เคยเหงาจนลองคิดว่าจะจ้างคนแปลกหน้าให้มานั่งเฉยๆ อยู่ข้างๆ บ้างไหม? ถ้าไม่ แสดงว่าคุณอาจยังรู้สึกสบายใจกับการแบ่งปันเรื่องราวกับครอบครัว เพื่อนฝูง หรือคนรัก แต่มีชาวญี่ปุ่นจำนวนไม่น้อยที่รู้สึกไม่สบายใจจะเล่าบางเรื่องให้คนรู้จักฟัง ‘ธุรกิจเช่าคน’ ที่คิดว่าไม่ทำได้จึงได้รับความนิยมมากในแดนอาทิตย์อุทัย โมริโมโตะ โชจิ (Morimoto Shoji) ชายหนุ่มธรรมดาที่มีอะไรไม่แปลกแตกต่างไปจากชาวโตเกียวคนอื่น ทว่าตอนนี้กลายเป็นคนที่มีเรื่องเล่าไม่ธรรมดาเสียอย่างนั้น ชายวัย 37 ปี จบการศึกษาด้านฟิสิกส์ในระดับปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยโอซาก้า ทำงานด้านสื่อสารมวลชน และเคยเป็นบรรณาธิการให้กับสำนักพิมพ์หนังสือเกี่ยวกับการเรียนการสอน โปรไฟล์ชีวิตของโชจิถือว่าอยู่ในระดับดีเยี่ยม ที่ลองถามเพื่อนเขาคนไหนก็คงไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะเบนเข็มมาไกลได้ถึงขนาดนี้ หลังเริ่มต้นชีวิตวัยทำงานได้ไม่นาน โชจิเกิดความรู้สึกเบื่อกับความจำเจของการทำงานเดิม ๆ อยากมีเวลาว่างให้พักหายใจมากขึ้น อยากลองทำอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน เขานั่งใคร่ครวญแล้วพบว่าตัวเองไม่ได้มีความสามารถพิเศษที่โดดเด่นหรือเก่งมากกว่าใครเลย แต่เรียนจบปริญญาโทเพราะสังคมที่เขาอยู่พากันเรียนต่อ เขาจึงเรียนต่อเหมือนกับเพื่อนในวงสังคม พานคิดว่าตัวเองไม่เหมาะกับอะไรสักอย่าง และสิ่งที่ใช่ที่สุดอาจหมายถึงการอยู่เฉย ๆ ก็ได้นั่งครุ่นคิดกับตัวเองอยู่พักใหญ่ว่างานแบบไหนที่จะตอบทุกโจทย์ที่ตั้งไว้ สุดท้ายโชจิลองโพสต์ข้อความลงโซเชียลมีเดียเมื่อเดือนมิถุนายน 2018 เสนอใครก็ตามที่เลื่อนฟีดมาเห็นว่าสามารถจ้างเขาให้อยู่เฉย ๆ เป็นเพื่อนได้ สำหรับใครที่เหงาหรือต้องการใครสักคนให้จ้างเขาได้เลย ใครจะคิดว่าการโพสต์ข้อความแบบไม่จริงจังนักทำนองจ้างผมทำงานได้ จ้างผมอยู่เป็นเพื่อนได้ หรือจ้างเราไว้รับฟังเรื่องปวดหัวของคุณสิ จะมีคนให้ความสนใจมากกว่าที่คิด รายการคำสั่งที่เขาได้รับมีทั้งนัดเจอเพื่อพูดคุย (หรือถ้าพูดกันตรง ๆ คือจ้างให้ไปนั่งฟังคนอื่นระบายปัญหาชีวิต) จ้างไปกินข้าวกลางวันเป็นเพื่อน จ้างไปนั่งดื่มเบียร์เย็น ๆ แก้วโต หรือจิบสาเกเคล้าเนื้อย่างในร้าน

