พูดถึงเรื่อง Mindset หลายคนอาจยังไม่เข้าใจความหมายที่ชัดเจน ว่าตกลงแล้ว Mindset คือนิสัยที่ติดตัวเรามาหรือเปล่า

บางครั้งภาพยนตร์ก็ทำให้เราตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างที่มองข้ามไปหรือไม่เคยจะคิดถึงมาก่อน อย่างเช่นภาพยนตร์เรื่อง Joker (2019) กับเรื่องราวของอาเธอร์ เฟล็ก ชายผู้เต็มไปด้วยความทุกข์และไม่สามารถควบคุมการหัวเราะของตัวเองได้ จุดสนใจของเรานอกเหนือจากการแสดงที่เด็ดขาดกับเสียงหัวเราะร่วนที่ตราตรึงของ Joaquin Phoenix คือโรคหยุดหัวเราะไม่ได้ของ Joker กระตุ้นให้เราอยากทำความรู้จักกับอาการดังกล่าวให้มากขึ้น UNLOCKMEN อยากพาทุกคนไปทำความรู้จักกับ Pseudobulbar affect (PBA) หรือเรียกง่าย ๆ ว่าอาการหยุดหัวเราะและหยุดร้องไห้ไม่ได้ว่ามันเกิดจากอะไร แล้วคนที่มีอาการดังกล่าวเขาต้องพบเจอกับอะไรบ้าง คนใกล้ชิดควรทำความเข้าใจและปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมกันได้อย่างไร   ควบคุมการหัวเราะไม่ได้ ไม่ได้แปลว่าต้องเป็นโรคซึมเศร้า Pseudobulbar affect (PBA) เป็นความผิดปกติของร่างกายที่ไม่สามารถควบคุมได้ดั่งใจ โดยสามารถแยกย่อยได้สามประเภทคือ กลุ่มคนที่ร้องไห้ไม่หยุด (Pathological crying) กลุ่มไม่สามารถควบคุมการหัวเราะของตัวเองได้ (Pathological laugher) และคนที่ไม่สามารถควบคุมได้ทั้งการหัวเราะและร้องไห้ (Pathological laugher and crying) ซึ่งกลุ่มที่เจอบ่อยสุดจากประวัติเข้ารับการรักษาคือกลุ่มที่หยุดร้องไห้ไม่ได้  เราจะต้องแยกให้ได้ก่อนว่ากลุ่มผู้มีอาการ PBA ทุกคนไม่ใช่ผู้ป่วยทางจิตหรือเป็นคนที่มีอาการโรคซึมเศร้า พวกเขาเพียงแค่ไม่สามารถควบคุมอาการหัวเราะและร้องไห้เท่านั้น เช่น คนไข้ไปหาหมอแล้วถูกถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง ?” ยังไม่ทันตอบแต่กลับร้องไห้โฮใส่หมอทั้งที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกสะเทือนใจกับคำถามเลย คนไข้บางคนบอกว่าตัวเองไม่ได้ร้องไห้เพราะรู้สึกเศร้าหรือหดหู่จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพียงแต่เขาไม่สามารถควบคุมการร้องไห้ได้เท่านั้น  กลุ่มคนที่มีความเสี่ยงว่ามีอาการ PBA

