หมู่นี้หายใจไปขยับนิ้วปัดจอแทบตลอดเวลา สังเกตตัวเองอีกทีตั้งแต่ตื่นลืมตา อาบน้ำ กินข้าว เข้าห้องน้ำ ทำงาน เราก็พกมือถือไปด้วยตลอด กระทั่งตอนนอนยังยอมรับตรง ๆ ว่าปิดไฟทั่วห้องแล้วแต่ตาก็ยังมองมือถือจนฟ้าสว่างก็เคย “เรากำลังติดโซเชียลหรือเปล่า ?” ไลฟ์สไตล์มันบังคับให้ติดว่ะ…แล้วมันก็ไม่ได้เสียหายสักหน่อย ถ้ากำลังคิดอย่างนั้น เราอยาก challenge ให้ชาว UNLOCKMEN วางมือถือลง ไม่เปิดคอมพิวเตอร์หรือแล็ปท็อปสักพัก ตอนนี้แหละที่จะเริ่มเกิดอาการลงแดง ร้อนรนไปพร้อมกับการรู้จักคำว่า “มีเวลาเหลือ ๆ” ทันที มากพอจะทำอะไรที่เราไม่เคยทำ ออกกำลังกาย เที่ยว สังสรรค์กับเพื่อน นอนหลับ ให้มันสุดใน 24 ชม. ซึ่งกิจกรรมทั้งหมดนี้มันจะทำให้ชีวิตดีขึ้นและเรียลกว่าที่เคย สำหรับคนที่ไม่เคยตั้งคำถามว่าไอ้ที่ทำกันอยู่ตรงนี้มันไม่เรียลตรงไหน ลองดู “I forgot my phone” ไวรัลคลิปยอดวิว 51 ล้านวิว ชิ้นนี้ก่อนได้ สร้างมาตั้งแต่ 2013 แต่ตอนนี้ยังใช้ได้อยู่เลย แต่ถ้าให้หักดิบเลยก็ออกจะยากไปหน่อย UNLOCKMEN ขอแนะวิธีกระชากวิญญาณจากหน้าจอได้แบบไม่ฟูมฟายด้านล่าง พร้อมแล้วไปลุยกันเลย   เปลี่ยนกรอบให้ตอบโจทย์ “เรื่องบันเทิงมันอยู่ในโซเชียล ถ้าพี่ไม่ให้ผมเข้าไปดูในนั้นผมจะไปสนุกที่ไหนได้

เคยได้ยินไหมว่า… คนประสบความสำเร็จ อิจฉาคนที่มีเวลาพักผ่อน คนที่มีเวลาพักผ่อน อิจฉาคนที่มีงานยุ่ง งานท้าทาย คนอยู่กับเพื่อนเยอะ อิจฉาคนมีครอบครัว คนอยู่กับครอบครัว อยากอยู่กับเพื่อนเยอะ ๆ ปัจจุบันนี้พวกเรามักจะมองคนที่มีในสิ่งที่เราไม่มีอยู่เสมอ เราเห็นผู้ชายที่หน้าที่การงานดี แต่กลับเหนื่อยหมดแรงทุกวันเพราะทำงานหนักจนไม่มีเวลาดูแลสุขภาพ เราเห็นคนที่มีเงินจำนวนมาก ที่ไม่มีความสุขในชีวิตคู่ ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะผู้ชายทุกคนน่าจะมีเป้าหมายในชีวิตคล้ายกัน ถ้าพูดกว้าง ๆ คือการเป็นผู้ชายที่ประสบความสำเร็จในชีวิต แต่จะสำเร็จในด้านไหนนั้น ก็แยกย่อยแตกต่างกันออกไปตามมุมมองของแต่ละคน ลองคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าสิ่งที่มนุษย์ทุกคนขอพรให้สมหวัง ถูกเก็บเป็นฐานข้อมูลบนสวรรค์ล่ะก็ คงจะยาวเหยียดเป็นหางว่าว บางคนบอกว่าอยากประสบความสำเร็จทางสถานะสังคม บางคนขอแค่ได้มีเงินมากมายก่ายกอง