“ถ้าคุณอธิบายมันให้เข้าใจง่ายไม่ได้ แสดงว่าคุณยังเข้าใจมันไม่ดีพอ” นักวิทยาศาสตร์ระดับโลกอย่างอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์เคยพูดประโยคนี้ไว้และ UNLOCKMEN ก็ขออนุญาตเห็นด้วย เพราะในโลกที่การสื่อสารคือเรื่องสำคัญไม่แพ้กับความเก่ง ความฉลาด ถ้าเราเก่งสุด ๆ หรือเข้าขั้นอัจฉริยะในทางใดทางหนึ่ง แต่ไม่สามารถอธิบายให้คนอื่นเข้าใจสิ่งที่เรากำลังทำหรือสิ่งที่เราอยากถ่ายทอดได้ ความเก่งของเรานั้นก็อาจต้องเก็บไว้เชยชมเพียงลำพังหรือเฉพาะในกลุ่มคนที่สนใจ แต่ถ้าก้าวเข้าสู่โลกของการทำงาน และองค์กรของเราไม่ได้พึ่งพาแค่ความเก่งกาจของเราคนเดียว การอธิบายเรื่องยาก ๆ หรือเรื่องที่เราทำให้คนอื่นในองค์กรเข้าใจก็เป็นอีกสกิลสำคัญที่เราควรมีติดตัวไว้ เพราะแค่เก่งเพื่อบุกเดี่ยวอย่างเดียวมันอาจไม่พออีกต่อไป แต่มันต้องสามารถพูดเรื่องยาก ๆ ที่เราทำให้คนอื่นในทีมเข้าใจไปพร้อม ๆ กับเราด้วย พูดรายละเอียดเหมือนเราไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน บ่อยครั้งที่เราเชี่ยวชาญงานด้านที่เราทำแบบสุดลิ่มทิ่มประตู เมื่อถึงคราวได้รับเชิญให้ไปบรีฟ หรือพูดในที่ประชุมที่มีคนมาจากหลาย ๆ ฝ่าย เราจะเผลอพูดอะไรแบบรวบรัดเพราะเคยชินกับการพูดแบบนี้กับคนในทีมที่ทำงานด้วยกัน เช่น ถ้าเราเป็นทีมดิจิทัล มาร์เก็ตติงขององค์กร เราอาจเผลอพูดเรื่องที่ทีมมาร์เก็ตติงรู้อยู่แล้ว แต่อย่าลืมว่าในห้องประชุม อาจมีฝ่ายบัญชี ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ฝ่ายครีเอทีฟ ฝ่ายบริหาร ฯลฯ อยู่ด้วย ซึ่งพวกเขาอาจไม่เข้าใจขั้นตอนที่เรารวบรัดไป ดังนั้นทุกครั้งที่เราพูดอะไร อย่าคิดว่าทุกคนจะต้องรู้ทุกอย่างเหมือนที่เราและทีมเรารู้ ต่อให้มีแค่หนึ่งคนในห้องที่ไม่รู้ เราก็ต้องอธิบายให้เขาเข้าใจ อาจไม่จำเป็นต้องละเอียดยิบ แต่ไม่ควรข้ามขั้น ลองจินตนาการว่าถ้าเราไม่ใช่เราคนนี้ แต่เป็นเราที่ไม่เชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก่อน จะฟังตัวเองเข้าใจไหม ? ถ้าไม่ก็ลองหาวิธีพูดให้ตัวเองคนที่ไม่เชี่ยวชาญเข้าใจให้ได้ ใช้คำง่าย