เราต่างก็หวาดกลัวการถูกปฏิเสธ เพราะการปฏิเสธหมายถึงการไม่ได้อย่างที่ใจหวัง การถูกมองว่าเราดีไม่พอ เราไม่เป็นที่ต้องการ หรือการที่เราไม่ถูกเลือก แต่วันนี้ UNLOCKMEN ขอนำเสนอเรื่องราวของ Jia Jiang ชายหนุ่มชาวจีนที่จะทำให้คุณมองเรื่องราวของการถูกปฏิเสธเปลี่ยนไปตลอดกาล ความกลัวที่จะถูกปฏิเสธต้นเหตุของความไม่กล้า Jia Jiang ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายอย่างเรา ๆ ที่มีไอดอลในดวงใจหนึ่งคนแล้วใฝ่ฝันว่าสักวันจะเป็นอย่างเขาคนนั้นให้ได้ ตอน Jia Jiang อายุ 14 เขาได้ฟัง Bill Gates พูด ทันทีที่ได้ฟังเขาก็รู้สึกฮึกเหิมมากและคิดว่าภายในอายุ 25 ปีเขาต้องมีบริษัทเป็นของตัวเองให้ได้และบริษัทนั้นต้องยิ่งใหญ่ ร่ำรวยมากพอที่จะซื้อบริษัทไมโครซอฟต์ของ Bill Gates ให้ได้เช่นกัน! แต่เวลาล่วงผ่านไปจนจะเข้าอายุ 30 เขาก็ยังไม่มีความกล้าหาญที่จะทำอะไรอย่างที่เขาตอนอายุ 14 พูดไว้แม้แต่น้อย เขารู้สึกท้อใจและนั่งทบทวนว่าอะไรกันแน่คือสาเหตุที่เขาไม่ประสบความสำเร็จ แล้วเขาก็พบว่ามันคือความกลัวที่จะถูกปฏิเสธนั่นเอง เราไม่กล้าออกไปพรีเซนต์งานเพราะกลัวจะถูกมองว่าทำได้ไม่ดี เราไม่กล้าเริ่มอะไรใหม่ ๆ เพราะกลัวจะผิดหวัง เราไม่กล้าลงมือทำอะไรที่ไม่เคยทำมาก่อนเพราะกลัวว่าจะถูกปฏิเสธให้พลาดไปจากความตั้งใจเดิมของเรา Rejection Therapy: เพราะเราต้องเผชิญหน้ากับการปฏิเสธ Jia Jiang ตัดสินใจแแล้วว่าเขาจะไม่ยอมให้ความกลัวมาทำให้เขาจมอยู่กับที่อีกต่อไปแล้ว เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อตามหาวิธีเอาชนะความกลัวการถูกปฏิเสธนี้จนกระทั่งเข้าไปเจอ Rejection Therapy เกมที่ถูกคิดค้นขึ้นโดย

ถ้าพูดถึงอาชีพนักแสดง คนส่วนใหญ่ที่มีหน้าที่เป็นผู้ชมมักมองข้ามถึงความยากก่อนจะมาเป็นภาพยนตร์หรือละครสนุก ๆ ให้เราได้รับชม เพราะภาพที่คนส่วนใหญ่เห็นคือนักแสดงที่มีคนคอยดูแลจัดการทุกอย่าง มีคนคอยกางร่มให้ มีคนแต่งหน้าให้ แถมยังเป็นอาชีพที่ใคร ๆ ก็มองว่าได้เงินง่าย หลาย ๆ สิ่งทำให้ภาพลักษณ์ของนักแสดงดูเป็นอาชีพที่ได้เงินง่ายแถมมีคนคอยเอาใจอยู่เสมอ แต่น้อยคนนักที่จะเห็นถึงความยากลำบากที่นักแสดงก็ต้องพบเจอด้วยเช่นกัน ในวันนี้ UNLOCKMEN มีโอกาสได้พูดคุยกับนักแสดงมากความสามารถอย่างมาริโอ้ เมาเร่อ ที่ทำให้เราได้รู้ว่าภายใต้อารมณ์ขันมากด้วยเสน่ห์ของเขาเต็มไปด้วยมุ่งมั่นทุ่มเททั้งการทำงานและสิ่งที่รักไปพร้อมกัน   ความจริงจังในการทำงานที่คนส่วนใหญ่มักมองไม่เห็น จุดเริ่มต้นในวงการบันเทิงของ มาริโอ้ เมาเร่อ มันเริ่มมาจากตรงไหน ? เริ่มมาจากตอนเด็ก ๆ ผมออกมาช่วยงานที่บ้านครับ บ้านของผมสมัยก่อนทำปั๊มน้ำมันผมก็เลยเป็นเด็กปั๊ม เติมน้ำมันอยู่แล้วก็มีแมวมองมาเห็นผม แต่ก่อนที่แมวมองจะเจอผมก็เคยไปแคสงานหลายที่นะครับแต่ว่าไม่ได้เลยเพราะผมขี้อาย สุดท้ายไปแคสหนังเรื่องแรกชื่อว่า ‘รักแห่งสยาม’ ที่ทำให้คนรู้จักโอ้ขึ้นมา การเข้าสู่วงการบันเทิงเป็นความฝันวัยเด็กของมาริโอ้รึเปล่า ? ไม่ได้เป็นครับ เพราะตอนเด็ก ๆ ไม่ได้คิดถึงเรื่องเข้าวงการเลย จริง ๆ แล้วผมอยากเป็นนักธุรกิจเพราะเห็นคุณพ่อทำธุรกิจแล้วเท่ แล้วผมก็รู้ว่าจริง ๆ แล้วการทำธุรกิจไม่ใช่แค่นั่งเท่ ๆ อยู่ติดโต๊ะ แต่เราต้องจัดการอะไรหลายอย่าง พอเห็นพ่อแม่ทำก็เลยรู้สึกว่าอยากทำบ้าง แต่ด้วยจังหวะชีวิตทำให้เราได้ไปแคสติ้งภาพยนตร์ ตอนนั้นผมไม่ได้มองเรื่องการแสดงเลย คิดแค่ว่าจะเอาเงินไปซื้อสเกตบอร์ดเล่น  ทุกเส้นทางของชีวิตต่างต้องเจอกับอุปสรรคและเรื่องราวที่ยากลำบาก

“ผมไม่ใช่คนตลก” อาจมีใครหลายคนออกตัวแบบนั้น อาจมีใครหลายคนที่บอกกับคนอื่น ๆ ว่าเรื่องมุกขำขัน เสียงหัวเราะ ความตลกและการเสียดสีเป็นเรื่องที่เขาไม่ถนัดเอาเสียเลย แต่ถ้า “ผมไม่ใช่คนตลก” คือประโยคที่ออกมาจากปาก น้าเน็ก-เกตุเสพย์สวัสดิ์ ปาลกะวงศ์ ณ อยุธยา  พิธีกรมืออาชีพที่ใคร ๆ ก็ลงความเห็นว่าตลกหาตัวจับยาก เราคงส่ายหัวไม่เชื่ออยู่ในใจ แต่น้าเน็กบอกกับเราแบบนั้นจริง ๆ และเราก็ตกตะลึงเป็นครั้งที่หนึ่ง ก่อนจะตกตะลึงเป็นครั้งที่สองเมื่อน้าเน็กบอกว่าแม้เขาจะไม่ใช่คนตลก แต่สำหรับเขาความตลก อารมณ์ขันและเสียงหัวเราะเป็นเครื่องมือที่ขับเคลื่อนชีวิตเขาไปสู่ความสำเร็จ สำหรับเขาความตลกจึงไม่ต่างจากปรัชญาและศาสตร์ล้ำลึกที่เขาตั้งใจเรียนรู้อย่างมุ่งมั่นและหนักหน่วงเพื่อทำให้ตัวเองแตกต่างและโดดเด่นออกมาในโลกและสมรภูมิการงานที่เชือดเฉือนกันอย่างดุเดือด เฮ้ย ถามจริง ความตลกนี่ต้องเรียนรู้กันขนาดนั้นเลยเหรอวะ? เราแอบอุทานในใจเพื่อไม่ให้น้าได้ยิน แต่เมื่อเขาบอกเราอย่างหนักแน่นว่าปรัชญาการทำงานอย่างหนึ่งของเขาคือการคิดอยู่ตลอดเวลาว่า “มันจะต่างออกไปในความเหมือนเดิมได้ยังไง?” เราก็เชื่อหมดใจว่าคนอย่าง น้าเน็ก-เกตุเสพย์สวัสดิ์ ปาลกะวงศ์ ณ อยุธยา พร้อมควานหา เสาะแสวงเพื่อตามหาหนทางที่ดีขึ้น แตกต่างขึ้น ไม่เว้นแม้แต่ความตลกและเสียงหัวเราะที่แม้เขาจะไม่ใช่คนตลกโดยธรรมชาติ แต่ก็เรียนรู้มันในฐานะศาสตร์หนึ่งอย่างรอบด้านจนใช้ความตลกเป็นเครื่องมือได้อย่างมืออาชีพ จากโทรทัศน์สู่ออนไลน์ เพราะไม่ใช่คนตลกจึงหาหนทางใหม่ได้เสมอ เราเชื่อว่าใครหลายคนผูกภาพจำว่าน้าเน็กต้องมาพร้อมความตลก ดุเดือด จนเคยมีคำนิยามพิธีกรฝีปากคมผู้นี้ว่า “โลดโผน หัวสี ปราดเปรียว เกรี้ยวกราด” จากภาพลักษณ์วันวานในจอแก้วสู่รายการในโลกออนไลน์อย่าง อย่าหาว่าน้าสอน และ หงี่-เหลา-เป่า-ติ้ว ที่มีคนดูเป็นแสน ๆ

