งานเป็นอะไรที่อยู่กับเรามากที่สุดเป็นอันดับสองรองจากตัวเราเอง สัปดาห์นึงเรา Spend เวลากับมันไปกว่า 5 วัน หากมันไม่สามารถจรรโลงให้เราอยากอยู่กับมันไม่ว่าจะเพื่อเงินหรือ Passion ความชอบ ความถนัดแล้ว เราก็ต้องพิจารณาแล้วว่า ขนาดแรงจูงใจที่เคยมียังไม่อาจรั้งเราไว้ได้ มันอาจจะไม่ใช่ที่ของเราจริง ๆ ก็ได้ หาคำตอบให้ตัวเองให้ได้ว่าตอนนี้จริง ๆ แล้วคุณต้องการอะไรกันแน่ แล้วจัดการตัวเองให้เรียบร้อยว่าจะสู้ต่อหรือเดินหน้าไปทางอื่น  UNLOCKMEN จะมาแนะนำวิธีที่จะช่วยให้คุณได้เตรียมทั้งตัวและใจแบบเบื้องต้น สำหรับปัญหาสุดลำบากใจ เราเลือกได้ว่าจะ Challenge ตัวเอง เอาชนะปัญหาให้ได้ หรือไม่อยากจะทน เปิดโหมด Change ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไป ทางออกของคนอยาก Challenge ดีแค่ไหนที่ได้งานทำ ไม่ว่าจะเกลียดงานของคุณแค่ไหน ลองคิดถึงคนอีกเป็นล้านที่ยังเดินเตะฝุ่น ไม่มีงานทำ เดินหางานเช้าจรดเย็น ถึงงานที่ทำอยู่ของคุณมันจะไม่ได้เพอร์เฟ็กต์ เป็นงานในฝัน แต่มันก็คืองานที่ให้รายได้ ให้เราได้จ่ายค่าครองชีพที่ต่อคิวรอให้เราจ่ายอยู่ทุกเดือน  เราไม่ได้บอกให้เราทนกับมันไปจนวันตาย แต่ถ้าหากวันนี้เรายังไม่พร้อมที่จะละทิ้งรายได้ของเราไป เพียงเพราะเราไม่พอใจในงาน ขอให้ใช้เวลาในการแก้ปัญหา มองปัญหาอย่างรอบคอบก่อนที่จะตัดสินใจเรื่องใหญ่แบบนี้ อย่าหุนหันพลันแล่น เพราะถ้าหากเราออกจากที่นี่โดยที่ยังไม่มีงานใหม่รองรับ นั่นจะยิ่งทำให้เราตกที่นั่งลำบากยิ่งกว่าตอนนี้ บอกความต้องการของคุณกับหัวหน้า เราเข้าใจว่าการพูดกับหัวหน้า แม้จะสนิทแค่ไหน แต่ด้วยตำแหน่งที่สูงกว่า หรือไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม มันจะมีความกระอักกระอ่วนแทรกอยู่ในบทสนทนาเสมอ แต่ถ้าหากเราไม่ยอมพูด

ในวันที่ไลฟ์สไตล์ของผู้ชายอย่างเราเริ่มกลายเป็นธุระสำหรับคนใกล้ชิดที่ต้องออกมาแสดงความเป็นห่วงและบีบบังคับกลาย ๆ ให้ทำโน่นนี่และตราหน้าเราว่าขี้เกียจ แน่นอนว่าพวกเรารู้ดีว่ามันไม่ใช่แบบที่เขาบอกสักกะนิด แต่บอกยังไงเขาก็ยังไม่เชื่อสักที เพื่อยืนยันว่าจริง ๆ พวกเราไม่ได้ขี้เกียจ UNLOCKMEN จึงได้รวบรวมข้อมูลผลวิจัยที่ว่าด้วย 5 พฤติกรรมที่คนทั่วไปมองว่า “ขี้เกียจ” แต่มันคือสิ่งที่บอกว่าเราฉลาดล้วน ๆ ลองมาเช็กดูกันอีกทีว่าเราเป็นแบบนี้ไหม