ทำงานด้วยกันทีไร ก็มีแต่คนบ่นเรื่องการสื่อสาร พูดน้อยจัง ไม่ออกความเห็นหน่อยหรอ มีไอเดียอีกมั้ย คำถามเหล่านี้ชวนให้เราอึกอักทุกครั้งที่ได้ยิน ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงให้น่าฟังเลยเลือกการไม่ตอบเลยซะดีกว่า จนเรากลายเป็น “คนพูดน้อย” ไปโดยปริยาย อาจจะรู้สึกว่ามันเป็นบุคลิกส่วนตัวนี่นา จะเปลี่ยนกันง่าย ๆ ได้ไง แต่จริง ๆ มันส่งผลทั้งการทำงานและความสัมพันธ์ เราอาจจะมองข้ามเรื่องความสัมพันธ์ในที่ทำงานได้ ถ้าเราเป็นคนไม่เข้าสังคม แต่เราจะไม่สนใจเรื่อง Performance ของงานไม่ได้ ถ้ารู้สึกว่าไอ้อาการ “พูดน้อย” ของเรามันกำลังทำให้เราเข้ากับที่ทำงานได้ยาก UNLOCKMEN ขอแนะนำทางออกให้หนุ่มพูดไม่ค่อยเก่ง ได้ Improve ตัวเองให้เจ๋งแบบผิดหูผิดตา พูดน้อยแล้วผิดตรงไหน ? คนพูดน้อยเนี่ย เขามักจะพูดแต่อะไรที่จำเป็น อาจจะออกมาในรูปแบบ ถามคำตอบคำ เอ่อ ๆ อืม ๆ ตามความเห็นของคนอื่นไป ถ้ายังไม่แน่ใจในความคิดของตัวเอง ทำแบบนั้นบ่อย ๆ เข้า เขาจะรู้สึกว่า “เมื่อเราไม่ได้พูดเป็นต่อยหอยเหมือนคนอื่น มันผิดตรงไหนกันนะ ?” ถ้ามองในแง่การเข้าสังคม มันไม่ผิดหรอก เพราะแต่ละคนย่อมมีบุคลิกที่แตกต่างกันไป แต่ในแง่ของการทำงานร่วมกับผู้อื่น มันเหมือนกับ “ขาดการสื่อสาร” คนอื่นจะไม่รู้ถึงความต้องการ

แม้การสื่อสารพูดคุยจะเป็นพฤติกรรมธรรมชาติในการเข้าสังคมหนึ่งของมนุษย์ แต่แค่พูดได้ ไม่ได้แปลว่าพูดดี ดังนั้นจึงไม่แปลกใจเลยที่มนุษย์บางคนคุยกับคนอื่นในวงสนทนาก็พอคุยได้ แต่พอคุยไปสักพักคนก็ค่อย ๆ ทยอยออกจากวงไปทีละคนสองคนจนเกิดสภาวะวง (สนทนา) แตกในที่สุด นั่นเป็นเพราะพฤติกรรมไม่พึงประสงค์บางอย่างที่บางทีเราเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เราคิดว่าแค่ชวนคุยหรือนิ่งฟังก็น่าจะเพียงพอต่อการยืดอายุบทสนทนาแล้ว แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่ และ 5 ข้อผิดพลาดเหล่านี้เองที่เป็นชนวนความเบื่อหน่ายจนไม่มีใครอยากคุยกับเราในที่สุด “ใช่ครับ เรื่องนี้นี่เหมือนผมเลย แต่ของผมเป็นแบบนี้ครับ …” ฟังเผิน ๆ นี่เหมือนจะเป็นประโยคที่เราคิดว่าเป็นการหาจุดเหมือนระหว่างเรากับคู่สนทนาด้วยการบอกว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานี่ช่างตรงกับเรื่องราวของเราเป๊ะ ๆ เราพูดเพราะเราหวังว่าจะได้ใจเขาที่เราทั้งคู่มีอะไรเหมือน ๆ กัน นอกจากเราจะบอกว่าเรามีเรื่องที่เหมือนกับสิ่งที่เขาพูดมาแล้ว เรายังเล่าเรื่องของเราต่อแบบยืดยาวด้วย ถามว่ามันผิดพลาดขนาดนั้นไหม ? ถ้าแค่ครั้งเดียวและระหว่างการเล่าเรื่องของตัวเอง เราเว้นระยะให้เขาได้คุยเรื่องของเขาเป็นระยะก็คงไม่น่าเกลียดอะไร แต่ถ้าไม่ว่าใครจะเล่าอะไร เราก็โพล่งออกไปว่า “เหมือนกันเลยครับ” แล้วสมทบด้วยการสาธยายเรื่องของตัวเองไปเสียทุกครั้ง มันคือข้อผิดพลาดที่ทำให้ไม่มีใครอยากคุยกับเรา เพราะมันทำให้เราดูไม่ใส่ใจเรื่องของคนอื่น ดูสนใจแต่เรื่องที่เหมือนกับเรื่องของตัวเอง เพื่อรอจังหวะพล่ามเรื่องของตัวเองให้คนอื่นจำใจฟังเท่านั้น ดังนั้นระมัดระวังให้ดี “แต่ผมว่าอีกอันเจ๋งกว่าเยอะเลยครับ” การที่เราอยากแนะนำสิ่งที่ดีกว่าให้คู่สนทนาไม่ใช่เรื่องผิด แต่ระวังการใช้คำพูดและจังหวะเวลาให้ดี เพราะถ้าไม่ว่าใครก็ตามในวงสนทนาพูดอะไรออกมาแล้วเราต้องเกทับด้วยการบอกว่าเรื่องนี้เจ๋งกว่า ที่นี่คูลกว่า อันนั้นดีกว่าตลอดแบบทันท่วงทีและไม่มีศิลปะ มันทำให้เราดูเป็นผู้ชายขี้บลัฟ ขี้อวด และไม่มีมารยาทในวงสนทนามากกว่าจะดูเป็นผู้ชายที่หวังดีกับเพื่อน ถ้าอยากแนะนำอะไรใคร เช่น ถ้าเขาบอกว่าเขาชอบหนังเรื่องนี้มาก โคตรสนุกเลย แทนที่จะพูดโต้ง

เรียนจบสักที ดีใจโว้ย ในที่สุดก็หลุดพ้นแล้ว ต่อไปก็หางานทำ มีงาน มีเงิน ชีวิตสบายขึ้น ใช่ซะที่ไหนล่ะ ตื่นจากฝันก่อน! ทันทีที่รับใบปริญญา ชีวิตคุณก็จะเข้าสู่โลกแห่งความจริง ทุกอย่างไม่มีอะไรง่ายอย่างที่คิด งานที่ตอนแรกคิดว่าจะหาง่ายกลับกลายเป็นเหมือนการงมเข็มในมหาสมุทร ยื่น Resume ไปเป็น 10 ที่ มีแค่ที่เดียวที่ติดต่อกลับมาสัมภาษณ์ และผลลัพธ์การสัมภาษณ์ครั้งนั้นก็ดันแห้วเสียอีก หรือบางคนอาจจะโดนเรียกไปสัมภาษณ์เยอะหน่อย แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่ต่างกัน ทำไมถึงเป็นแบบนั้น? เราทำอะไรพลาดไป? คำตอบของคำถามเหล่านี้อาจจะอยู่ที่พฤติกรรมตอนสัมภาษณ์ซึ่งเราเผลอทำไปโดยไม่รู้ตัว และมันดันไม่ถูกใจกรรมการ ดังนั้นเรามาแก้ไขพฤติกรรมดังกล่าวกัน คุณดริฟต์จนยางไหม้ สีข้างถลอก เพราะการดริฟต์ไม่ได้มีแค่ในการแข่งรถ แต่ในการพูดคุย โดยเฉพาะการสัมภาษณ์งานก็เกิดการดริฟต์ขึ้นบ่อยครั้งเช่นกัน จุดเริ่มต้นส่วนใหญ่มักจะเริ่มจากการที่เราโดนคนสัมภาษณ์ถามคำถามวัดความรู้ ซึ่งเรารู้ดีว่านี่คือคำถามสำคัญ อาจเป็นตัวตัดสินชะตาว่าเราจะได้งานหรือไม่ แต่เราดันตอบคำถามนี้ไม่ได้ สมองว่างเปล่า ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเราจึงพยายามจับแพะชนแกะ ดริฟต์ซ้าย แถขวา ตอบออกไปให้เราดูเหมือนมีความรู้ที่สุด เราคิดว่าเรารอดแล้ว แต่เปล่าเลย เพราะความเป็นจริงคนสัมภาษณ์เขามีประสบการณ์และความรู้มากกว่าเราหลายเท่าตัว