“ชีวิตคืออะไร?” เราเชื่อว่าถ้าถามคำถามนี้กับคนร้อยคนอาจได้คำตอบร้อยแบบ ชีวิตอาจเป็นการผจญภัย ชีวิตอาจเป็นการได้ทำเพื่อคนที่เรารัก หรือชีวิตอาจเป็นความทุกข์ ในแต่ละครั้งที่เราถามหาความหมายหรือคำนิยามของชีวิตจากผู้คน เรามักได้คำตอบที่ทำให้เราต้องครุ่นคิดหรือถึงขั้นพลิกมุมมองต่อชีวิตตัวเองไปเลย วันนี้ UNLOCKMEN อยากพามาสัมผัสอีกความหมายของชีวิต ชีวิตในฐานะเรื่องเล่าและต้องเป็นเรื่องเล่าที่เราเชื่อ รับรองว่ามันจะเปลี่ยนมุมมองคุณไปตลอดกาล พลังของเรื่องเล่าที่เราบอกตัวเอง นอกจากคำถามที่ว่า “ชีวิตคืออะไร?” แล้ว เราอยากถามคุณต่อว่า “หน้าที่ของภารโรงคืออะไร?” คุณอาจตอบว่าทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมของตึก คุณอาจตอบว่าเก็บกวาดเช็ดล้างเมื่อมีคนทำอะไรหกเลอะเทอะ หรือคุณอาจตอบว่าคอยเปิดปิดประตูขององค์กรนั้น ๆ ตามเวลาที่ได้รับคำสั่ง นี่คือนิยามหรือเรื่องที่เราเล่าเพื่อบรรยายหน้าที่ของภารโรงคนหนึ่ง แต่พลังของเรื่องเล่าที่ภารโรงคนหนึ่งเชื่อว่าตัวเองทำกลับมีความหมายมากกว่านั้น ย้อนกลับไปในช่วงที่มวลมนุษยชาติกำลังมุ่งมั่นกับภารกิจส่งมนุษย์ไปพิชิตดวงจันทร์ มีเรื่องเล่าว่าประธานาธิบดีผู้ทรงอิทธิพลเดินทางไปตรวจเยี่ยมสถานีอวกาศเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของภารกิจยิ่งใหญ่ เขาเดินไปตามโถงทางเดินและแวะพูดคุยกับเจ้าหน้าที่บ้าง จนกระทั่งเจอภารโรงที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำอะไรบางอย่าง ประธานาธิบดีจึงหยุดเพื่อทักทายภารโรงคนนั้น “คุณกำลังทำอะไรอยู่?” ก่อนที่ภารโรงประจำสถานีอวกาศจะสบตาประธานาธิบดี และตอบออกมาอย่างภาคภูมิใจว่า “ผมกำลังเป็นส่วนหนึ่งของการช่วยมนุษย์ไปพิชิตดวงจันทร์อยู่ครับ” กวนตีนจัง! ตอบไม่เห็นตรงคำถามเลย ใครหลายคนอาจคิดแบบนี้ แต่ประธานาธิบดีกลับไม่ได้คิดแบบนั้นและคิดว่าทัศนคติและสิ่งที่ภารโรงคนนี้เชื่อนี่แหละที่ทำให้ภารโรงเห็นความสำคัญของสิ่งที่ตัวเองทำ ไม่ทิ้งทุกรายละเอียด เพราะการทำความสะอาดของเขา ไม่ใช่แค่เพื่อทำความสะอาด แต่เขาทำความสะอาดอยู่ในสถานีอวกาศที่ทุกคนกำลังมุ่งมั่นพิชิตดวงจันทร์กันอยู่และเขาอยากเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ภารกิจนี้สมบูรณ์แบบ นักวิทยาศาสตร์ที่สวนมาจะไม่ต้องลื่นล้มถ้ามีใครทำของเหลวอะไรหก นักบินอวกาศได้มีสุขภาพจิตที่ดีจากการใช้ห้องน้ำที่สะอาดเอี่ยมอ่อง สิ่งเหล่านี้คือพลังของเรื่องเล่าที่ภารโรงคนนี้เชื่อ ในขณะที่ตัวประธานาธิบดีเองก็มองเห็นค่าของทุกรายละเอียดของคนตัวเล็ก ๆ ในภารกิจยิ่งใหญ่นี้ยิ่งขึ้นจากเรื่องเล่าของภารโรง คนอื่นบอกว่าเราเป็นอะไร ไม่สำคัญเท่าเราเชื่อว่าเราเป็นอะไร ชีวิตของเราจึงอาจมีนิยามสารพัดที่มาจากคนอื่น เราอาจเป็นพนักงานเงินเดือนตัวเล็ก ๆ ในสายตาหัวหน้า เราอาจเป็นลูกชายตัวน้อยของแม่อยู่เสมอ