ถ้าใช่…ยินดีด้วย คุณไม่ใช่คนขี้เกียจ   1. ไม่ได้อยากโซเชียลตลอดเวลา สาว ๆ และเพื่อนฝูงโปรดเข้าใจ เวลาเราเห็นกรุ๊ปแชทเด้งตลอดเวลาแต่ไม่ได้เข้าไปอ่านหรือไม่ตอบแค่กด ๆ ให้มันขึ้น read ให้จบ ๆ ไปโดยไม่สนใจจะตอบ หรือช่วงปาร์ตี้หลังเลิกงานเราก็แอบลี้หนีนัดตลอด มันไม่ได้แปลว่าเราไม่โปรดักทีฟเท่าคนอื่น ๆ หรือไม่ใส่ใจโลก เพราะมีผลวิจัยของนักจิตวิทยาจาก London School of Economics and Singapore Management University ที่ออกมายืนยันว่าคนฉลาดกว่าหรือคนที่ IQ สูงทั้งหลายเขาไม่ได้ชอบสังสรรค์กับเพื่อนฝูงสักเท่าไหร่ตรงกับความเห็นของ Washington post ที่เคยรายงานไว้ในเรื่องเดียวกันว่า คนเราถ้ายิ่งโซเชียลกับคนใกล้ชิดยิ่งกระตุ้นความสุขส่วนตัวให้เพิ่มขึ้น ยกเว้น “คนฉลาด”   2. ชอบชิลจับแมวนั่งตักมากกว่าพาหมาวิ่ง

สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเชื่อว่าผู้ชายหลาย ๆ คนเคยผ่านช่วงรับน้องใหม่มาแล้ว แม้หลาย ๆ มหาวิทยาลัยจะยกเลิกการทำกิจกรรมที่สร้างความรุนแรงหรือบังคับให้ทำสันทนาการโดยไม่เต็มใจ แต่ UNLOCKMEN ก็เชื่อว่ามีหลาย ๆ มหาวิทยาลัยที่ยังเชื่อว่าการตะโกนใส่รุ่นน้อง บังคับให้ออกมาเต้นไก่ย่าง หรือทำท่าทางประหลาด ๆ เรียกเสียงหัวเราะเป็นการละลายพฤติกรรม บางคนสนุกด้วยก็ดีไป แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะสนุกด้วย หลังจากจบการศึกษาผู้ชายหลายคนจึงโล่งอกโล่งใจที่ไม่ต้องทำอะไรที่ถูกละเมิดสิทธิแบบนั้นแล้ว อย่างไรก็ตามเมื่อเราเข้าทำงานที่ใหม่ มักจะมีกิจกรรมละลายพฤติกรรม หรือทำ Team-Building โดยกิจกรรมก็เหมือนเราได้กลับไปเป็นเด็กปีหนึ่งอีกครั้งมีทั้งออกไปเต้น มีทั้งกิจกรรมกลางแจ้ง หรือกิจกรรมยิ่งเลอะยิ่งเยอะประสบการณ์ จนเราอดสงสัยไม่ได้ว่ากิจกรรมเหล่านี้มันพัฒนาการทำงานร่วมกันเป็นทีมได้จริงไหม ? องค์กรใหญ่ ๆ อย่างเฟซบุ๊ก กูเกิล แอปเปิลเขาจับพนักงานมาเต้นไก่ย่างเหมือนเราหรือเปล่า ? และทำไมการบังคับให้ทำกิจกรรมแบบนี้ถึงไม่เวิร์ค ? ความอับอายไม่ใช่การละลายพฤติกรรม “ละลายพฤติกรรม” คือกิจกรรมแรก ๆ ที่เราต้องเจอไม่ว่าจะตอนเข้าเรียนที่ใหม่ หรือทำงานที่ใหม่ เราคิดว่าคนเราจะรู้จักหรือสนิทใจกันด้วยการทำท่าทางตลก ๆ ใส่กัน เต้นแร้งเต้นกาสุดเหวี่ยงใส่กัน บางคนอาจสนุกกับกิจกรรมสันทนาการแบบนี้ แต่นี่ไม่ใช่วิธีที่มืออาชีพที่สุด เพราะการเรียกร้องให้คนออกมาทำท่าทางประหลาด ๆ ต่อหน้าคนที่เพิ่งรู้จักกัน หลายครั้งสร้างความอับอายและอึดอัดให้เกิดขึ้น แทนที่คนในองค์กรจะรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งกับทีม กลับกลายเป็นสร้างกรอบขึ้นมากั้นเอาไว้ และรู้สึกแปลกแยกมากไปกว่าเดิม หากต้องการสร้างความมีส่วนร่วมกับทีมลองหากิจกรรมที่สร้างสรรค์กว่านั้นโดยไม่ต้องบังคับให้ใครอับอาย

“แค่คิดว่าอยากแก้ จะรื้อแล้วให้ผมเสกขึ้นมามันทำไม่ได้หรอกนะ”   “ช้าที่พี่แล้วมาบีบเวลาผมตอนท้ายให้งานมันเสร็จ มันไม่ได้นะพี่”   “ก็พี่บรีฟไว้อย่างนี้ ทำไปจนเสร็จแล้วโละ บอกไม่ใช่ที่อยากได้ได้ไง”   เราเชื่อว่าใครที่ต้องทำงานกับคนหลายคน หรือทำงานที่ควบคุมให้จบในตัวไม่ได้ คงต้องเคยพูดประโยคด้านบนกันสักหนสองหนหรือมากกว่านั้น เผลอ ๆ ระหว่างพูดคงมีเงื้อหมัด พูดสบถระบายอารมณ์กันบ้าง การทำงานที่เฟืองทุกชิ้นของระบบไม่ได้ทำงานเต็มร้อยพร้อมกัน หรือต่อให้ทำงานได้เต็มที่สุดฝีตีนแต่ผลสุดท้ายก็ยังพังไม่เป็นท่าเพราะลูกค้าปฏิเสธด้วยเหตุผลว่า “เห็นภาพงานไม่ตรงกัน” ส่วนมากมักเกิดจากจุดอ่อนของกระบวนการทำงานแบบดั้งเดิมที่แต่ละงานทุกคนจะส่งต่องานกันแบบไม้ผลัดซึ่งคนในวงการ IT นิยามการทำงานแบบนี้ว่า Waterfall Waterfall คือระบบการทำงานแบบส่งต่อไม้ผลัด ลองคิดภาพตามว่าถ้าเราลงวิ่งผลัดในสนามที่ทีมเรามีสมาชิกวิ่งอยู่ 4 คน คนแรกออกวิ่งส่งต่อให้คนที่สอง คนแรกก็จะไม่รู้เรื่องของคนอื่นนอกจากคนที่สองที่ตัวเองต้องส่งไม้ให้ หรือถ้ามีปัญหาระหว่างทาง กว่าจะไปถึงคนที่ 4 ที่เป็นไม้สุดท้าย ทุกอย่างก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเพราะมันมาถึงจุดที่หวนกลับไปแก้ไม่ได้อีก สุดท้ายจึงต้องลงเอยด้วยการกลับไปนับหนึ่งอีกครั้ง ถ้านั่นเป็นวิถีการทำงานที่ผู้ชายอย่างเราทำอยู่ UNLOCKMEN อยากพาทุกคนไปรู้จักกับแนวทางการทำงานแบบใหม่ที่ช่วยแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้อย่าง “Agile” เทคนิกการทำงานที่ทำให้เราไหวตัวทันต่อทุกปัญหาและแก้ไขได้เสมอซึ่งเป็นกุญแจสำคัญที่บริษัทใหญ่ยักษ์แบบ Google หรือ Facebook ใช้งานจริง   AGILE คืออะไร คำว่า “Agile” มีต้นกำเนิดจากสายพัฒนาซอฟต์แวร์ ตั้งแต่ปี 2001 โดยเกิดขึ้นจากจุดประสงค์ที่กลุ่มคน