หนึ่งในการโจรกรรมเหนือเวหาระดับตำนานจากยุค 70 ที่ผ่านกาลเวลายาวนานกว่าสองทศวรรษ แต่ยังคงถูกพูดเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน ในฐานะคดีลึกลับของชายที่ใช้นามแฝง “D. B. Cooper” ก่อเหตุจี้เครื่องบินเรียกเงินค่าไถ่จำนวนมหาศาล และหนีหายไปอย่างไร้ร่องรอยจน FBI ไม่สามารถไขคดีได้จนถึงปัจจุบัน ย้อนกลับไปในช่วงบ่ายของวันที่ 24 พฤศจิกายน ค.ศ. 1971 มีชายผิวขาววัยกลางคน บุคลิกสุขุมเงียบขรึม ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ผูกเนคไทสีดำ และสวมเสื้อสูทสีดำเหมือนนักธุรกิจ เขาเดินตรงมาที่เคาน์เตอร์ของสายการบินนอร์ธเวสต์ แอร์ไลน์ (Northwest Airlines) เขาใช้เงินสดซื้อตั๋วเที่ยวบิน 305 ที่มุ่งหน้าไปยังซีแอตเทิล เมืองท่าชายฝั่งในรัฐวอชิงตัน ภายใต้นามแฝง แดน คูเปอร์ (Dan Cooper) เครื่องบินลำดังกล่าวคือเครื่องโบอิ้ง 727 เขาเลือกนั่งในตำแหน่ง 18C ที่ด้านหลังสุดของห้องโดยสาร เขาได้สั่งเบอร์เบินกับโซดามานั่งจิบแบบสบายอารมณ์ และในเวลา 14:50 น. เที่ยวบิน 305 ได้ออกบินตามกำหนดเวลา และเพียงแค่ 10 นาทีต่อมา คูเปอร์ได้ยื่นกระดาษโน้ตให้แอร์โฮสเตสที่นั่งใกล้เขามากที่สุด ฟลอเรนซ์ แชฟฟ์เนอร์ (Florence Schaffner)

เพื่อน ๆ ชาว UNLOCKMEN หลายต่อหลายนคงเคยได้ยินคำว่า “Rock Never Dies” เพื่อเปรียบเปรยถึงการอยู่ยงคงกระพันของดนตรีแนวนี้ ที่ดำรงคงอยู่มานานกว่า 50 ปีแล้ว และแตกกิ่งก้านสาขาไปจนมีแนวทางยิบย่อยจวนจนปัจจุบัน แต่เวลาผ่านไปดูเหมือนคำๆนี้จะค่อยๆคลายมนต์ขลังอย่างเหลือเชื่อ จนคำว่า “Rock is Dead” ดูจะมีเป็นความจริงมากกว่าเสียด้วยซ้ำ ซึ่งคนที่มายืนยันทฤษฎีก็ไม่ใช่ที่ไหน คือป๊ะป๋าแห่งวงการร็อคที่อยู่มาอย่างยาวนานอย่างลุง Gene Simmons มือเบสแห่งวงร็อคในตำนานอย่าง Kiss ที่มาให้สัมภาษณ์ถึงประเด็นนี้มาหลายต่อหลายครั้ง ครั้งแรกที่ Gene พูดถึงกรณีของการล่มสลายของดนตรีร็อคเกิดขึ้นในปี 2014 ที่เขาได้ให้สัมภาษณ์กับลูกชายของเขา Nick Simmons กับนิตยสาร Esquire ว่า “ค่ายเพลงเริ่มไม่มาเหลียวแลวงร็อคแล้ว พวกเขาไปโอ๋ศิลปินแนวอื่นกันหมด” ครั้งต่อมา Gene ก็ย้ำอีกครั้งในการสัมภาษณ์ให้กับ Gulf News ว่า “หมดเวลาของการสร้างภาพลักษณ์อันยิ่งใหญ่ของเหล่าร็อคสตาร์แล้ว!!! และครั้งล่าสุด ก็เกิดขึ้นมาหมาดๆ เมื่อ Gene ได้ไปให้สัมภาษณ์กับสถานีวิทยุ Q104.3 Radio Station ที่จัดรายการโดย Jonathan