เขารู้ตั้งแต่คำแรกที่เราตอบไปแล้วว่าเราไม่ได้มีความรู้จริง ๆ ดังนั้นถ้าเราไม่รู้ก็อย่าดริฟต์ อย่าแถ แค่ตอบไปว่า “เรื่องนี้ผมไม่ทราบครับ แต่จะกลับไปค้นคว้าหาความรู้เพิ่มเติมแน่นอนครับ” คุณพูดมากเกินไป แน่นอนว่าการให้ผู้สัมภาษณ์หรือบริษัทเข้าใจตัวตนของเราที่สุดคือเป้าหมายสูงสุดของการสัมภาษณ์งาน เราต้องแสดงให้เห็นว่าเรามีศักยภาพเพียงพอที่จะทำงานนี้ได้ เหมาะสมกับตำแหน่งหรือเงินเดือนที่เราต้องการ

พอเปิดประเด็นเรื่องการหางานทำ หลายคนคงโดนกรอกหูมาตั้งแต่เด็กว่า “ไม่เลือกงานไม่ยากจน” จนรู้สึกว่าอาชีพคือสิ่งที่ควรรีบไขว่คว้าไว้ทันทีที่โอกาสมาถึง ไม่งั้นเราก็จะกลายเป็นคนเลือกงานแถมพาลยากจนไปซะ เรียนจบแล้วต้องรีบมีงานทำ ออกจากงานแล้วต้องรีบหางานใหม่ เพราะมุมมองที่มีต่อคนว่างงานนั้นไม่ได้เป็นไปในแง่บวกสักเท่าไหร่นัก เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อบ้าง ขี้เกียจตัวเป็นขนบ้าง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้ตัดสินใจวิ่งหางานทำให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่อยากใช้ “อาชีพว่างงาน” กันนานนัก มันอาจทำให้เราลืมไปว่า “คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก” เช่นกัน UNLOCKMEN จะพามาแกะรอยเหตุผลของคนที่รู้สึก “คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก” จนเลือกจะออกจากงานทั้งที่เพิ่งสัญญาไปแบบหมึกยังไม่ทันแห้ง ว่าพวกเขามีเหตุผลอะไรที่เลือกจะหยุดทั้งที่เพิ่งเริ่ม หรืออาจจะยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ บรรยากาศที่ไม่ใช่ ก้าวขาเข้ามาก็เจอออฟฟิศจริงวันแรก สภาพแวดล้อมที่ไม่น่าหย่อนตูดลงเก้าอี้แล้ว ห้องน้ำเก่าซอมซ่อ บรรยากาศชวนหดหู่ อย่าง ออฟฟิศที่อยู่ชั้นใต้ดิน ลานจอดรถ หรือออฟฟิศที่แสงอาทิตย์เข้าไม่ถึง นอกจากบรรยากาศแล้ว เครื่องใช้ในสำนักงานที่ไม่ได้มีพร้อม ซัพพอร์ตการทำงานได้ตลอดเวลา ทั้ง ๆ ที่มันเป็นสิ่งที่ควรมีติดออฟฟิศอยู่แล้ว ใครที่เคยทำงานในออฟฟิศแบบนั้นจะเข้าใจถึงความหดหู่ที่พูดถึง แม้จะดูเหมือนคนเรื่องมาก เรื่องเยอะ แต่อย่าลืมว่า เราต้องอยู่ในออฟฟิศนี้ถึงสัปดาห์ละห้าวัน (และบางที่ทำงานหกวันก็มี) ซึ่งถือว่ากินเวลาชีวิตไปเยอะมาก ๆ ที่เราต้องใช้ชีวิตที่นี่ เพราะฉะนั้นบรรยากาศออฟฟิศก็มีผลกับการเลือกงานเช่นกัน หากถามว่าทำไมถึงไม่ตัดสินใจตั้งแต่ตอนมาสัมภาษณ์ เพราะตอนนั้นบางคนอาจไม่ได้เดินเข้าไปในส่วนที่เป็นแผนกของตัวเองจริง ๆ ใครที่ไหวตัวทันตั้งแต่ตอนสัมภาษณ์ก็ดีไป แต่ใครที่มาเห็นทีหลัง ก็ต้องหน้าชา ถ้าแค่มานั่งก็ไม่มีความสุขควรถีบตัวเองออกมาให้ไวที่สุดเหมือนกัน เพื่อนร่วมงานที่ไม่เข้าขา