ในขณะที่บางคนแค่มีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้า หรือมีร่างกายที่แข็งแรงไม่เจ็บไม่ป่วยก็เรียกว่าที่สุดของชีวิตแล้ว จากเป้าหมายที่ไม่เหมือนกัน ย่อมหมายถึงความทุ่มเทพยายามทำในสิ่งที่แตกต่างกันไป เราจึงเห็นเทรนด์ผู้ชายในปัจจุบันใช้ชีวิตหนักหักโหม เอนเอียงไปทางใดทางหนึ่งเสมอ คนที่อยากประสบความสำเร็จ ก็หักโหมทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำ จนคำว่าพักผ่อนและคนรอบข้างแทบจะหายไปจากชีวิตของผู้ชายคนนั้น หรือคนที่รักความสบาย ก็พักผ่อนจนสนิมเกาะ ใช้ชีวิตช้า ๆ จนห่างไกลจากความพยายามเพื่อให้ประสบความสำเร็จ ซึ่งในขณะที่เรากำลังจ้องโฟกัสกับสิ่งตรงหน้า มันช่วยไม่ได้เลยที่เราจะลืมมองมุมด้านอื่นของชีวิตไป ทำให้แกนรากฐานของ ‘ความสำเร็จ (Success)’ กับ ‘ความสุข (Happiness)’ ไม่เคยบาลานซ์กัน นี่จึงเป็นที่มาของซีรีส์บทความ TOP

ตลอดชีวิตที่ผ่านมา มีเรื่องราวของคนที่ประสบความสำเร็จให้ได้รับรู้แทบทุกวัน จนบางครั้งหลายคนคงสงสัยว่าอะไรทำให้คนหนึ่งไปได้ไกลขนาดนี้ ซึ่งส่วนใหญ่เรามักจะคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับโชคชะตา หรือบุญวาสนาที่ส่งผลให้พวกเขาเหล่านี้ประสบความสำเร็จมีชื่อเสียงมีการยอมรับ แต่ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งที่หลายคนมองข้ามไป นั่นก็คือ อุปนิสัย ประจำวัน ที่คนประสบความสำเร็จนั้นมีต่างจากคนที่ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง วันนี้ทาง UNLOCKMEN จึงได้เอาลักษณะนิสัยที่คล้ายกันของนักธุรกิจผู้ที่ประสบความสำเร็จระดับโลก 8 ข้อ มาให้คุณลองไปดูว่ามีคุณสมบัติเหล่านี้มากน้อยแค่ไหน เพื่อเป็นอีกหนทางปลดล็อคศักยภาพตัวเอง ด้วยการปรับเปลี่ยนอุปนิสัย พฤติกรรมต่าง ๆ ให้เป็นไปในแนวทางเดียวกับที่ผู้ประสบความสำเร็จเขาทำกัน จง “ฟัง” ให้มากกว่าพูด ทุกวันนี้มีคนพร้อมจะแสดงความคิดเห็นของตัวเองมากกว่ายอมรับฟังคนอื่น เพราะต้องการแสดงให้โลกรู้ถึงความสามารถ ทั้งที่จริงแล้วการฟังส่งผลให้คุณแตกฉานและต่อยอดไอเดียใหม่ ๆ ได้อย่างเหลือเชื่อ ดังนั้นจะเห็นได้ว่าภาพลักษณ์ของหัวหน้าในองค์กรที่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงไหน ด้วยการยึดมั่นตามความคิดของตัวเองโดยไม่สนใจเสียงของคนรอบข้างที่คอยบอกเรื่องต่าง ๆ สุดท้ายก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า ซึ่ง Richard Branson คงเป็นตัวอย่างที่ดีในเรื่องการเป็นผู้ฟังที่ดี เพราะเชื่อว่าการฟังเป็น 1 ใน 3 เสาหลักของการเป็นผู้นำที่สำคัญสุด “เขาพูดว่าการฟังโดยเฉพาะกับผู้บริโภคทำให้รับรู้ความต้องการของตลาดจริง ๆ เพื่อให้ทราบต้นเหตุความผิดพลาดที่แท้จริงเพื่อการแก้ไขและพัฒนาต่อไป ” เปิดรับความล้มเหลว กลัวแค่ไหนก็หลีกเลี่ยงความล้มเหลวไม่ได้มันเหมือนเป็นส่วนประกอบสำคัญถ้าหากคุณต้องการประสบความสำเร็จอย่างแท้จริง จุดนี้เองคือสิ่งที่ทำให้หลายคนไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควรเพราะมัวแต่ Play safe ดังนั้นคุณจำเป็นต้องเสี่ยงไปพร้อมกับการยอมรับความล้มเหลวที่พร้อมตามมา นักธุรกิจระดับโลกที่ประสบความสำเร็จล้วนล้มเหลวในชีวิตมาก่อนหน้านี้ทั้งนั้น ความต่างของคนแบบนี้กับคนทั่วไปคือเรียนรู้และเอามันมาเป็นแรงผลักดัน ในการก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง กระตุ้นให้ตัวเองอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

“เราจะไม่พยายามบอกใครว่ารักผมเถอะครับหรือแบบชอบงานผมหน่อยนะ” คือคำพูดที่ “เต๋อ-นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์” ผู้กำกับหนุ่มบอกกับเรา จึงไม่น่าแปลกใจที่งานกำกับทุกชิ้นของเขาออกมามีอัตลักษณ์เฉพาะตัวที่ไม่เรียกร้องให้ใครมารัก แต่ใครหลาย ๆ คนก็ตกหลุมรักกันไปแบบไม่ทันตั้งตัวแล้ว ในโลกของผู้กำกับอย่างนวพลที่ไม่ได้เอาจำนวนผู้ชมมหาศาลเป็นตัวชี้วัดว่าหนังตัวเองประสบความสำเร็จหรือเปล่า แต่กลับใช้ความรักในสิ่งที่ทำ ความเป็นตัวของตัวเองและขอแค่คนจำนวนเพียงไม่มากที่เชื่อมโยงถึงกันได้เป็นตัวบ่งบอก UNLOCKMEN ว่าโคตรน่าสนใจ เราถือโอกาสแห่งความน่าสนใจนี้ชวนเขามาพูดคุยกัน พร้อมโปรเจ็กต์ใหม่ที่ทำร่วมกับเบิร์ด ธงไชย แมคอินไตยที่นวพลถึงกับออกปากว่า “เหมือนได้เจอเทพเจ้า” วินาทีแรกที่อยากเป็นผู้กำกับ? มันมีวินาทีนั้นอยู่จริงไหม หรือไม่ได้คิดอะไรอยู่ ๆ ก็เป็นขึ้นมาเอง มันน่าจะมีวินาทีนั้นที่อยากเป็นผู้กำกับอยู่นะ แต่คิดว่ามันน่าจะค่อย ๆ เกิดมากกว่า เพราะตอนแรกหมายถึงสมัยก่อน เด็ก ๆ เลยอยากวาดการ์ตูน แต่ว่าก็ลองแล้วมันก็ไม่ค่อยเวิร์คเท่าไหร่ เพราะเราไม่เก่งเท่าเพื่อน แล้วมันก็เริ่มดูหนังมากขึ้น