มนุษย์กบ หน่วยทำลายใต้น้ำจู่โจม หน่วยปฏิบัติการสงครามพิเศษทางเรือ หรือที่เรารู้จักกันในชื่อ ‘หน่วยซีล (SEAL)’ เป็นกลุ่มทหารของกองทัพเรือที่ได้รับการฝึกฝนเข้มงวดที่สุดในบรรดาหน่วยรบพิเศษจากทุกเหล่าทัพ พวกเขาถูกกดดันทั้งทางร่างกายและจิตใจ ผ่านการเคี่ยวกรำอย่างเข้มข้นเพื่อให้ทหารฝีมือดี ผู้สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้ทั้งในทะเล กลางอากาศ และภาคพื้นดินตามชื่อหน่วย SEAL (SEA-AIR-LAND) หน่วย SEAL ต้องผ่านการฝึกมหาโหดเพื่อทดสอบขีดจำกัดของร่างกาย และต้องเอาตัวรอดในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงท่ามกลางความกดดันที่ถาโถม แม้การฝึกฝนที่หนักหน่วงอาจทำให้หนุ่ม ๆ หลายคนคิดว่าหน่วย SEAL จำเป็นต้องมีสมรรถภาพร่างกายในระดับสูง แต่มากกว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพ สิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันคือความแข็งแรงทนทานของสภาพจิตใจ วันนี้ UNLOCKMEN เลยจะพาหนุ่ม ๆ ไปเรียนรู้ 4 เคล็ดลับทางจิตวิทยาที่ช่วยให้หน่วย SEAL บรรลุภารกิจและมีชีวิตรอดท่ามกลางความกดดันและอันตรายที่จู่โจมอย่างรวดเร็วจนพวกเขาแทบตั้งรับไม่ทัน ตั้งเป้าหมาย การกำหนดเป้าหมายที่แน่ชัดและเรียงลำดับเป้าหมายอย่างเป็นระบบ ช่วยให้หน่วย SEAL บรรลุภารกิจได้อย่างมีประสิทธิภาพ อดีตหน่วย SEAL นายหนึ่งกล่าวว่านี่เป็นเทคนิคที่เขาใช้ขณะทำการฝึกรบ และมันช่วยให้เขาสามารถจัดการกับเป้าหมายที่ยุ่งยากและความกดดันได้โดยง่าย เขาจะจำแนกแยกย่อยเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ให้กลายเป็นเป้าหมายขนาดย่อม แล้วค่อย ๆ ไล่จัดการเป้าหมายเล็ก ๆ พร้อมใช้ประโยชน์จากความสำเร็จของเป้าหมายขนาดเล็ก เพื่อเพิ่มความมั่นใจและประสิทธิภาพในการทะลุทะลวงเป้าหมายยิ่งใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า ฝึกฝนสภาพจิตใจ การฝึกสภาพจิตใจอาจเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าการสร้างภาพข้อมูล (Visualization) เป็นการทำบางอย่างซ้ำไปซ้ำจนมันกลายเป็นเรื่องธรรมชาติ ซึ่งหน่วย