โลกใบนี้หมุนไปไม่หยุดนิ่ง ไม่ต่างจากผู้ชาย Work Hard Play Hard อย่างเราที่ต้องเดินหน้าทำงานให้ก้าวกระโดดต่อไปไม่รู้จบ พอ ๆ กับที่ต้องเข้าสังคมเพื่อปาร์ตี้ เพื่อพักผ่อน เพื่อสนุกสุดเหวี่ยง แต่ไม่ว่าจะเป็นการทำงานหรือการปาร์ตี้สิ่งหนึ่งที่เราเลี่ยงไม่ได้คือการรู้จักคนใหม่ ๆ ในชีวิตอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่การรู้จักคนมากเข้า เราเองก็คงเคยประสบปัญหายิ่งเจอคนเยอะก็ยิ่งจำคนไม่ได้ ในทางกลับกันเวลาเราแนะนำตัวกับใครไป อีกฝ่ายก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าเราเป็นใคร ถ้าต้องการสานสัมพันธ์เรื่องธุรกิจหรือถักทอมิตรภาพให้ยาวนานต่อไป ถ้ามีคนจำเราไม่ได้มาก ๆ เข้าก็คงไม่ดีแน่ นี่จึงเป็นสุดยอดเคล็ดวิธีที่จะช่วยให้เราแนะนำตัวครั้งเดียวให้โลกจำไปตลอดกาลที่ เอาไปใช้ได้ทุกสถานการณ์แน่นอน อย่าพูดแค่ชื่อหรืออาชีพ แต่นิยามมันให้ไกลกว่านั้น การแนะนำตัวมักเริ่มต้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ หรือต่อให้ภายนอกดูมืออาชีพแค่ไหน แต่ภายในใจผู้ชายอย่างเราก็อดเจื่อน ๆ ไม่ได้ เป็นเหตุให้เรามักเริ่มต้นแนะนำตัวเองแบบมาตรฐานอย่างการแนะนำชื่อ แนะนำอาชีพ หรือตำแหน่งทางธุรกิจที่คิดว่าเป็นประโยชน์ เมื่อคนส่วนใหญ่ทำในรูปแบบเหมือน ๆ กันไปหมดจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแนะนำตัวกี่ครั้งเขาก็ลืมเราอย่างง่ายดาย ดังนั้นจากปกติพูดว่า “ผมชื่อโอม เป็นนักเขียนนะครับ” ลองนิยามความเชื่อหรือเป้าหมายในอาชีพ หรือแรงบันดาลใจในการทำอาชีพนี้เพิ่มลงไป แต่ให้เป็นประโยคที่กระชับดู “ผมโอมครับ ผมเชื่อเรื่องการสื่อสารประเด็นใหม่ ๆ เพื่อให้คนปลดล็อกศักยภาพตัวเอง ผมถึงเลือกอาชีพนักเขียนอย่างทุกวันนี้ครับ” รับรองว่าอีกฝ่ายจะประทับใจเพราะเราได้ใส่ทัศนคติลงไป และความไม่เหมือนใครนี้จะทำให้เขาจำเราได้ในระดับหนึ่ง พูดเรื่องความรู้สึกบ้าง