พอมาอยู่ในฐานะหัวหน้า หรือมีลูกน้องเป็นของตัวเองแล้ว เท่ากับว่าเรามีภาระ มีหน้าที่ ที่มันกดดันเรามากเพิ่มขึ้น หลายคนเจ๋งพอที่จะเป็นหัวหน้าในฝันที่ลูกน้องทุกคนอยากทำงานด้วย แต่บางคนยังไม่ใช่ แถมกลายเป็นฝันร้ายของลูกน้องอีกต่างหาก ไม่ว่าคุณจะเป็นแบบไหน ลองทำความรู้จักกับเทคนิคดี ๆ ที่ UNLOCKMEN อยากแนะนำให้หัวหน้าทั้งหลาย ได้ใจลูกน้อง แบบคนมีกึ๋นเขาทำกัน เลือกของให้ถูกคน หากเราเต็มใจที่จะหยิบยื่นวัตถุดิบ อุปกรณ์ดี ๆ ของเจ๋ง ๆ ให้กับลูกน้องของเรา อย่าลืมว่าแค่อุปกรณ์เจ๋ง ๆ มันยังไม่พอ ต้องเลือกให้มันเหมาะกับคน ๆ คนนั้นด้วย หมั่นถามความต้องการของพวกเขาอยู่เสมอว่าเขาขาดอะไรในการทำงาน หรือต้องการอะไรเพิ่มเติมที่จะช่วยให้ประสิทธิภาพในการทำงานออกมาดีขึ้น พวกเขาจะได้เป็นนักรบที่พร้อมไปด้วยอาวุธที่แต่ละคนถนัด  ทีนี้ออฟฟิศของเราจะไม่ใช่แค่ที่ทำงาน แต่มันจะเป็นพื้นที่ที่พวกเขารู้สึกสนุกที่จะทำในสิ่งที่เขาถนัด กับอุปกรณ์เจ๋ง ๆ ที่รอพวกเขาที่ออฟฟิศ สร้างโอกาสดี ๆ   ให้โอกาสพวกเขาได้พักยืดเส้นยืดสาย ให้เขาได้พักสายตา รีเฟรชตัวเองให้กลับมาสดใสอีกครั้ง หรือโมเมนต์อื่น ๆ ให้พวกเขากลับมามีกำลังใจอีกครั้ง อย่างในการประชุม ประเด็นไหนที่โดนปัดตกไป ลองให้โอกาสเขาได้เสนอประเด็นนั้นอีกครั้งแบบเต็มที่ ให้เขาเลิกกังวลกับเรื่องในอดีต และปัญหาที่ยังไม่เกิดขึ้นในอนาคต และเต็มที่กับเรื่องที่อยู่กับเขาในปัจจุบัน นั่นทำให้ออฟฟิศกลายเป็นสถานที่ที่มีโอกาสดี ๆ เกิดขึ้นเสมอ

โลกของการทำงานที่พวกเราต้องเจอคนร้อยพ่อพันแม่ คงต้องมีสักครั้งที่เราเจอกับ “บุคคลมลพิษ” อุดมเรื่องแย่ ทั้งความเห็นแก่ตัว โม้เก่ง หลงตัวเอง ใช้ทุกวิถีทางเหยียบหัวคนอื่นให้ตัวเองดูดี โกงแค่ไหนก็ชิลได้เหลือเชื่อ เรื่องผิดจรรยาบรรณมันก็ทำได้สบาย แต่ตลกร้ายคือเจ้านายชอบโปรโมตคนพวกนี้เสียเหลือเกิน เพื่อคลายความสงสัยว่าทำไมเจ้านายดันไร้วิจารณญาณมองไม่เห็นด้านลบเหล่านี้ วันนี้เราจึงล้วงคำตอบจากการวิจัยมาบอก รับรองเลยว่าคุณจะเข้าใจเรื่องนี้มากขึ้นอย่างแน่นอน ที่สำคัญยังได้วิธีเอาชนะ จนเจ้านายมองเห็นค่าของตัวเราด้วย   ไขความลับคนลบ ๆ ทำไมเจิดจ้าในสายตาเจ้านาย ผลวิจัยล่าสุดที่ตีพิมพ์ใน Personality and Individual Differences ที่ Klaus J Templer วิจัย ชี้ให้เห็นว่าทักษะด้านการเมืองมีอิทธิพลกับการเติบโตในหน้าที่การงาน