‘โจ้ อภิสิทธิ์ โอภาสเอี่ยมลิขิต’ หลายคนอาจจะไม่คุ้นเคยกับชื่อนามสกุลนี้ เพราะฟังแล้วคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นชื่อของดาราหรือนักการเมืองคนไหน แต่ถ้าหากเอ่ยชื่อ ‘Joey Boy’ (โจอี้ บอย) ขึ้นมาเมื่อไหร่ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร อายุเท่าไหร่ อยู่ส่วนไหนในประเทศ เราเชื่อว่าคุณจะต้องร้องอ๋ออย่างแน่นอน บทเพลงของเขาคือยาปลุกความสนุกที่อยู่คู่คนไทยมาอย่างช้านาน ตลอด 25 ปี ที่เหยียบย่างเข้ามาในวงการ โจอี้ บอยเป็นทั้งนักร้อง นักแสดง โค้ช กรรมการรายการประกวดร้องเพลง นักกีฬายิงธนู หรือแม้กระทั่งนักกีฬาทีมชาติพารามอเตอร์ก็เป็นมาแล้ว เขาคือชายที่ผ่านมาหมดทุกเวที ไม่แปลกที่หลายคนจะยกย่องให้เขาเป็นมากกว่าแค่ศิลปิน แต่เป็นถึง ‘เอนเตอร์เทนเนอร์’ ระดับพระกาฬ ที่ยากจะมีใครเทียบเท่า และวันนี้ UNLOCKMEN จะมานั่งคุยสบายกับเซียนเวทีผู้นี้ ที่บอกกับทางทีมเราว่า “วันนี้ไม่ได้มาในร่างโจอี้ บอยนะ แต่มาในร่างพี่โจ้” จำเวทีแรกของตัวเองได้ไหม จริง แล้ว ออดิชันแรกของผมคือการเปิดหมวกครับ ตอนนั้นผมยังไม่ได้เป็นโจอี้ บอยเลย แค่เข้าไปคุยกับพี่ ๆ ที่เบเกอรี่มิวสิคว่าผมอยากเป็นนักร้อง อยากทำอัลบั้ม เขาก็ให้ทำแบบนี้ คือเอาเครื่องเสียงไปตั้งอยู่หน้าร้าน ‘เปี๊ยก ดีเจสยาม’ ร้องเพลงอย่างไรก็ได้ให้คนเข้ามาดู

UNLOCKMEN เชื่อว่าผู้ชายทุกคนเวลาไปออกเดตกับหวานใจมักจะต้องถูกวานให้ถ่ายรูปสวย ๆ ให้เธออยู่เสมอ และบางคนก็ต้องปวดหัวทุกครั้งเพราะถ่ายรูปออกมาได้ไม่ถูกใจคุณเธอ แต่ถ้าตอบไปว่า “ก็ผมไม่ใช่ช่างภาพ” อาจทำให้ต้องเถียงกันอีกยาว เราเข้าใจปัญหาสุดคลาสสิกที่ผู้ชายพบเจออยู่เสมอ เพราะเราทุกคนไม่ได้ถนัดเรื่องการถ่ายภาพหรือจัดแจงท่าทางโพสให้ใคร จึงทำให้ UNLOCKMEN เกิดไอเดียแนะนำการถ่ายภาพเลี่ยงดราม่าจากแฟนสาวมาให้หนุ่ม ๆ ทุกท่านได้ดูเอาไว้เป็นแนวทาง   ว่าด้วยกฎการถ่ายรูปให้สูงเพรียว เวลาออกไปเดินเที่ยวแล้วถูกสาวขอร้องให้ถ่ายรูปให้หน่อย ยอมรับเถอะครับว่าบางคนหยิบกล้องหรือโทรศัพท์มากดถ่ายรัว ๆ ให้มันจบไป และผลที่ได้ก็คือภาพสั่น ภาพเบลอเห็นแล้วชวนหงุดหงิด บางครั้งอาจลุกลามไปถึงปัญหาใหญ่อย่างถ่ายออกมาแล้วดูตัวเตี้ย ไม่ว่าการถ่ายรูปสาวออกมาตัวเตี้ยมันอาจจะเป็นปัญหาของรูปร่างหญิงสาวหรือเป็นเพราะเราที่ไม่ได้ใส่ใจจะถ่ายรูปตั้งแต่แรก ผลสุดท้ายคนที่โดนโกรธโดนงอนก็คงไม่พ้นเราอยู่ดี     การแก้ปัญหาง่าย ๆ เวลาถ่ายรูปออกมาเตี้ยอย่างแรกคือแก้ที่ตัวนางแบบก่อน เพราะบางครั้งการโพสท่าแบบผิด ๆ ของเธอคือสาเหตุหลักที่ทำให้ดูตัวเตี้ย ดังนั้นก่อนจะถ่ายรูปให้เราดูว่าแฟนสาวยืนอย่างไรและจัดท่าทางของเธอให้ดีขึ้น