นับเป็นความตื่นตาตื่นใจและปลุกความรู้สึกตื่นเต้นได้อย่างทรงพลังสำหรับตัวอย่าง Godzilla VS. Kong ที่ค่ายหนังต่างหมายมั่นปั้นโปรเจกต์นี้ให้เป็นการเปิดศักราชในการดูหนังในโรงใหญ่อย่างเป็นทางการ หลังจากที่วงการหนังซบเซาจากวิกฤตโคโรนาไวรัสจนโรงหนังแทบจะกลายเป็นป่าช้าให้กลับมาคึกคักกันอีกครั้ง แต่การโคจรมาพบกันของ 2 ยักษ์ใหญ่แห่งโลกภาพยนตร์ ก็นับเป็นการผ่าทางตันของทางผู้สร้างที่ต้องการจะขยายจักรวาลของหนังให้กว้างใหญ่ไพศาลมากยิ่งขึ้น ซึ่งเราเรียกหนังแนวนี้ว่า Crossover Film และนี่คือ หนังใหญ่ชนยักษ์ในหลายรูปแบบที่เป็นการวอร์มก่อนรับชม Godzilla VS. Kong ที่สามารถหาชมได้จากสตริมมิ่งทั่วไป   Freddy vs. Jason เริ่มต้นด้วยหนังฆาตกรโรคจิต 2 รุ่น ที่เป็นหนังคัลท์ระดับคลาสสิคที่สุดท้ายก็ได้โคจรมาพบกันเพื่อมอบประสบการณ์ระทึกขวัญที่สะใจคอหนังเลือดสาดได้เฮ มุมแดง : Jason Voorhees เป็นต้นฉบับของนักฆ่าในแคมป์ที่เลือกเอาวันศุกร์ 13 เป็นวันกระหายเลือด ไอ้หน้ากากฮ๊อกกี้ Jason ที่สร้างความสยองมาแล้วจากหนัง Friday the 13th ที่ไล่ล่าฆ่าไม่เลี้ยงมาตั้งแต่ยุค 80s โดยปรากฏตัวครั้งแรกในหนัง Friday the 13th Part III (1982) และมีภาคต่อตามมาอีกหลายต่อหลายภาค มุมน้ำเงิน : Freddy Krueger นักล่าฝัน

ในจักรวาลที่เต็มไปด้วยดวงดาวมากมาย มนุษย์โลกเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตตัวกระจ้อย และเต็มไปด้วยความอยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่นอกโลกของตัวเอง ในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่าน เราไม่เคยหยุดนิ่งที่จะหาคำตอบเกี่ยวกับดวงดาวเลย เห็นได้ว่า องค์กรด้านอวกาศพยายามสำรวจดาวเพื่อนบ้านอยู่เสมอ อย่างเช่น ดาวอังคาร ซึ่งได้มีการส่งดาวเทียมขึ้นไปสำรวจอยู่เรื่อย ๆ และตอนนี้ทางนาซาก็มีแผนจะส่งมนุษย์ไปสำรวจดาวอังคารครั้งแรกในปี 2035 ถ้าถามว่า “ทำไมถึงต้องใช้เวลายาวนานกว่าจะส่งมนุษย์ไปดาวอังคาร?” คำตอบคือ เพราะดาวอังคารอยู่ไกลจากโลกมาก ๆ (ราว 140 ล้านไมล์) จึงต้องใช้เวลาในการเดินทาง แถมในอวกาศยังมีรังสีที่เป็นอันตรายต่อสารพันธุกรรม และมีผลเสียต่อสุขภาพของมนุษย์ เช่น ทำใหเกิดอาการป่วยรังสี เพิ่มความเสี่ยงโรคมะเร็ง รวมถึงโรคเสื่อมสภาพ (degenerative diseases) อีกทั้ง ดาวอังคารยังมีสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยได้ลำบาก ว่ากันว่ามันมีความหนาวเหน็บยิ่งกว่าทวีปแอนตาร์กติกาเสียอีก และยังมีออกซิเจนสำหรับการหายใจน้อยอีกด้วย ดังนั้น