หลายครั้งที่ขัดใจกับการกระทำของใครสักคน แล้วอยากจะเข้าไปบอกตรง ๆ ว่า “นายทำงี้ไม่ได้ว่ะ” แต่ด้วยสถานะ ความปากไว หรือความอ่อนไหวของคนฟังที่เราไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าใคร Sensitive กับเรื่องราวหรือคำพูดแบบไหน จนทำให้ต้องเก็บคอมเมนต์ไว้ในใจ แต่ถ้าไม่พูดเลยก็คงไม่ได้ เพราะในเมื่อจุดประสงค์ของเราจริง ๆ คือการติเพื่อก่อ ไม่ใช่เพื่อความสะใจส่วนตัว ยิ่งในการทำงาน การคอมเมนต์กันถือเป็นเรื่องจำเป็นอย่างมาก เพื่อผลลัพธ์ที่ดียิ่งขึ้นในครั้งต่อ ๆ ไป UNLOCKMEN อยากชวนใครที่อึดอัดอยากจะติเตียนใคร แต่กลัวจะมองหน้ากันไม่ติด ด้วยเทคนิคเจ๋ง ๆ ที่เราแนะนำ ตำหนิให้ถูกคน ก่อนอื่นเลยต้องหาให้ถูกตัวซะก่อน ปัญหานี้มักเกิดในกลุ่มคนทำงานนี่แหละ บางครั้งมองในภาพรวมเราก็เดาไม่ออกว่าใครที่เป็นต้นเหตุของเรื่องกันแน่ จะไปติเขาแบบสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้ เพราะถ้าหากอีกฝ่าย Strike Back กลับมาว่า “ไม่ใช่กู” “กูไม่ได้ทำ” เรานี่แหละที่จะหน้าแตกแบบเต็ม ๆ ทางออกของเรื่องนี้ง่ายมาก ๆ ถ้าไม่ทุ่มเทความสนใจตั้งแต่แรก จนรู้หมดว่า Process นี้ใครทำ ก็ต้องมีสปายคอยสอดส่องว่า ใครรับผิดชอบจุดไหน จะได้จับมือมาดมกันได้ถูกคน ดูสถานะ บางครั้งดูแค่เจ้านายกับลูกน้องมันยังไม่พอ ง่าย ๆ เลย เราจะไม่ตำหนิหัวหน้าทีมเหมือนกับเด็กฝึกงานหรือน้องใหม่

6 ลักษณะภายนอกที่จะช่วยส่งเสริมศักยภาพภายในของคุณให้ดูดีทะลุขีดจำกัด

ในยุคที่กระแสสังคมพัดผ่านอย่างรวดเร็ว การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับทุกอย่าง ไม่เว้นแม่แต้วัฒนธรรมการทำงาน ก่อนหน้านี้ถ้าเราพูดถึงการทำงาน ความหมายของมันมีรูปแบบเดียวคือการเดินทางออกจากบ้านไปทำงานในสถานที่ที่องค์กรต้นสังกัดจัดไว้ให้ แต่ทุกวันนี้มีงานหลายประเภทที่สามารถทำได้จากทุกที่ในโลก ไม่จำเป็นต้องเดินทางไปทำงานถึงที่ จึงเกิดรูปแบบการทำงานใหม่ที่เรียกว่า Work-From-Home ขึ้นมา Work-From-Home ดีจริงหรือ? การทำงานที่บ้านจะดีกว่าที่ทำงานได้ยังไง? พนักงานจะมีความรับผิดชอบพอหรือเปล่า? งานจะไม่เละเทะเหรอ? และสารพัดคำถาม แต่ตอนนี้มีผลการสำรวจออกมาช่วยยืนยันแล้วว่า Work-From-Home คือรูปแบบการทำงานที่ดีที่สุดในการจัดการกลยุทธ์ต่าง ๆ สำหรับบริษัท ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น? การทำงานมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น จากการศึกษาของ Harvard Business Review ได้ทำการทดลองเรื่อง Work-From-Home กับพนักงานบริษัท Call Center แห่งหนึ่ง โดยได้แบ่งพนักงานเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกให้ทำงานที่บ้าน