อย่าให้เธอยืนตรงเหมือนเคารพธงชาติ จากนั้นบอกให้ยืนพอยต์ขาข้างหนึ่งออกมาข้างหน้า เพียงเท่านี้ก็จะทำให้ภาพของเธอมีขายาวเรียวได้แล้ว ความสูงระหว่างผู้ถ่ายภาพและแฟนสาวก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม สำหรับผู้ชายที่ตัวสูงกว่าผู้หญิงมาก ๆ ให้ยกกล้องไว้ระดับคางหรืออก จากนั้นเสยกล้องขึ้นนิดหนึ่ง แต่ให้ระวังการอย่าเสยเยอะเพราะไม่อย่างนั้นรูปร่างเพรียวบางกลายเป็นอ้วนได้ง่าย ๆ และอย่ากดกล้องลงเด็ดขาดเพราะภาพที่ได้จากการปักเลนส์กล้องทิ่มลงพื้นทำให้คนในภาพดูเตี้ยได้อย่างไม่น่าให้อภัย หลังจากนั้นเพียงแค่กะระยะของภาพให้ดีด้วยการเหลือพื้นที่ว่างด้านบน ส่วนด้านล่างห้ามตัดรองเท้าออกเพราะจะทำให้เธอดูเตี้ยทันที เพราะการเหลือพื้นที่ด้านบนและเก็บปลายเท้าของนางแบบจะทำให้ภาพสมดุลและแฟนสาวของเราก็จะได้รูปถ่ายสูงเพรียวไปลงโซเชียลได้สมใจ   ถ่ายรูปสาวให้ผอมทำได้ง่ายกว่าที่คิด  มาถึงหัวข้อนี้หนุ่ม ๆ บางคนอาจรู้สึกไม่เห็นด้วย เพราะหากแฟนของเราหรือสาวที่ขอให้ถ่ายรูปเป็นสาวร่างอวบมีน้ำมีนวล

ช่วงที่ลิโด้ปิด เราเห็นพลังความโหยหาของผู้คนที่มีต่อโรงหนังตำนานอายุ 51 ปีท่วมท้นทุกช่องทาง ก่อนที่วันนี้จะกลับมาปรับปรุงเปิดใหม่อย่างอลังการด้วยชื่อ “ลิโด้ Connect” แต่ไม่ใช่แค่ลิโด้และสกาล่าเท่านั้นที่เราผูกพัน มานึกดูดี ๆ “โรงหนังควบ” หรือโรงหนังชั้นสอง ฉายหนัง 2 เรื่องควบวนต่อกันก็เป็นหนึ่งในความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิตของเรา วันนี้เราเลยถือโอกาสไปรียูเนียน ตีตั๋วเข้าโรงหนังควบที่อยู่ใกล้เราที่สุดอย่าง “ไชน่าทาวน์รามา” ถนนเยาวราชแทน “เฮ้ย! เคยไปโรงหนังควบที่เยาวราชไหม ไปกันไหม?” “เยาวราชมีโรงหนังด้วยเหรอ?” “เออ มี อยู่ตรงที่มีร้านขายกวยจั๊บอ้วนโภชนา” “แล้วมันยังเปิดอยู่อีกเหรอ” “เปิดดิ ไปดูกัน” เป็นการชวนดูหนังง่าย ๆ ที่ตัดสินใจแล้วไปเลยทันที ตั้งใจว่าจะนั่งดูหนังแบบวัดดวง เพราะเราไม่รู้โปรแกรมล่วงหน้าที่จะฉายเหมือนโรงอื่นที่สามารถเช็กรอบได้ และไม่เคยเข้าโรงหนังควบที่นี่มาก่อน แต่คิดเอาไว้ว่า ได้ดู 2 เรื่องก็ถือว่าอยู่ตัวแล้ว คุ้มค่าตั๋ว ถ้าไปพูดกับเด็ก Gen ใหม่ ๆ โรงหนังชั้นสองหรือโรงหนังควบที่พวกเขาสัมผัสคงมีแต่ภาพเก่าซอมซ่อ ดูสกปรกในสายตา หรือโรงแรมราคาถูกสำหรับมั่วสุม แต่สำหรับเราที่ครั้งหนึ่งเคยมีโอกาสเข้าไป จำได้ดีว่าโรงหนังเหล่านี้ก็เป็นโรงหนังชั้นหนึ่งดี ๆ มาก่อน เป็นแหล่งบันเทิงที่คนตั้งแต่ยุค 90 ขึ้นไปน่าเคยเข้าไปใช้บริการกันทั้งนั้น จนกระทั่งระบบมัลติเพล็กซ์ เสียง