เราก็เลยรู้สึกว่าหนังมันอาจจะตอบสนองสิ่งที่เราอยากเล่าได้มากกว่า แต่ตอนเด็ก ๆ มันก็ไม่ได้รู้ว่ามันเป็นภาพและเสียงอะไรหรอก มันเป็นแค่แบบ รู้สึกว่า หนังมันเหมือนเอาจินตนาการมาทำให้เกิดขึ้นจริงบนจอ แล้วเรารู้สึกว่าเราอยากทำอะไรแบบนั้นมากกว่าวาดการ์ตูน สำหรับเราหนังมันไปได้ตรงความต้องการกว่าการวาดการ์ตูน ไปได้ไกลกว่า ตอบสนองสิ่งที่เราอยากเล่าได้จริง ๆ เราโตมากับยุคพวก CG หนังแบบจูราสิคพาร์คภาคหนึ่งเลยมั้ง มันเลยตื่นตาตื่นใจ ก็เลยรู้สึกว่าค่อย ๆ เริ่มอยาก และก็เริ่มคราวนั้น จากนั้นก็เริ่มดูหนังมาเรื่อย

หากพูดถึงเวทีทอล์กที่เป็นแรงบันดาลใจในการขับเคลื่อนชีวิตของผู้คนยุคนี้ TED ถือเป็นเวทีเสรีที่เปิดโอกาสให้ speaker หยิบจับประเด็นต่าง ๆ ขึ้นมาสร้างแรงบันดาลใจและขับเคลื่อนสังคมในเวลาไม่เกิน 18 นาที โดยเนื้อหาของ TED จะมีอย่างหลากหลายไม่ว่าจะเป็นสิ่งเล็ก ๆ ใกล้ตัว หรือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ระดับประเทศ ระดับจักรวาล หรืออะไรก็แล้วแต่ ล้วนสามารถถูกนำมาสร้างประเด็นที่มอบความรู้สึกเชิงบวกให้กับผู้ฟังได้หมด ซึ่งในบ้านเราก็ได้มีกลุ่มคนที่นำ TEDx เข้ามาเพื่อขยายเจตนารมณ์ Power Talk ที่เกิดขึ้นในหลากหลายพื้นที่ ไม่ว่าจะเป็น TEDxChiangMai, TEDxBKK,  TEDxChulalongkornU, TEDxYouthNIST, TEDxThammasatU และ TEDxBangkok  เป็นต้น จากเวทีดังกล่าวทำให้เราได้รู้จักกับคนความคิดบวกที่มาแบ่งปันเรื่องราวของตัวเองพร้อมสร้างแรงบันดาลใจไปพร้อม ๆ กัน เนื่องจากเป็นต้นสัปดาห์แล้วก็กำลังจะเข้าเดือนใหม่ ทีมงาน UNLOCKMEN ได้นำคลิปวิดีโอเจ๋ง ๆ ของ TEDx ที่เราเล็งเห็นว่าดีและมีประโยชน์มาให้ทุกท่านได้สร้างพลังบวกสู้กับชีวิตไปตาม ๆ กัน Jon Jandai – ทำไมพวกเราใช้ชีวิตกันยากจัง โจน จันได คือคนจนผู้ยิ่งใหญ่เขามีแนวคิดแบบ alternative สุดโต่งที่เลือกแสวงหาความสุขมากกว่าเงินทอง โดยในคลิปนี้เขาได้บอกเล่าการว่ามนุษย์เราใช้ชีวิตกันอย่างยากลำบาก เพราะเลือกจะวิ่งหาในสิ่งที่ระบบทุนนิยมและกระแสสังคมที่สร้างขึ้นจนไม่มีความสุขกับมัน ลองปล่อยวางทุกสิ่งดูแล้วคุณจะพบว่าความสุขนั้นอยู่แค่เอื้อม