ยิ่งใช้เวลาเดินทางจากโลกนานเท่าไหร่ นักบินอวกาศก็ยิ่งตกอยู่ในอันตรายเท่านั้น เทคโนโลยีจรวดที่สามารถส่งนักบินอวกาศไปยังดาวอังคารได้อย่างรวดเร็ว จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งต่อการเดินทางไปดาวอังคาร ข่าวดี คือ ตอนนี้กลุ่มนักวิทยาศาสตร์จาก Ultra Safe Nuclear Technologies (USNC-Tech) ซึ่งตั้งอยู่ในซีแอตเทิล ได้นำเสนอว่าทางออกของปัญหานี้ คือ ใช้เครื่องยนต์นิวเคลียร์ NTP (nuclear thermal propulsion)

หลังจากการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส Covid-19 การออกกำลังกายแบบกลุ่ม กลายเป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำได้อย่างสะดวกอย่างเช่นเคย สายสปอร์ตส่วนใหญ่จึงหันมาสนใจกิจกรรมวิ่งกันมากขึ้น เพราะถือเป็นการออกกำลังกายที่ทำได้ง่ายแถมประหยัด เพียงมีรองเท้าแค่คู่เดียวกับชุดกำลังกาย ก็พร้อมออกไปเรียกเหงื่อเบิร์นพลังงาน โดยไม่ต้องง้ออุปกรณ์หรือเพื่อนร่วมกิจกรรม   ซึ่งอันที่จริงแล้วไลฟ์สไตล์การวิ่งเริ่มก่อตัวได้รับความนิยมในบ้านเรามาสักระยะหนึ่งแล้ว มีคนที่หลงใหลและศึกษากันอย่างจริงจัง ดังนั้นเราจึงได้เห็นหรือได้ยินรองเท้าชื่อแปลก ๆ ออกมาในตลาดมากขึ้น และหนึ่งในนั้นก็คือแบรนด์ที่ชื่อว่า Hoka One One ( อ่านว่า โฮก้า โอเน่ โอเน่) ที่โดดเด่นทั้งเรื่องดีไซน์ และคุณภาพคับแก้วถูกใจนักวิ่งทั้งหลายต่างเลือกไว้ใจสวมใส่ทั้งในสนามซ้อมและสนามแข่ง ด้วยความสนใจแบรนด์นี้โดยเฉพาะวันนี้ทีมงานจึงนำเรื่องราว และรองเท้าโมเดลต่าง ๆ มาแนะนำสำหรับผู้อ่านคนไหนที่กำลังมองหารองเท้าวิ่งคู่ใหม่สักคู่ว่าเหมาะกับแบบไหน   ย้อนกลับไปจุดเริ่มต้นของที่รองเท้า Hoka One One ได้ออกสู่สายตาทุกคนคือปี 2009 จากความหลงใหลของอดีตดีไซน์เนอร์แบรนด์ Salomon ชาวฝรั่งเศส Nico Mermoud และ Jean-Luc Diard ที่อยากสร้างรองเท้าวิ่งเทรลให้ฉีกจากตลาดเดิม ด้วยแนวคิด Maximalist ที่แตกต่างจากค่านิยมของนักวิ่งในยุคนั้นที่เน้นรองเท้าวิ่งแบบ Minimal เป็นหลัก ด้วยสีสันฉูดฉาด พื้นรองเท้าที่หนากว่าคู่แข่งคนอื่น ๆ และน้ำหนักเบา

