The Who คือวงดนตรีในปี 1964 จากกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ เริ่มต้นจากเด็กหนุ่ม 4 คน Roger Daltrey (ร้องนำ) / Pete Townshend (กีตาร์) / John Entwistle (เบส) / Keith Moon (กลอง) พวกเขาเป็นวงดนตรีที่มีความสำคัญต่อวัฒนธรรมของชาว Mods (Modernism) และผูกพันกับภาพของ Lambretta มากที่สุดเท่าที่วงดนตรีวงหนึ่งเคยมีมา และความผูกพันนั้นถูกบันทึกผ่านเสียงเพลงที่ส่งต่อเป็นวัฒนธรรมจากสตูดิโออัลบั้มชุดที่ 6 ของวง ที่มีรูปเด็กหนุ่มคนหนึ่งขึ้นคร่อมสกู๊ตเตอร์ด้วยแฟชั่นอิตาเลียนสไตล์ Parkas ของ Mods แต่บอกก่อนเลยว่ามันไม่ใช่แค่ภาพเอาเท่เฉย ๆ ในบทความนี้เราจะมาเล่าเส้นทางระหว่าง The Who กับสกู๊ตเตอร์อิตาเลียนสไตล์คันนี้กัน อัลบั้ม Quadrophenia ถูกวางเพลงเอาไว้เป็นแบบที่เรียกว่า “Concept Album” สำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยกับสิ่งนี้ มันคือการทำอัลบั้มแบบที่ทุกเพลงจะเล่าเรื่องเพียงเรื่องเดียวจากคอนเซปต์ที่ถูกวางเอาไว้ อาจจะเป็นเรื่องราวที่แต่งขึ้น เป็นเหตุการณ์จากประวัติศาสตร์จริง หรือเป็นอะไรก็ตาม แต่สำหรับ The

Oh, my baby, sweet like bubble gum Bouncin’ like playin’ ball จะร้องไห้ นี่สินะที่เขาเรียกว่าวางรากฐานมาดีซะจนจะฉีกไปทำอะไรที่ออกจากวงกลมของ Comfort Zone มาก ๆ ก็ได้แล้ว ใครจะนึกว่าจะได้ฟังเพลงที่มีความเป็น City Pop จาก NewJeans กันนะ แล้วพอไล่อ่านเครดิตก็ไม่ผิดคาด 250 ในตำแหน่ง Producer เหมือนอย่างที่แล้วมา ตั้งแต่วงเดบิวต์กับ ADOR ในปี 2022 ที่ผ่านมา ย้อนกลับไปในงาน Korean Music Awards ครั้งที่ 19 (KMA 2022) เป็นปีที่ Lee Ho-hyeong สามารถคว้ารางวัลทั้งฝั่งเบื้องหน้าในการเป็นศิลปินและเบื้องหลังของการเป็นโปรดิวเซอร์เองก็ตาม ชื่อที่ถูกส่งเข้าชิงรางวัลไม่ใช่ชื่อที่คุณเพิ่งอ่านไปในบรรทัดก่อน แต่สำหรับวงการเพลง K-pop เขาถูกเรียกด้วยรหัส 250 (이오공) เหตุผลไม่ซับซ้อน ชื่อจริงของเขาออกเสียงคล้ายกับตัวเลข 2

– นี่คือคำสารภาพของเด็กหนุ่มวัย 30 ที่หลงไหลในเพลงเศร้าผู้อยากขลุกตัวอยู่ในหลุมดำของตัวเองตลอดเวลา –  ทุกครั้งที่ฟังเพลงของ AYLA’s มันเหมือนเราพาตัวเองเดินเข้าสู่คลาสบำบัดความรู้สึกเลวร้ายตลอดทั้งวันด้วยสิ่งที่เศร้ายิ่งกว่า ภายในห้วงนั้น มีเตียง 1 ตัวให้ทิ้งทุกอย่างก่อนปล่อยร่างลงนอน เมื่อโน้ตแรกจากเสียงเพลงแว่วเข้ามา การบำบัดก็ได้เริ่มต้นขึ้น เด็กหนุ่มทั้ง 5 ใช้ความเศร้าหมองเป็นยาดี ทำเพลงไวบ์หม่นเศร้าเพื่อที่จะคอยปรบบ่าเราเบา ๆ ให้ก้าวสู่วันใหม่ได้ด้วยแรงของของตัวเองอีกครั้ง อัลบั้ม I’M KEEP GOING RUN AWAY มีความหมายอย่างนั้นกับเรา และตัวเพลงก็ได้ทำให้ซีนจากมังงะ ภาพยนตร์ หรือซีรีส์หลาย ๆ เรื่องที่เคยอยู่ในความทรงจำของเราให้มีความหมายยิ่งกว่าเดิม Next Cover, Same Mood ตอนที่ 10 จึงเป็นการจับหลากซีนที่ทั้งใจสลาย หรือบางครั้งก็ทำให้ทำให้หลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมาโดยไม่รู้ตัวเหล่านั้น เข้ากับทั้ง 12 เพลงในอัลบั้มนี้ ** คอลัมน์นี้มีสปอยล์ซีนสำคัญของมังงะ ภาพยนตร์ และซีรีส์หลายเรื่อง ** Song : เปลี่ยนไปแต่เหมือนเดิม (Changed) Anime : Ocean