ประเทศญี่ปุ่นขึ้นชื่อเรื่องการเป็นเมืองหลวงแห่งวงการรถแต่ง เพราะไม่ว่าจะไปที่ไหนก็สามารถเห็นรถแต่งขับอยู่บนท้องถนนได้ในชีวิตประจำวัน แถมยังมีอู่สำนักแต่งรถให้ปรับเปลี่ยนเพิ่มเติมอัพเกรดหน้าตาและสมรรถนะจากรถธรรมดาบ้าน ๆ ให้กลายเป็นรถแข่งสุดเท่ได้ตามใจสั่ง แต่ท่ามกลางผู้คนในวงการแต่งรถของญี่ปุ่นนั้นยังมีชายที่แตกต่างและมีตัวตนที่ชัดเจนกว่าคนอื่น นั่นก็คือ Shinichi Morohoshi ผู้ที่เอา Lamborghini Diablo มาแต่งให้เป็นสีชมพูจี๊ดจ้าดชวนบาดใจ จากความฝันตอนวัยรุ่นที่ได้เห็นรถซุปเปอร์คาร์ยี่ห้อนี้ Shinichi Morohoshi หรือเป็นที่รู้จักกันในนาม Morohoshi-san นั้นมีจุดเริ่มต้นความฝันที่อยากจะครอบครอง Lamborghini ตั้งแต่ตอนอายุ 17 ปี ซึ่งเขายังอยู่ในกลุ่มเด็กแว๊นของญี่ปุ่นที่เรียกกันว่า Bōsōzoku หรือ Bōsō แปลว่า “ชนเผ่าที่ใช้ความรุนแรง” ในกลุ่มนี้จะใช้มอเตอร์ไซค์ที่ประกอบชิ้นส่วนจากมอเตอร์ไซค์อังกฤษ , อเมริกาและถูกตกแต่งในลักษณะแปลก ๆ เช่นติดหลอดไฟนีออน ท่อไอเสียที่ใหญ่กว่าปกติ ธงสัญลักษณ์ประจำกลุ่มที่ถูกติดไว้ตรงแฟริ่งตัวถัง แน่นอนว่ากลุ่ม Bōsō นั้นขับรถซิ่งอย่างอันตรายบนถนนในโตเกียวไม่ต่างกับกลุ่มเด็กแว๊นในบ้านเราเลย Morohoshi ใช้ชีวิตแบบนี้จนกระทั่งเขาถูกจับในคืนวันก่อนปีใหม่ และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรถในฝันอย่าง Lamborghini “ผมได้ยินเสียงมันก่อนที่ผมจะเห็นมันซะอีก เสียงท่อไอเสียมันหนักแน่น ผมถูกสะกดด้วยรถคันนี้ทันทีและไม่รู้ว่ารถคันนี้ทำเสียงดังขนาดนั้นได้ยังไง เราหมดเงินไปเป็นแสนเยนกับท่อมอเตอร์ไซด์ แต่นี่มันดังกว่าซะอีก หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีผมถึงเห็นมัน รถ Lamborghini Countach สีดำขับลงมาจากถนน Nakasendō ผมบอกตัวเองเลยว่า

นักร้อง นักแสดง นักธุรกิจ คือสิ่งที่ชายคนนี้สามารถทำได้พร้อมกัน และทำมันได้ดีเสียด้วย

หลายคนคงเคยรู้จักนักแสดงหนุ่มผิวสีมากฝีมืออย่าง Michael B. Jordan จากภาพยนตร์ Creed รวมไปถึง Fantastic 4 ( 2015 ) วันนี้เขากลับมาอีกครั้งในหนังยอดมนุษย์เช่นเคย แต่เป็นการกลับด้านย้ายค่ายมาสู่อ้อมอกของ Marvel Studios แทนในบทบาท Erik Killmonger หรือ N’Jadaka ตัวร้ายจากภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์แห่งปีอย่าง Black Panther แต่ความท้าทายเกิดขึ้นกับเขาอีกครั้ง เมื่อผู้กำกับของ Black Panther อย่าง Ryan Coogler