ในศตวรรษที่ 16 มีอาวุธล้ำสมัยที่ถูกสร้างเพื่อทำลายกองทัพศัตรูจากระยะไกล มีบทบาทสำคัญในปกป้องเกาหลีจากการถูกรุกรานจากชาติมหาอำนาจ โดยอาวุธชนิดดังกล่าวคือเครื่องยิงธนูที่มีชื่อว่า ฮวาชา (Hwacha) สำหรับชาว UNLOCKMEN สายเล่นเกมต้องเคยเห็นเจ้าอาวุธชนิดนี้ผ่านตามาอย่างแน่นอน เพราะมันได้ปรากฏตัวในฐานะอาวุธสุดโหดจากเกมต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น Ghost of Tsushima, Age of Empires II ,Civilization ,Black Desert ,TABS และเกมอื่นๆ อีกมากมาย ฮวาชาเริ่มเป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลายในช่วงศตวรรษที่ 16 เพราะมีบทบาทสำคัญในการปกป้องอาณาจักรโชซ็อนจากการรุกรานของญี่ปุ่น แต่ในความเป็นจริงนั้น ฮวาชาถูกใช้งานครั้งแรกย้อนกลับไป 200 ปีก่อนในช่วงศตวรรษที่ 14 สมัยที่แผ่นดินเกาหลีถูกปกครองโดยราชวงศ์โครยอ ในยุคสมัยนั้น จีนคือชาติมหาอำนาจทางการทหาร และเป็นผู้นำด้านเทคโนโลยีดินปืน ถึงแม้โครยอจะเป็นพันธมิตรกับจีน แต่ทางจีนไม่ได้ถ่ายทอดความรู้เรื่องดินปืนให้โครยอ เนื่องจากเป็นความลับขั้นสุดยอดทางการทหารที่ช่วยให้จีนได้เปรียบโครยอ โชมูซอน (Choe Museon) นักประดิษฐ์ และนักวิทยาศาสตร์เอกของโครยอในสมัยนั้น พยายามทดลองผลิตดินปืนขึ้นมาใช้งานเอง แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง จนเกือบล้มเลิกความพยายาม แต่ได้เกิดจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญเมื่อเขาบังเอิญได้ยินชื่อเสียงของพ่อค้าชาวจีนคนหนึ่งที่มีความรู้เรื่องดินปืน เขาจึงทำการผูกมิตรกับพ่อค้าคนนั้น และทำการติดสินบนเพื่อให้ลักลอบนำสูตรลับสำหรับผลิตดินปืน และตัวอย่างดินปืนออกมาจากจีน โครงการวิจัยอาวุธดินปืนของโชมูซอนจึงได้เริ่มขึ้นอีกครั้งระหว่างปี ค.ศ.1374 –

ต้อนรับข่าวดีเกี่ยวกับวัคซีนโควิดที่ใกล้จะได้ฉีดสร้างภูมิต้านทานกันเร็ว ๆ นี้ เชื่อว่าหลายคนคงจะรีบมุ่งไปญี่ปุ่นทันทีที่เปิดประเทศกัน ด้วยการนำเสนอจุดหมายปลายทางที่คนรัก Osaka และ Louis Vuitton ต้องห้ามพลาด หลายคนอาจจะจำได้ว่ามีข่าวเกี่ยวกับการเปิดคาเฟ่และร้านอาหารของ Louis Vuitton ตั้งแต่ปีที่แล้ว วันนี้เราจะพาไปดูบรรยากาศเพิ่มเติมของ ‘Le Cafe V’ และ ‘Sugalabo V.’ ร้านอาหาร fine dining ที่ตั้งอยู่ชั้นบนสุดของ flagship store ใน Osaka โดยได้ chef ญี่ปุ่นชื่อดัง Yosuke Suga เชฟผู้ผ่านประสบการณ์จากร้านอาหารระดับโลกในหลายประเทศ และยังเป็นลูกศิษย์ของ Joel Robuchon “Chef of the Century” ชาวฝรั่งเศสผู้ได้รับสถิติ 32 Michelin Guide stars เป็นผู้ดูแลเรื่องเมนูและอาหารทั้งหมด Le Cafe V ตั้งอยู่บนชั้น 4 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของอาคาร สำหรับนักชอปที่ต้องการพักผ่อนหย่อนใจด้วยกาแฟและอาหารเบา ๆ