นี่เป็นคนฟังเพลงที่โชคดีมาก ๆ ย้ำว่ามาก ๆ มาเสมอ ตรงที่เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าตัวเองกำลังเบื่อกับเพลย์ลิสต์โปรดหรือ Track เก่งที่เปิดฟังซ้ำ ๆ ทุกวันขึ้นมาเมื่อไหร่ ขอแค่ได้บ่นกับถอนหายใจแปปเดียวเท่านั้นแหละ หน้า Youtube หรือ Streaming จะสลับอัลกอริทึมบางอย่าง เพื่อจูงมือวงหรือเพลงซึ่งเราไม่เคยฟังมาก่อนมาให้ โดยที่จะเป็นเพลงแบบโคตรถูกใจทุกครั้ง   “แน่นอนว่า Balming Tiger เป็นหนึ่งในวงนั้น นั้น นั้น นั้น .. (โปรดอ่านด้วยเสียงเอคโค่กังวาลที่สุด)” ขออุทานให้กับวันแรกที่รู้จักกันเมื่อปีที่แล้วก่อนเลย โอ้โห เพลง SEXY NUKIM แม่งระเบิดความเบื่อที่อยู่เต็มสมองของเรากระจุยเหมือนถูกลูกซองบรรจุความคิดสร้างสรรค์อันวายป่วยยิงแบบลากหัวคม ๆ นี่มันใช้คำว่า Hip-Hop มานิยามชองร่า (กระแดะปะ) ได้อยู่มั้ย แล้วอะเรนจ์ให้เมนแรปของวงสุดแมสที่สุดในโลกนี้อย่าง BTS ให้เท่ขนาดนั้นได้ไงอะ ที่สำคัญอีกคำถาม เอ็มวีต้องเท่เกินไปทุกตัวแบบนี้เลยเหรอไง ? ทุกคนที่แสดงคือศิลปินรึเปล่า มันเหมือนตัวละครจากหนัง Art เวียร์ด ๆ มากกว่าเยอะเลย วงอะไรไม่รู้แต่โคตรเบียวเลยเว้ย !!!   นี่คือเหตุผลส่วนหนึ่งที่ Geesuch

เมื่อพูดถึงช่วงกลางของยุค 2000s ช่วงเวลาที่ซีนดนตรีอันเดอร์กราวด์ Emo / Screamo / Metal เบ่งบานในไทย มันเป็นไปไม่ได้เลยถ้าหากคุณถามผู้คนที่ทันใช้ชีวิตอยู่ในตอนนั้น แล้วไม่มีใครพูดชื่อ Sweet Mullet ออกมา และการไม่พูดถึงเพลงตอบ / หลับข้ามวัน / เพลงของคนโง่ ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่  ตั้งแต่ที่อัลบั้มแรก Light Heavyweight (2007) ของ Sweet Mullet ปล่อยออกมา เวลาก็เลยผ่านมาเกินกว่า 10 ปีแล้ว มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ผ่านการสร้างความทรงจำต่อวงและแฟนคลับ จนมาถึงปี 2023 คงไม่มีเรื่องไหนสำคัญต่อแฟนคลับและวงเองได้เท่ากับการที่พวกเขาตัดสินใจว่าจะประกาศยุบวงผ่านการหายไปเงียบ ๆ อีกแล้ว  ไม่ว่าจะเป็นโชคดีหรือว่าอะไรก็ตาม การที่เราได้นั่งคุยกับพวกเขาเพื่อเขียนเป็นบทความนี้อยู่ นั่นแสดงว่ามันไม่เกิดขึ้นจริง และพวกเขาไม่ได้หายไป หนำซ้ำเรายังสามารถใช้คำว่า “Sweet Mullet กลับมาแล้ว” ได้อีกด้วย    เพื่อเป็นการเฉลิมฉลองเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับการกลับมาของ Sweet Mullet เท่าที่เด็กซึ่งโตในยุค