ส่วนอีกกลุ่มให้เดินทางมาทำงานที่ออฟฟิศตามเดิม เวลาผ่านไป 9 เดือน เมื่อนำผลลัพธ์การทำงานของพนักงานทั้ง 2 กลุ่มมาเปรียบเทียบกันพบว่ากลุ่มพนักงานที่ทำงานที่บ้านสามารถทำยอดขายรวมได้มากกว่ากลุ่มทำงานที่ออฟฟิศถึง 13.5% เลยทีเดียว ลดความตึงเครียด จากการสำรวจของ Ctrip เกี่ยวกับความพึงพอใจในงานพบว่าพนักงานที่สามารถทำงานจากบ้านได้นั้นมีความพึงพอใจและมีความสุขกับงานมากกว่าพนักงานที่ต้องไปทำงานที่ออฟฟิศเป็นประจำถึงเท่าตัว ซึ่งนับว่าเป็นอัตราที่สูงมาก นอกจากเรื่องความสุขในการทำงานแล้ว บริษัทที่มีนโยบาย Work-From-Home สามารถหาพนักงานเข้ามาทำงานได้ง่ายกว่าบริษัททั่วไปถึง 41% ลดภาระค่าใช้จ่ายของบริษัท นโยบาย Work-From-Home นอกจากจะมีข้อดีกับบรรดาพนักงานแล้ว

ในการสัมภาษณ์งาน ไม่ว่าคุณจะเตรียมตัวทำการบ้านไปดีขนาดไหน และเมื่อถึงเวลาสัมภาษณ์จริง ๆ ทุกอย่างก็เหมือนจะไปได้สวย การพูดคุยเป็นไปอย่างราบรื่น บรรยากาศผ่อนคลาย แต่สุดท้ายก็ต้องเจอสถานการณ์น่ากระอักกระอ่วนใจทุกครั้งเมื่อเจอคำถามเรื่องเงินเดือน “ต้องการเงินเดือนเท่าไรครับ?” คำถามสั้น ๆ ที่ยากจะตอบ เพราะถึงแม้เราจะมีตัวเลขในใจอยู่แล้ว แต่บางครั้งปัจจัยหลายอย่างทำให้เราไม่กล้าพูดออกไป เช่นเราอยากทำงานที่นี่มาก กลัวว่าถ้าเรียกมากไปแล้วเค้าจะไม่รับ หรือบางครั้งก็รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง อยากได้เงินเดือนจำนวนเท่านี้ แต่ไม่มั่นใจว่าความสามารถเหมาะสมหรือเปล่า งั้นควรจะเรียกเงินเดือนเท่าไรดี? วันนี้ UNLOCKMEN มีวิธีมาแนะนำ Social Network คือทางออก ในยุคที่เทคโนโลยีก้าวไกลเช่นทุกวันนี้ หนึ่งในตัวช่วยที่ดีที่สุดในการหาคำตอบคือ Social Network เช่นเดียวกับคำถามเรื่องเงินเดือน เพียงแค่คุณใช้ Keyword ที่ต้องการแล้วกดค้นหา คำตอบนับร้อยรับพันก็ปรากฏ แน่นอนว่ามันใช้ไม่ได้ทั้งหมด คุณต้องคัดกรองอีกที อายุ ประสบการณ์การทำงาน วุฒิการศึกษา ตำแหน่งงาน หาคำตอบจากคนที่ปัจจัยเหล่านี้ใกล้เคียงกับคุณ แล้วนำมาวิเคราะห์เปรียบเทียบว่าตัวเองว่าควรเรียกเงินเดือนเท่าไร ถามเพื่อนในสายงานเดียวกัน เพื่อความชัวร์! เพื่อเพิ่มความมั่นใจ การถามคนที่ทำงานในสายงานเดียวกับเรา อายุใกล้เคียงกับเรา ก็เป็นอีกทางเลือกที่สามารถทำได้ แต่ด้วยเรื่องมารยาท การถามเงินเดือนตรง ๆ ด้วยคำถาม “มึงได้เงินเดือนเท่าไรวะ?” ดูจะไม่เหมาะนัก