ต้องการให้ Michael รับบทบาทของ Erik Killmonger อย่างสมบูรณ์แบบที่สุด โดยเริ่มจากเรียนรู้ศิลปะป้องกันตัว รวมถึงการใช้อาวุธต่าง ๆ แต่สิ่งที่ดูจะเน้นมากที่สุดคงจะเป็นเรื่องของรูปร่างและกล้ามเนื้อของ Erik Killmonger ถึงขนาดจ้าง Corey Calliret นักกายภาพชื่อดังให้มาเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวและย้ายโรงยิมขนาดย่อม ๆ ไปไว้ที่บ้านของ Michael ใน Los Angeles เลยทีเดียว เดิมที

พอถึงสุดสัปดาห์ทีไรก็เป็นเวลาแห่งการรื่นเริงสังสรรค์ต้องมีการนัดก๊วนเพื่อนออกไปนั่งดื่มเพื่อพักผ่อนจากการทำงานที่เหนื่อยล้ามาตลอดทั้งอาทิตย์ โดยส่วนมากมักจะพูดว่า แก้วเดียวเดี๋ยวกลับบ้าน ซึ่งมันไม่เคยมีกฎแก้วเดียวในวงเหล้าอยู่แล้ว หลังจากกระหน่ำซัดเครื่องดื่มมึนเมาไปอย่างเต็มเหนี่ยวปัญหาโลกแตกที่เจอหลังจากดื่มคือ “จะหนีด่านยังไงดีวะ?” โดยเฉพาะช่วงนี้คุณพี่ตำรวจยิ่งเข้มงวดกับนโยบายเมาไม่ขับเสียเหลือเกิน ไหนจะมีด่านตรวจมากมายบริเวณโซนเที่ยวอีกทำให้จากที่จะได้กลับไปนอนพักผ่อนเสาร์ อาทิตย์  กลายเป็นนอนเล่นในซังเต ดังนั้นทีมงาน UNLOCKMEN ขาดริ้งค์ขอรวบรวมวิธีการผ่อนหนักให้เป็นเบาเวลาที่เจอด่านตรวจแล้วต้องเป่าแอลกอฮอล์ หรือทริกสำหรับหลบเลี่ยงกับด่านตรวจ นมเปรี้ยว วิธีคลาสสิคที่พูดกันมานมนานถึงแม้นมเปรี้ยวจะไม่ได้ลดปริมาณแอลกอฮอล์แบบฮวบฮาบ แต่มันก็ช่วยทำให้ปริมาณแอลกอฮอล์ที่ฝังตัวอยู่ในลมหายใจลดลงได้ค่อนข้างเยอะ ดังนั้นถ้าเกิดคุณรู้สึกว่ามีอาการเมาเล็กน้อยและรู้ตัวว่าต้องขับรถให้หลบเข้าเซเว่นหานมเปรี้ยวกินก่อนจะกลับบ้านสัก 20 นาที กินไปเยอะ ๆ  ก่อนออกเดินทางน่าจะช่วยฟื้นความสดชื่นและยังลดความเสี่ยงได้ ( ยี่ห้อที่เวิร์คสุดจากประสบการณ์คนรอบข้างคือ ยาคูลท์ )* หมากฝรั่ง โดยหลักการของเครื่องเป่า ส่วนใหญ่ที่มันดักจับคือแอลกอฮอล์ที่ค้างอยู่ในช่องปากตามซอกฟัน กระพุ้งแก้ม ลิ้น ดังนั้นมีวิธีผ่อนหนักเป็นเบาคือทำความสะอาดมันซะ พอจะกลับบ้านก็หยิบมันมาเคี้ยว ๆ นั่งรอเวลา หมากฝรั่งจะไปช่วยดับกลิ่นในปากในระดับก็น่าจะลดจำนวนเปอร์เซ็นต์แอลกอฮอล์ในร่างกายได้ไม่มากก็น้อย แปรงฟัน หรือบ้วนปาก  อันนี้คือเหตุผลเดียวกับหมากฝรั่ง ถ้าคุณไม่ขี้เกียจหรือเมามายจนขาดสติ และโชคดีดันพกแปรงกับยาสีฟันมาก็บรรเลงมันเลย หรือจะหา Listerine