ยังจำวันนั้นได้ดีอยู่เลย วันหนึ่งของเมื่อ 3 ปีก่อน วันที่ฝนตกหนักจนเราเพื่อนต้องพากันไปหลบอยู่ที่แมคโดนัลสาขาลาดพร้าววังหิน บทสนทนามากมายลื่นไหลไปท่ามกลางเสียงเคี้ยวของเฟรนช์ฟรายล้อกับเสียงฝนข้างนอกที่กระทบหน้าต่างของร้าน จนบทสนทนามาถึงจุดที่ใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างนี้ “มึงว่าวงไหนจะเป็น Bodyslam ของยุคต่อไป” คำถามที่หากว่ากันตามประสาของคนอ่านหนังสือการ์ตูน มันคือคำถามระดับที่เรียกว่าว่า “ราชาโจรสลัดคนต่อไปจะเป็นใครกันนะ ?” และวันนั้นเราไม่ได้ตอบคำถามออกไป ถึงแม้คนอื่น ๆ จะโยนวงที่เป็นตัวเลือกมามากมาก็ตาม … เวลาของปี 2020 ผ่านไปจนเกือบจะปลายปี เร็วแบบกะพริบตาครั้งเดียวทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เราเองก็เปลี่ยนไป คำตอบของเราชัดเจนในแบบที่ถ้าถามคนอื่น (ในช่วงเวลานั้น) ก็น่าจะตอบเหมือนกันว่าคือวง Three Man Down     ถ้าอัลบั้มแรก This City Won’t Be Lonely Anymore ตอนปี 2021 เป็นการแล่นเรือ Going Merry เข้าสู่น่านน้ำของ Grand Line ในปี 2023 พวกเขาก็ได้ขึ้นเรือลำใหม่ Thousand Sunny ของตัวเอง ผ่านอัลบั้มที่มีชื่อว่า 28

ภาพยนตร์หรือซีรีส์ แน่นอนว่ากว่าจะเกิดขึ้นมาเป็นภาพที่เราได้รับชมมันจะต้องประกอบไปด้วยทีมงานหลายชีวิต ไม่ว่าจะเป็นนักแสดง, ผู้กำกับ, ช่างภาพ, ช่างไฟ และอื่น ๆ อีกมากมาย แต่ภาพเคลื่อนไหวที่ปรากฏออกมาจะไม่สมบูรณ์แบบเลย หากขาดซึ่งสกอร์หรือซาวด์ประกอบเพื่อช่วยเพิ่มบรรยากาศให้ภาพยนตร์หรือซีรีส์ ตอบโจทย์อารมณ์ของแต่ละฉากได้สมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น ซึ่งหลาย ๆ คนอาจจะเผลอมองข้ามความสำคัญของอีกหนึ่งตำแหน่งเบื้องหลังที่สำคัญไป  แต่ไม่ต้องห่วง เพราะวันนี้ Unlockmen จะพาทุกคนไปทำความรู้จักกับ “ต๋อย-เทิดศักดิ์ จันทร์ปาน” เจ้าของ อาณาจักร Banana Sound Studio ผู้ผลิตสกอร์ให้กับภาพยนตร์และซีรีส์ชื่อดังมาแล้วมากมาย ไม่ว่าจะเป็น เลือดข้นคนจาง, เด็กหอ, สี่แพร่ง, ห้าแพร่ง, วัยรุ่นพันล้าน, ขุนพันธ์ภาค 1 และ 2, 4Kings รวมไปถึงการร่วมงานกับ Jay Chou ซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังจากประเทศไต้หวันในภาพยนตร์เรื่อง “Secret”  การทำงานของผู้ผลิตสกอร์จะสนุกขนาดไหน มาติดตามไปพร้อม ๆ กันได้เลยครับ จากนักดนตรีกลางคืนสู่ผู้ทำสกอร์แบบไม่คาดฝัน “ต๋อย-เทิดศักดิ์ จันทร์ปาน” เดิมทีไม่เคยมีความคิด หรือแม้แต่มีความฝันในเส้นทางการผลิตซาวด์ประกอบอยู่ในหัวมาก่อน จนกระทั่งวันหนึ่งในขณะที่กำลังเรียนปี 2 ณ