ยามสงคราม คือช่วงเวลาที่ผลักดันให้เกิดนวัตกรรมใหม่ ๆ บนโลกแบบก้าวกระโดด โดยมีเป้าหมายคือการแสดงแสนยานุภาพข่มศัตรูเพื่อความได้เปรียบในการทำสงคราม ไม่ว่าจะเป็นการอำนวยความสะดวกให้กองทัพ หรือการใช้ชีวิตประจำวันที่สบายขึ้นของเหล่าพลเรือน แต่ถึงแม้เทคโนโลยีที่สร้างมาจะดีเลิศมากแค่ไหน หากเจ้าของไม่รู้วิธีการใช้ที่ถูกต้อง เทคโนโลยีที่สร้างขึ้นมาก็สามารถกลายเป็นปัญหาชิ้นโตที่คาดไม่ถึงได้ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เยอรมันคือชาติที่มีความเจริญล้ำหน้าไม่แพ้ชาติใดในโลก พวกเขาผลิตเทคโนโลยีออกมามากมายเพื่อความได้เปรียบในทุกๆ ด้าน ไม่เว้นแม้แต่เรื่องห้องน้ำภายในเรือดำน้ำ เนื่องจากการปล่อยสิ่งปฏิกูลของเรือในขณะดำน้ำลึกไม่สามารถทำได้ จำเป็นต้องเก็บของเสียเอาไว้ในถัง และปล่อยทิ้งลงทะเลได้เฉพาะตอนเรือดำน้ำลอยอยู่ในเขตน้ำตื้น เนื่องจากระบบขับถ่ายของเสียถูกออกแบบสำหรับแรงดันน้ำต่ำ ทำให้มีปัญหาเกิดขึ้นคือ หากสงครามดำเนินไปยาวนาน เป็นเหตุให้เรือต้องดำน้ำลึกเพื่อคอยสอดแนมศัตรู การต้องลอยกลับมาเหนือน้ำเพื่อปล่อยของเสียทิ้งเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่คุ้มความอันตรายหากศัตรูผ่านมาเจอ วิศวกรของกองทัพเยอรมันจึงได้ผลิตโถสุขภัณฑ์ในเรือดำน้ำรุ่นใหม่ ที่มีความซับซ้อนกว่าของเรือดำน้ำทั่วไป สามารถระบายของเสียได้ทันที แม้ว่าจะอยู่ในน้ำลึก โดยการปล่อยของเสียผ่านช่องแรงดันสูง ส่งเข้าสู่ถังอากาศก่อนที่จะดีดทิ้งสู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ในที่สุด ช่วยให้เรือดำน้ำสามารถอยู่ใต้น้ำได้นานขึ้นโดยไม่ต้องกลัวส้วมเต็มอีกต่อไป แต่ในการใช้งานห้องน้ำระบบใหม่ มีวิธีการใช้งานที่เคร่งครัดเพื่อความปลอดภัย จึงจำเป็นต้องมีลูกเรือที่ผ่านการฝึกใช้งานห้องน้ำประจำอยู่บนเรือ เพื่อคอยแนะนำวิธีการใช้งานกับลูกเรือคนอื่นๆ พระเอกของเรื่องนี้คือเรือดำน้ำ U-1206 เป็นเรือดำน้ำประเภท VIIC ตัวใหม่สุดไฮเทคของกองทัพนาซี ได้ฉายาว่า “นักล่าแห่งท้องทะเล” ก็ได้มีการติดตั้งสุขภัณฑ์รูปแบบใหม่เช่นกัน เรือลำนี้ดูแลโดย กัปตันคาร์ล อดอล์ฟ ชลิตต์ (Karl-Adolf Schlitt) แต่เรือลำนี้ยังอยู่ในช่วงฝึกการรบ พวกเขาถูกส่งไปฝึกลาดตระเวนในแถบทะเลเหนือ ตั้งแต่ช่วงปี ค.ศ.1944 ถึงต้นปี ค.ศ.