ใครที่คิดภาพไม่ออกว่าทักษะพวกนี้มันหน้าตาเป็นอย่างไรก็ให้คิดถึงนักการเมืองสักคนเวลาทำงาน เขาจะมีคลังคำพูดจูงใจดี ๆ ขนมาใช้ มีความเป็นนักไกล่เกลี่ย ประนีประนอม และเก่งเรื่องแสดงความจริงใจในใบหน้าให้อีกฝ่ายเห็น ฟังดูทักษะการเมืองมันก็มีแต่ทักษะดี ๆ ใช่ไหมล่ะ? แต่เรื่องแปลกคือมันมักอยู่ในคนที่ไม่ดีซะงั้น ซึ่งเรื่องนี้เขาก็ไม่ได้พูดปรักปรำแบบส่ง ๆ แต่ใช้วิธีสุ่มสำรวจจากกลุ่มพนักงานจำนวน 110 คนให้ประเมินสกิลด้านการเมืองกันสักหน่อยว่าตัวเองมีมากน้อยแค่ไหน จากนั้นค่อยนำคนเหล่านี้ไปทำแบบสำรวจเช็กบุคลิกภาพจากหนังสือ H-factor of personality หนังสือที่ว่าด้วยหกมิติพื้นฐานของบุคลิกภาพมนุษย์ ใครที่ได้คะแนนสูงจัดว่าเป็นคนซื่อสัตย์อ่อนน้อม ส่วนคนไหนคะแนนปิ๋วค่อนไปทางต่ำก็แน่นอนว่าเป็นไปในทางตรงข้าม จากนั้นเอามาเทียบกันแล้วเอาไปสอบถามความเห็นจากหัวหน้าอีกที

นาฬิกาก็ทำหน้าที่ของมันตามเดิม แต่ทำไมเข็มนาฬิกาแต่ละวันกลับเดินไม่ตรงกับใจพวกเราเอาเสียเลย 8 ชั่วโมงของการทำงานจันทร์ถึงศุกร์ที่เราทุ่มเทให้มัน ชาว UNLOCKMEN คงต้องเคยเจอช่วงว่าง ๆ เพราะความ Productive ของตัวเองที่ทำงานเร็วจนไม่เหลืออะไรให้ทำ หรืองานที่เคยโดน Assign มาช่วงนี้มันหดหายไปจนทำให้รู้สึกเบื่อกับการนับถอยหลังให้ถึงเวลาเลิกงานใช่ไหม ? เพื่อให้เวลามันกลับไปไวตามใจเหมือนเดิม ลองมาหากิจกรรมยามว่างที่มีค่ามากกว่าการหายใจทิ้งหรือขยับดู Netflix ไปเรื่อย ๆ แบบที่ทำประจำดีกว่า เราอยากแนะนำ 5 วิธีนี้ให้ไปทำกันดู รับรองว่ากว่าจะรู้ตัวอีกทีพระอาทิตย์ก็เตรียมลับขอบฟ้าแล้ว แถมเป็นการใช้เวลาอย่างคุ้มค่าด้วย ปลุกพลังจากความชอบมาคิดโปรเจ็กต์ใหม่ โปรเจ็กต์เดิมเสร็จแล้ว โปรเจ็กต์ใหม่เกิดขึ้นได้เสมอ ดังนั้นจงใช้เวลาว่าง ๆ นี้ไล่กวดความคิดความชื่นชอบอีกด้านของคุณเสีย ถ้าชอบวาดรูปก็ลองจับปากกาขึ้นวาดดู หรือถ้าชอบมาร์เก็ตติ้งก็ตามข่าวที่มีอยู่เต็มโลกออนไลน์ในด้านนั้นเสีย ไม่แน่ว่าระหว่างการไล่ล่าความฝันมันอาจปลุกพลังมาสร้างไอเดียไว้ต่อยอดเป็นโปรเจ็กต์ใหม่ในออฟฟิศที่ทำให้ KPI ปลายปีล้นช่องออกมาได้ก็ได้ ที่สำคัญยังเป็นการคิดไอเดียใหม่ ๆ ที่จะขับเคลื่อนองค์กรไปข้างหน้าได้อีกด้วย   เปิด Podcast หรือฟังไฟล์ Audio ทั้งหลาย ถ้าวันนี้มีงาน Routine ง่าย ๆ มา แต่ไม่ต้องใช้สมาธิมากนักทำให้รู้สึกอยากฆ่าเวลา การฟังเสียงโดยไม่ต้องสนใจมองนาฬิกาข้างฝาหรือด้านล่างจอคอมฯ จะช่วยสร้างความบันเทิงให้เราลืมความเบื่อได้ เดี๋ยวนี้มี

