเป็นตัวแทนของหลากความรู้สึกของผู้คนในช่วงอายุต่าง ๆ ด้วย

ฮิโรโตะ & ฮิเดกิ (29) : หนุ่มฟรีเตอร์ตัวละครหลักของเรื่องมีเพื่อนคนสำคัญที่เข้ามาตามฝันในโตเกียวอยู่คนหนึ่งชื่อฮิเดกิ ระหว่างพวกเขาเป็นความความสัมพันธ์ของเพื่อนในวัยเด็กจากบ้านเกิดเดียวกัน ที่พอโตขึ้นบางอย่างเปลี่ยนแปลง แต่หลายอย่างก็ไม่เคยเปลี่ยนไป ทั้งคู่มี ‘ความเร็ว’ ในการใช้ชีวิตต่างกัน พอเข้าโตเกียวปุ๊ปฮิโรโตะเหยียบแบบมิดไมล์เพื่อความฝันของตัวโดยที่ลดความเร็วไม่เป็น ก่อนจะพบว่าชีวิตแบบนี้ไม่เหมาะกับตัวเองเลย แต่ฮิเดกินั้นค่อย ๆ ทำงานเป็นซาราลี่แมนไปช้า ๆ อย่างพากเพียรไม่แพ้กัน แล้วค่อย ๆ แต่งงาน มีลูก ตามแผนที่วางไว้ในที่สุด แต่ก็พบว่าการวางตัวเองตามตารางชีวิตก็มีสิ่งที่ไม่สุขเหมือนกันนะ การได้ดูผู้ใหญ่วัย 29 สองคนนัดเจอกันในร้านอิซากายะ หรือทำอาหารคุยถึงเรื่องวันเก่า ๆ ไปด้วยกัน ทำให้เรานึกถึงเพื่อนสนิทที่มีไม่มากของตัวเอง นั่งเล่น PS2 ด้วยกันจนดึกดื่น นั่งมอเตอรไซต์คันเก่า ๆ ไปซื้อหนังสือการ์ตูนด้วยกันอยู่ไม่น้อย

นัตจัง & อาคาริน (18) : ฝั่งนัตจังลูกพี่ลูกน้องของฮิโรโตะเป็นเด็กสาวผู้ไม่เก่งการเข้าสังคม และเชื่อว่าตัวเองเป็นตัวประกอบของทุกเรื่อง เป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่เธอชอบทำงานศิลปะ และตัดสินใจเลือกเรียนด้านนี้โดยตรง ที่นั่นเธอได้เจอกับอาคาริน เพื่อนร่วมคลาสที่มีความกลัวไม่ต่างกัน เหมือนเจอจิ๊กซอว์ที่หายไปในเมืองใหญ่ การใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นคืออะไร ตัวตนของเราเป็นแบบไหน ในอนาคตจะเป็นแบบนั้นได้มั้ยนะ เด็กสาววัยรุ่นอายุ 18 สองคนต่างหาคำตอบถึงสิ่งนั้นไปด้วยกัน  

ความสัมพันธ์แบบคู่ของตัวละครในเรื่องนี้ทำหน้าที่เป็นเหมือนคลาสฮีลจิตใจทั้งต่อคนดูและคู่ของตัวละครเอง (ไม่อยากใช้คำว่าบำบัด) แต่ใน Hirayasumi เองก็มีตัวละครที่เคมีไม่เข้ากัน มีมุมมองต่างกัน เพื่อให้เห็นว่าเฉดสีของการใช้ชีวิตมันละเอียดกว่านั้นด้วย

อย่างคุณยายฮานาเอะ (83) ที่เป็นคนยกบ้านให้ฮิโรโตะเองก็เป็น Negative Girl ต่างกับฮิโรโตะที่เป็น Positive Guy มากกก คุณยายพยายามบอกให้ฮิโรโตะทำในสิ่งที่อยากก่อนจะสายเกินไป และฮิโรโตะเองก็ทำให้คุณยายเห็นว่าไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับการลองทำอะไรใหม่ ๆ หรือตัวละครอย่าง ทาจิบานะ โยโมงิ (33) หญิงสาวที่ทำงานอยู่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ แม่พิมพ์ของมนุษย์ทำงานในญี่ปุ่นที่เวิร์คไร้บาลานซ์แบบสุด ๆ และเกลียดคนที่ดูชิลแบบฮิโรโตะ

ไม่ต่างกับเราในวัย 29 ที่มีเสียงในหัวตลอดเวลา ตลอดทั้งเรื่องฮิโรโตะเองก็จะถูกตั้งคำถามถึงอนาคตและถูกถามหาแบบแผนที่ชัดเจนตลอดเวลา ที่น่าเศร้าคือบางครั้งก็โดนตัดสินทั้ง ๆ ที่ตัวของเขาเองก็คิดมาอย่างดีแล้วว่านี่คือวัย 29 ที่ตัวเองต้องการ ได้ตากผ้าในวันที่แดดแรง เลือกซื้อของในซุปเปอร์เพื่อทำข้าวเย็น นัดเพื่อนแล่ปลากินซาชิมิด้วยกัน ออกไปเดินเล่นท่ามกลางแสงไฟในเมือง ไปปรับทุกข์ที่ร้านอิซากายะกับใครบางคน ทำงานพิเศษออมเงินเพื่อจะได้ขับ Super Cub คู่ใจออกไปใช้ช่วงวันหยุดทริปตั้งแคมป์เล็ก ๆ น้อย การใช้ชีวิตแบบมองอนาคตระยะสั้น ๆ ก็ต้องผ่านการคิดเหมือนกันนะ

คิดว่านี่คงเป็นคำตอบของชีวิตในวัย 30 ของเราเองประมาณหนึ่งได้เหมือนกัน ขอให้ตัวเองได้เป็นเด็กต่างจังหวัดที่ใช้ชีวิตไม่เหงาและเจ็บปวดเกินไปในเมืองใหญ่แบบฮิโรโตะ แล้วก็ยังมีไฟวิ่งตามความฝันแบบที่ไม่หักโหมเกินไปเหมือนนัตจังอยู่ก็คงดีไม่น้อย เผื่อสัญญาจะได้เป็นจริง อ้อ แล้วก็เอ็นจอยกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ รอบตัวมากขึ้น คิดว่าอย่างนั้นนะ