ย้อนเวลากลับไป 1 เดือนก่อนหน้านี้ (ในความทรงจำนะไม่ใช่ไทม์แมชชีน) ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวงชื่อ 100 gecs เลย จริง ๆ ต้องบอกว่าไม่เคยได้ยินชื่อวงมาก่อนด้วยซ้ำ อาจจะเพราะว่าเพิ่งผ่านมา 1 เดือน ผมจึงจำวันแรกที่รู้จักคู่หู Laura Les กับ Dylan Brady สองสมาชิกของวงได้ไม่มีทางลืม มันเป็นวันที่หาเพลงฟังจากคอลัมน์ Albums Review ของเว็บไซต์ Pitchfork ซึ่งในตอนนั้นเอง อัลบั้มที่ใช้ชื่อแปลก ๆ ว่า 10,000 gecs ติดโผ Best Album ได้คะแนนรีวิวสูงถึง 8.2 แหน่ะ ! ผมก็เลยกดฟังอัลบั้มนี้ผ่าน Spotify โดยไม่อ่านรีวิวทันที แต่คะแนนไม่ได้เป็นเหตุผลหลัก แล้วเหตุผลหลักเป็นเพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะปกอัลบั้มไง ถ้าจะให้เขียนอธิบายเหตุผลคงยากเกินไปที่จะบอกความรู้สึก ดูภาพประกอบข้างล่างเอาเลยง่ายกว่า เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมถึงกดฟัง เชื่อว่าคุณก็ต้องกดฟังกันแล้วล่ะ มีใครไปตามดูเอ็มวีแล้วอ้วกบ้างรึยังครับ 555 เมื่อใช้เวลา 26 นาที 53

“Magic Moment ในคอนเสิร์ตที่คุณชอบที่สุดคือการแสดงของศิลปินคนไหน ?” ไม่ว่าของคุณจะเป็นโชว์ไหน แต่อันดับ 1 ในใจของเราคือตอนที่ Frank Ocean แสดงที่ FYF Fest ใน L.A. เมื่อปี 2017 อย่างแรกเลยคือเวทีคือเซ็ทสวยมาก มีลำโพงล้อมรอบกับอุปกรณ์ทำเพลงแบบอนาล็อคที่เหมือนกับว่ายกสตูดิโออัดเสียงของโอเชียนมาไว้ตรงนั้น แล้วให้นักดนตรีนั่งล้อมเป็นวงกลมเข้าหากัน เหมือนว่ากำลังซ้อมอยู่ยังไงอย่างนั้น  ชั่วโมงต้องมนตร์เกิดขึ้นในเพลง Close To You เพลงต้นฉบับจาก The Carpenter ที่ไม่มีใครรู้ว่าจะถูกเมดเล่ย์ต่อด้วยเพลง Never Can Say Goodbye ของ The Jackson 5 ได้อย่างเนียนกริบราวกับว่าเป็นเพลงเดียวกัน สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ในระหว่างช่วงต้นของการบรรเลง จอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่ฉายภาพของโอเชียนและสิ่งที่เกิดขึ้นบนเวทีมาตลอด ก็ค่อย ๆ แพนกล้องออกไปที่ขอบส่วนหนึ่งของเวที ที่ตรงนั้นเอง มีผู้ชายกำลังนั่งโทรศัพท์อยู่ คือผู้ชายที่ไม่มีใครคาดฝันว่าจะอยู่ตรงนั้นได้ เพราะเขาคือ Brad Pitt  จอมอนิเตอร์ Close Up ไปที่พิทต่อไปเรื่อย ๆ

สาย J-ROCK ไม่ควรพลาด ขอแนะนำวงร็อกสายเลือดญี่ปุ่นที่มีดีเอ็นเอชาวร็อกสุดขั้วที่มองจากดาวอังคาร ยังรู้ว่าเป็นดนตรีร็อกจากประเทศญี่ปุ่น Wagakki Band ซึ่งแปลได้ตรงตัวว่า “วงเครื่องดนตรีญี่ปุ่น” ถ้าให้พูดถึง J-ROCK ทุกคนคงจะนึกถึง X-Japan หรือไม่ก็ ONE OK ROCK แต่สำหรับ Wagakki Band นั้นแตกต่างออกไป พวกเขาเป็นวงดนตรีร็อกแนวใหม่ที่ผสมผสานการขับร้องและเครื่องดนตรีแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่น ซึ่งดนตรีที่เล่นนั้นเป็นการ Contemporary ของดนตรีทั้งสองแนว นั่นคือ ROCK + Original Japan ที่ผสมผสานเข้าด้วยกันอย่างลงตัว ซึ่งเข้ากับศิลปะของ shigin (บทกวีของญี่ปุ่น) อีกด้วย   สิ่งที่น่าสนใจของวงนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เพลง แต่ยังมี MV สุดฉีกที่โคตรจะ Epic และเซนส์ด้านแฟชั่นของพวกเขานั้นยากที่จะละสายตา ที่เมื่อเห็นก็ต้องตะโกนออกมาว่า ญี่ปู๊น ญี่ปุ่น ! เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในอดีตเลยทีเดียว ด้วยความเท่สุดแหวกแนวนี้ทำให้วงได้รับความนิยมอย่างมากทั้งในญี่ปุ่นและต่างประเทศ (แถมวงนี้ยังไม่ธรรมดาอีกด้วยนะ เพราะเคยได้ร่วมแสดงบนเวทีกับนักร้องในตำนานอย่าง Amy Lee วง EVANESCENCE –