ชีวิตที่ดีต้องมีแต่ความสุข คำพูดที่ถูกปลูกฝังมาจากหนังสือและแรงบันดาลใจจากกูรูหลากหลายอย่างหนัก ดูเผิน ๆ ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดี แต่ในชีวิตจริงคงเป็นไปได้ยากที่จะมีความสุขได้ตลอดเวลาขนาดนั้น วันนึงเราเกิดสงสัยในความจริงเรื่องนี้ว่า ยิ่งโดนปลูกฝังให้มีความสุขตลอดเวลา มันยิ่งรู้สึกเหนื่อยในการพยายามประคองรักษาระดับความสุขของตัวเอง เกิดเป็นปมเปรียบเทียบกับคนอื่นว่า คนอื่นเค้ามีความสุขกัน แล้วทำไมเราถึงต้องเศร้า ต้องอารมณ์ไม่ดี ทั้งที่สิ่งแวดล้อมรอบตัวนอกเหนือการควบคุมนั้น พร้อมที่จะทำให้เราเสียใจได้ตลอดเวลา เริ่มตั้งแต่การจราจร เพลงเศร้า ลูกค้าด่า เจ้านายคลั่ง ของหาย และอื่น ๆ อีกมากมาย “You should take the approach that you’re wrong, Your goal is to be less wrong”- Elon Musk สิ่งที่เราสนใจคือการได้อ่านบทสัมภาษณ์ของ Elon Musk ที่มีความสามารถในการเรียนรู้และพัฒนาเหนือกว่าคนอื่น ส่วนนึงมาจากความสามารถรับมือกับความผิดพลาด ตัวเค้าผ่านความผิดพลาดมาชนิดนับครั้งไม่ถ้วน ด้วยความชอบทดลองลงมือทำอะไรใหม่ ๆ ตลอดเวลา Musk มองว่าเป้าหมายของเค้าไม่ใช่การไม่ผิดพลาด แต่เป็นการเอาชนะความเสียใจจากความผิดพลาดนั้น และพยายามผิดพลาดให้น้อยลง จนกระทั่งไม่ผิดพลาดเลย การใช้ข้อดีจากความเสียใจในข้อผิดพลาดของ

แพสชั่น ความหลงใหล หรือความชื่นชอบต่อเรื่องใดเรื่องหนึ่งอย่างถึงแก่น กลายเป็นเหมือนสูตรสำเร็จของผู้คนยุคสมัยนี้ไปแล้ว ผู้ชายอย่างเรา ๆ ก็หนีไม่พ้น ไม่ว่าจะได้งานที่ไหน ใคร ๆ ก็พากันพูดถึง “แพสชั่นในการทำงาน” กันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็น “หาแพสชั่นในงานนี้ให้เจอสิ” , “ทำงานแบบมีแพสชั่นหน่อย”, “ถ้าไม่มีแพสชั่น ทำงานแค่ไหน ก็ไปไม่ถึงจุดพีคหรอกเว้ย!” และอีกสารพัดบทท่องจำที่เมื่อไหร่ใส่คำว่า “แพสชั่น” เข้ามาในบทสนทนา คำพูดนั้นจะกลายเป็นคำพูดปลุกใจโคตรศักดิ์สิทธิ์ที่่ล่อลวงผู้ชายอย่างเราให้ไฟลุก รีบตามหาแพสชั่นของชีวิตกันแบบสุดหล้าฟ้าเขียว แต่จะเกิดอะไรขึ้น ถ้า UNLOCKMEN อยากบอกว่า “แพสชั่นไม่ใช่ยาวิเศษของชีวิตและการทำงาน” และมันอาจมีผลเสียมากกว่าที่คิด ถ้าเราเอาชีวิตไปผูกติดกับคำ ๆ เดียวอย่าง “การหาแพสชั่นให้เจอ” การท่องคำว่าแพสชั่นซ้ำ ๆ เหมือนล้างสมองตัวเองอาจต้องถูกพักเอาไว้ก่อน เพราะงานวิจัยที่มีชื่อว่า Implicit Theories of Interest: Finding Your Passion or Developing It? ที่เขียนขึ้นโดยนักจิตวิทยาจาก Yale-NUS College แห่ง National University

ผู้ชายอย่างเรามักคิดว่าคนที่รู้สึกผูกพันกับองค์กรคือคนเก่ง คนกระตือรือร้น หรือคนที่ทำงานได้ดีมากๆ แต่กลายเป็นเรื่องช็อกระดับโลกเมื่องานสำรวจชิ้นหนึ่งออกมาบอกว่าคนที่ทำงานเก่งหรือทำงานแบบมีประสิทธิภาพกว่า 42% ไม่มีความรู้สึกสัมพันธ์หรือเป็นส่วนหนึ่งกับองค์กรเอาเสียเลย! (โดยเขาก็นิยามความสัมพันธ์กับองค์กรไว้ว่ารู้สึกพอใจกับองค์กร รู้สึกมีแรงบันดาลใจจะทำงาน) ในขณะที่คนที่ทำงานได้มีประสิทธิภาพน้อยกว่าจะรู้สึกมีความสุขกว่า มีแรงบันดาลใจกว่า (เพราะทำงานได้เรื่อย ๆ ไม่กดดัน) เฮ้ย มันเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง ? คนที่เก่ง ๆ ทำงานประสิทธิภาพสูง ๆ ก็ควรจะเต็มไปด้วยแรงบันดาลใจและมีความสุขกับงานสิ แต่ทำไมการเป็นคนทำงานเก่งจึงกลายเป็นความโศกเศร้าเจ็บปวดไปได้ ? ยิ่งทำงานเก่งยิ่งได้ทำงานที่แย่ที่สุด!? อย่าเพิ่งปฏิเสธข้อมูลนี้ แต่ลองสวมจิตวิญญาณบอสผู้กุมบังเหียนบริษัทข้ามชาติ ที่มีงานแต่ละชิ้นเป็นเดิมพันความเสียหายระดับหลายสิบล้าน แล้วบริษัทเราดันมีงานใหญ่ งานด่วนเข้ามาตอน 4 โมงเย็นวันศุกร์ แล้วต้องเสนอลูกค้าตอน 9 โมงเช้าวันจันทร์ งานนี้จะพลาดไม่ได้ เพราะการพลาดแค่ก้าวเดียวหมายถึงการเสียความน่าเชื่อถือครั้งใหญ่ ในฐานะบอส เราจะทำงานใหญ่ให้เสร็จด้วยตัวคนเดียวก็คงเป็นไปไม่ได้ และเมื่อเราต้องมองหาพนักงานในองค์กรสักคนที่จะเข้ามาช่วยรับมือโปรเจ็กต์ใหญ่ในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้ เราจะให้คนที่เพอร์ฟอร์แมนซ์การทำงานกลาง ๆ ช่วยเรา หรือจะให้คนที่เราเห็นว่าเพอร์ฟอร์แมนซ์ดีเกิน 90% มาช่วยเรา ? คงพอจะเห็นภาพแล้วใช่ไหมว่าบางครั้งการเป็นคนทำงานดี ทำงานเก่ง หรือทำงานเข้าตาบอสก็เจ็บปวดไม่เบา เพราะทุกครั้งที่มีงานด่วน งานเร่ง งานที่ต้องการการเสียสละมาก ๆ คนเก่งจะต้องรับหน้าที่นั้น จึงเป็นเหตุผลว่าคนทำงานดีต้องรับน้ำหนักความกดดันในงานแต่ละชิ้นมากกว่า