‘ญี่ปุ่น’ คือดินแดนแห่งความแตกต่าง พวกเขาล้วนมีเรื่องเล่าที่เป็นเอกลักษณ์ มีทั้งเรื่องน่าชื่นชมยินดี มีทั้งเรื่องสลดหดหู่ชวนประณาม ทุกอย่างเปลี่ยนผ่านไปตามค่านิยมของสังคม อะไรถูก อะไรผิด ช่วงเวลาที่แตกต่างจะเป็นผู้กำหนดแล้วให้สังคมตัดสินว่าสิ่งเหล่านั้นถูกต้องหรือไม่ถูกต้องกันแน่ แม้ปัจจุบันแทบทุกประเทศมักสอนลูกหลานให้ดูแลพ่อแม่เมื่อพวกเขาแก่ตัวลง ทว่าช่วงเวลาหนึ่งในประเทศญี่ปุ่นกลับมีเรื่องเล่าถึงการทิ้งเหล่าผู้ชราไว้กลางป่า หรือภูเขาที่ห่างไกลชุมชน แล้วปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายตามยถากรรม ธรรมเนียมการทิ้งคนแก่ที่ว่ามีชื่อเรียกว่า อูบะสุเตะ (Ubasute) หรือบางครั้งเพี้ยนเสียงเป็น โอบะสุเทะ (Obasute) ที่มีความหมายว่าการทิ้งคนชราหรือทิ้งบุพการี มีบันทึกบางส่วนระบุว่าอูบะสุเตะถูกเขียนขึ้นในสมัยเอโดะ เรื่องเล่าของหลายครอบครัวจะนำญาติพี่น้องวัยชราที่ร่างกายอ่อนแอขึ้นหลัง แบกเดินเข้าไปในป่าลึก บ้างก็เดินขึ้นเขาไปยังพื้นที่รกร้าง แล้วทิ้งญาติผู้นั้นไว้เดียวดายจนตาย เพื่อลดค่าใช้จ่ายในช่วงเวลาที่อดอยากยากลำบาก และผู้ชราที่ถูกเลือกก่อนมักเป็น ‘เพศหญิง’ ชาวญี่ปุ่นบางส่วนจะเรียกอูบะสุเตะว่าเป็นวัฒนธรรมย่อย เพราะเชื่อว่าเรื่องราวการทิ้งบุพการีให้ตายกลางป่าเป็นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นจริงในประวัติศาสตร์ ทว่านักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ไม่ปักใจเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง พร้อมพยายามหาหลักฐานอ้างอิงว่าอูบะสุเตะเป็นเพียงเรื่องเล่า พบในบทกวีหรือนิทานพุทธศาสนาเท่านั้น ดังเช่นนิทานเรื่องหนึ่งที่เล่าถึงแม่ลูกคู่หนึ่งไว้ชวนหดหู่ใจ ‘ในส่วนลึกของภูเขา ลูกชายแบกแม่ขึ้นหลังเดินเข้าไปทิ้งในป่าตามธรรมเนียม ผู้เป็นแม่ขี่หลังลูกคอยหักกิ่งไม้ที่แขนเธอเอื้อมถึงตลอดทาง ด้วยเป็นห่วงเวลาขากลับ ลูกชายที่เธอรักจะได้ไม่หลงทาง’ อีกหนึ่งสมมติฐานเกี่ยวกับอูบะสุเตะ เล่าว่าการทิ้งพ่อแม่วัยชราเป็นเพียงแค่การเปรียบเปรยสิ่งที่ลูกหลานชาวญี่ปุ่นปฏิบัติต่อผู้สูงอายุ เพื่อสอนสั่งเป็นภาพสะท้อนว่าวัยเด็กพ่อแม่อุ้มชู ดูแลจนเติบใหญ่ แต่เมื่อพ่อแม่แก่ตัวเด็ก ๆ กลับนำพวกเขาไปทิ้งไว้ให้รอความตาย เพื่อให้ตระหนักถึงประเด็นความกตัญญู เรื่องราวการทิ้งผู้สูงอายุที่เป็นตำนานบอกเล่าต่อกันมา สอดคล้องกับชื่อภูเขาอูบะสุเตะ (Ubasute-yama) ที่บางคนเรียกว่า ภูเขาคามูริกิ (Kamuriki-yama) ที่มีความสูงกว่า 4,108