มาบ้วนปากก็ยังได้ พอปากเรากลิ่นลดลงเวลาเป่าก็น่าจะผ่านด่านได้ไม่ยากเช่นกัน แต่วิธีนี้มีความเสี่ยงที่จะโดนสูงพอสมควร กาแฟ แอลกอฮอล์ทำให้เราเมาเพราะเข้าไปกดประสาท ส่วนกลาง ถ้าจะแก้ที่ต้นเหตุก็ต้องใช้สารจำพวกคาเฟอีน ซึ่งเจ้าสารพวกนี้จะช่วยกระตุ้นประสาทส่วนกลาง และกาแฟดำร้อน ๆ คือคำตอบที่ดีที่สุด  พอกินเหล้าเสร็จก็หาแวะร้านกาแฟสั่งกาแฟร้อน

ในวันที่ (เขาว่ากันว่า) หนังสือกำลังจะตายและร้านหนังสือหลายร้านทยอยปิดตัวไปอย่างเงียบเชียบ ราวกับว่าลมหายใจสุดท้ายของหนังสือกำลังรวยริน แต่ร้านหนังสืออิสระหลายร้านก็ยังคงยืนเด่นด้วยอัตลักษณ์ ด้วยวิธีคิดที่ชัดเจนว่าร้านหนังสือต้องไม่ใช่แค่พื้นที่ซื้อ-ขายหนังสือ แต่ต้องมีลมหายใจ มีชีวิต มีพื้นที่ให้ผู้คนเชื่อมโยงอยู่ในนั้นด้วย UNLOCKMEN เลยถือโอกาสนี้คุยกับ “แป๊ด-ดวงฤทัย เอสะนาชาตัง” เจ้าของ candide books (ร้านหนังสือก็องดิด)  ที่ก็เชื่อเช่นนั้น เชื่อเช่นว่าหนังสือจะไม่ตาย ร้านหนังสือจะไม่ตายเช่นกันตราบใดที่เชื่อมโยงกับผู้คน และต่อให้วันหนึ่งร้านหนังสือต้องตายลง เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรตราบใดที่ผู้คนยังคงอ่านอยู่ แต่ถ้าถามว่าเธอเชื่อมั่นในการเป็นคนทำหนังสือแค่ไหน เธอก็ตอบเราได้เต็มปากเต็มคำว่า “ทุ่มให้ทั้งชีวิต ไม่เคยคิดถึงอย่างอื่นเลย” แล้วอย่างนี้จะอดใจไม่ให้อยากคุยกับเธอได้อย่างไร… ทำงานเกี่ยวกับหนังสือมาตลอดเลยไม่ว่าจะเป็นกองบรรณาธิการ ทำสำนักพิมพ์ ร้านหนังสือ อะไรทำให้เราเชื่อในการทำงานกับหนังสือได้ขนาดนั้น พี่ไม่สามารถทำอะไรทีไม่เกี่ยวข้องกับหนังสือได้ ตั้งแต่พี่เรียนจบมา งานแรกก็ทำนิตยสาร จากนั้นทำพ็อคเก็ตบุ๊ค จนสุดท้ายก็มาทำสำนักพิมพ์เอง ก่อนจะมาทำร้านหนังสือ พี่ก็คิดไม่ออกเลยว่าจะทำอาชีพอื่นได้ มีอาชีพเดียวที่เราอยากทำ ตั้งแต่มัธยม  ก็มาทางนี้ตลอดไม่เคยไปทางอื่นเลย ถ้าถามว่าเชื่อมั่นไหม ก็ทุ่มทั้งชีวิตไม่ได้คิดถึงอย่างอื่นเลย ที่บ้านอยากให้ทำงานราชการเพราะที่บ้านเป็นคนต่างจังหวัด ป๊าก็จะถามตลอดว่าไม่ทำราชการเหรอ แต่พอเราทำจนเลี้ยงตัวเองได้ และส่งเงินกลับไปที่บ้านได้ด้วย เขาก็เห็นว่า อ้าว มันก็ทำได้นี่หว่า อาชีพแบบนี้ ถึงจะทำงานกับหนังสือเหมือน ๆ กัน ในมุมมองเราการเป็นเจ้าของร้านหนังสือ เป็นกองบรรณาธิการ เป็นนักเขียน